Για την Ελλάδα τώρα!

Μία όαση υπευθυνότητας, σε εποχές τρικυμιώδεις…Η πνευματική κίνηση στην Ελλάδα περνάει, δυστυχώς, απαρατήρητη, στον βαθμό που οι σειρήνες του λαϊκισμού στρέφουν τα φώτα της δημοσιότητας σε παντός είδους οχλαγωγίες και… «αγανακτήσεις», στερώντας από τον πνευματικό μας κόσμο την αναγνώριση που του πρέπει. Παρ’ όλα αυτά, στην πατρίδα του Πλάτωνα και του Σωκράτη, του Αριστοτέλη και του Ράμφου, υπάρχουν ακόμη φωνές που αντιστέκονται. Ένας τέτοιος φάρος στον κυρίαρχο σκοταδισμό είναι και η επιτροπή πρωτοβουλίας «Για την Ελλάδα τώρα», που διοργάνωσε την ομώνυμη εκδήλωση στον χώρο της Παλαιάς Βουλής, την Κυριακή, 22 Ιανουαρίου.

Όλη η αφρόκρεμα της σύγχρονης διανόησης ήταν εκεί. Λαμπροί καθηγητές και ανήσυχοι φιλόσοφοι, οξυδερκείς πολιτικοί και φερέλπιδες διανοούμενοι, μαχόμενες ιστορικοί και αγνοί αγωνιστές των Μ.Κ.Ο. (Μη Κοινωφελείς Οργανώσεις), εμβριθείς κοινωνιολόγοι και ασυμβίβαστοι δημοσιογράφοι: εν ολίγοις, φίλεργοι σκαπανείς του πνεύματος, σε ένα πραγματικό μελίσσι δημοκρατίας και φιλελευθερισμού.

Εκ μέρους της πρωτοβουλίας, προλόγισε την εκδήλωση ο Νέστορας της Νομικής Νίκος Αλιβιζάτος. Έκρουσε τον κώδωνα κινδύνου για το ενδεχόμενο αποκοπής από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που ενδεχομένως να «θέσει τέρμα στον ιστορικό κύκλο που άνοιξε εδώ και 200 χρόνια ο ελληνικός διαφωτισμός». «Θα πρόκειται για μια καταστροφή», συμπλήρωσε, «ισοδύναμη με την Μικρασιατική». Ζήτησε, λοιπόν, από τους παρευρισκόμενους, «Να τολμήσουν» και να «σπάσουν τον νόμο της σιωπής». Είναι καιρός είπε, «να βάλουμε για λίγο στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν και να δουλέψουμε όλοι μαζί γι’ αυτό που μας ενώνει, δηλαδή τη σωτηρία της πατρίδας».

Για τη σωτηρία αυτή μίλησε και η υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου, εκπροσωπώντας το Πασόκ και την κυβέρνηση Εθνικής Ημών Σωτηρίας. «Να δώσουμε χρόνο στον Παπαδήμο», ήταν το μήνυμά της, καθώς το ενδεχόμενο εκλογών «θα είναι μια πρόσκαιρη νίκη του λαϊκισμού». Ακόμη, όμως, κι αν επιβληθεί, τελικώς, η «όχληση» των εκλογών, δεν χωρούν πισωγυρίσματα: «Η επόμενη κυβέρνηση, και ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, θα πρέπει να είναι κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας και με πρωθυπουργό τύπου Παπαδήμου». Ζήτησε, λοιπόν, τη συσπείρωση των υγιών δυνάμεων του τόπου, όπως ο Αρίστος Δοξιάδης, ο Στέφανος Μάνος, το ΙΟΒΕ, το ΕΛΙΑΜΕΠ, οι οικονομολόγοι του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς κ.ά. και υπενθύμισε την αλφαβήτα του δημοκρατικού πολιτεύματος: πως η σωτηρία χρειάζεται στιβαρή ηγεσία, η οποία «να κλείνει τα αυτιά της σε όλες αυτές τις βουερές, τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες, που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλλαγής».

Τον χώρο της σοβαρής αντιπολίτευσης εκπροσώπησε ο Κωστής Χατζηδάκης, χαρακτηρίζοντας εύστοχα τον λαϊκισμό ως «τον μεγαλύτερο εχθρό». Επιχειρηματολόγησε επιτυχώς υπέρ της διεξαγωγής εκλογών, καθώς: «Με την καθαρτήριο δύναμη που περιέχουν, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βαλβίδα εκτόνωσης για τους Έλληνες πολίτες». «Η σωτηρία της Ελλάδας είναι εθνική υπόθεση», τόνισε με νόημα, καλώντας αφ’ ενός μεν «ικανούς και έμπειρου