Δουλεία και Υποδούλωση στην «σύγχρονη» Ευ ρώπη και την Ελλάδα. Του Γ. Μπάκου

iΟ δυτικός κόσμος ζει ένα καθεστώς κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας διαμορφώνοντας έτσι την χειρότερη κρίση που έχουμε βιώσει ποτέ. Μια κρίση που δυστυχώς έχει εμφανίσει μόνο την κορυφή του παγόβουνου, και που για χώρες όπως η Ελλάδα θα έχει δυσχερείς επιπτώσειςοδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην σύγχρονη δουλεία και στην υποδούλωση του κράτους.Ποιά είναι τα τέσσερα (4) βασικά στοιχείαπου υποδεικνύουν αυτή την διαπίστωση;I. 65 εκατ.στην Ε.Ε και 45 εκατ. στις ΗΠΑ, ήτοι σύνολο 110 εκατ. πολιτών στις ανεπτυγμένες χώρες ανέρχεται ο αριθμός όσων ζουν από συσσίτια, κουπόνια και παροχές φιλανθρωπίας, βάσει των εκτιμήσεων του ειδικού παρατηρητηρίου του ΟΗΕ.II. Το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού, ήτοι το 25% του πληθυσμού σε επίπεδο αναγωγής σε οικογενειακό επίπεδο, αμείβεται με αμοιβές που δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ. Οι αμοιβές έχουν αποσπαστεί πια από τις όποιες ανάγκες διαβίωσης με την έννοια που τις γνωρίζαμε έως πρόσφατα και έχουν ταυτιστεί με αυτό που στις αποικίες της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας χαρακτήριζαν ως «breadwinner wage» ή ο μισθός που απλά εξασφαλίζει την διατροφή της οικογένειας.III. Το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων στην Ευρώπη έχασε μέσα σε διάστημαλιγότερο των 3ετών ότι είχαν κερδίσει με αγώνα και συστηματική προσέγγιση από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου έως πρόσφατα. Κοινωνική ασφάλιση, εργατικά δικαιώματα,περιορισμός και πλαφον απολύσεων, συνταγματικές και νομικές κατοχυρώσειςέναντι των όποιων προσπαθειών αυθαιρεσίας από εργοδότες κ.α. χάθηκαν στον βωμό του εκσυγχρονισμού και της σύγχρονης δουλείας και υποδούλωσης.IV. Η αυτοκαταστροφή του κεφαλαίου, η δικαίωση του Μαρξ και η εφαρμογή αποτυχημένων μοντέλων αφαίμαξης δημόσιων εσόδων. Ο καπιταλισμός βασίζεται στην μεσαία τάξη και στην ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Ουσιαστικά η επιδίωξη ήταν απλή. Συνεχής ανακατανομή του «τεχνητού» πλούτου μέσω παροχών, εύκολων δανείων και διόγκωσης αξιών σε συνδυασμό με περιορισμένη προσφορά. Έτσι υπήρχε πάντα μεγαλύτερη ζήτηση από ότι προσφορά και όλοι ήταν προσηλωμένοι στο «κυνήγι της επιτυχίας και της αυτοπροβολής». Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία και να την μεταφέρεις στο κεφάλαιο ή στο κράτος για φόρους. Οι εταιρείες από τη μια πλευρά για λόγους μείωσης κόστους και το κράτος από την άλλη για λόγους μείωσης δαπανών αλλά και αύξησης της ανταγωνιστικότητας, οδηγούν στην ώθηση του εργατικού κόστους συνεχώς χαμηλότερα. Όμως τα εργατικά κόστη της εταιρείας ή του κράτους, είναι ταυτόχρονα το εισόδημα του άλλου και η κατανάλωση του συνόλου. Αυτό με απλά λόγια είναι η πρακτική μιας αυτοκαταστροφικής διαδικασίας και η επωδός των διαμορφούμενων νέων οικονομικών μοντέλων για τις λιγότερα πλούσια χώρες όπως η Ελλάδα.Τι προηγήθηκε όλων αυτών σε μια παράγραφο; Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι εταιρείες που ανέλαβαν την ανάπτυξη όλου του δυτικού κόσμου δημιούργησαν τις συνθήκες για το κέρδος. Η όρεξη για μεγαλύτερο κέρδος έπρεπε να δημιουργήσει τεχνητή ζήτηση, πρότυπα επιτυχίας και παροχή εύκολων τρόπων πλουτισμού