Εάλω!

‘’Εδώ αι ελεύθεραι ακόμη Αθήναι.
‘’ Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.
‘’Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.
‘’ Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές. Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες! Μην τον ακούτε! Ο πόλεμός

μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι την τελική νίκη!
‘’Ζήτω το έθνος των Ελλήνων!’’
Η στιβαρή φωνή του εκφωνητή Κώστα Σταυρόπουλου, εκείνο το πρωινό της 27ης Απριλίου 1941 έσκιζε τα ερτζιανά και χωνόταν σαν το καρφί στις παγωμένες καρδιές των Αθηναίων. Η φωνή του, που προσπαθούσε να την κρατήσει ψύχραιμη, να μην σπάσει, έφερνε τα μαντάτα
της άλωσης μέσα στα κατάκλειστα σπίτια, σερνόταν στους έρημους δρόμους και ζωντάνευε μνήμες από εισβολές και Αλώσεις άλλων εποχών.
Η Πόλις Εάλω !!! και σώπασε η Κυρά-Δέσποινα, και δάκρυσαν άλλη μια φορά τα μάτια των ανθρώπων.
Εκείνο το ίδιο πρωινό σώπασε και η Πηνελόπη Δέλτα. Δεν άντεξε να ζήσει σε σκλαβωμένη πόλη, εκείνη που έγραψε βιβλία για τους αγώνες των Ελλήνων και για τα μυστικά τους σε Βάλτους και σε πεδία μαχών με ένδοξους Βυζαντινούς αυτοκράτορες.
Σιωπή! Αυτή την λέξη με γραπτή εντολή της , είπε να γράψουν πάνω στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της.
Λίγο πριν, η αδούλωτη ψυχή του Κώστα Κουκίδη, πετούσε αγκαλιά με την Γαλανόλευκη πάνω στα Ιερά Βράχια, βάφοντάς τα κόκκινα, ανοίγοντας την αυλαία για αμέτρητες θυσίες και άλλων ηρώων.
‘’Κρείττον σιγάν ή τεθνάναι’’ αναφέρει ο Λιβάνιος στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, ότι εφαρμόζουν οι μαυροφορεμένοι φανατικοί της νέας θρησκείας, στους Έλληνες, καθώς γκρεμίζουν τους ναούς τους και παίρνουν τις περιουσίες τους.
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί.
Και μεις γελούσαμε στις γειτονιές
Την πρώτη μέρα.
Η φωνή του αξέχαστου μεγάλου Νίκου Ξυλούρη, του σταυραετού τσι Κρήτης, έχει φωλιάσει στο μυαλό μας, για να μας υπενθυμίζει ότι οι ‘’οχτροί’’ εκτός από τα όπλα, πρώτα χρησιμοποιούν τα δώρα τους, δώρα θανάτου και ολέθρου.
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Μοιράσαν δώρα οι οχτροί΄
Και μεις γελούσαμε σαν τα παιδιά
Την Πέμπτη μέρα.
΄΄Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες’’. Μας είχε προειδοποιήσει ο Όμηρος, χιλιάδες χρόνια πριν. Μόνο που τώρα δεν είμαστε εμείς οι ένδοξοι μαχητές Δαναοί.
Ξένοι Επειοί έχουν κατασκευάσει τον Δούρειο Ίππο της άλωσής μας, και ο δικός μας Οδυσσεύς αναπαύεται στις ακρογιαλιές της Ιθάκης του.
Τώρα εμάς,-τους θλιβερούς Λαοκόοντες- μας έχουν ζώσει και περισφίξει τα φίδια, κι από το κλέος των Δαναών, έχει απομείνει μόνο ένας τρύπιος πίθος, που μάταια εμείς και τα παιδιά μας προσπαθούμε να γεμίσουμε με την ελεημοσύνη των ξένων.
Οι πόλεις και τα κάστρα αλώνονται δυστυχώς και με βοήθεια εκ των έσω. Πάντα υπάρχουν ελαστικές συνειδήσεις και διεστραμμένα μυαλά που ανοίγουν Κερκόπορτες και οδηγούν