ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΕ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας

Στα μέσα του περασμένου μήνα, οι Βρετανοί επιβεβαίωσαν τους φόβους τους, για τον απόλυτο διαχωρισμό των τραπεζών, μεταξύ εμπορικών (λιανική: καταθέσεις, χορηγήσεις, κλπ) και επενδυτικών (ομόλογα, παράγωγα, κλπ). Η έκθεση των 363 σελίδων, της Ανεξάρτητης Τραπεζικής Επιτροπής (ICB) και ο πρόεδρός της σερ Τζον Βίκενς, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες στις σχετικές τους προτάσεις, για την λειτουργία των τραπεζών

στην Βρετανία. Προτάσεις που εισηγούνται τον διαχωρισμό των εμπορικών και των επενδυτικών δραστηριοτήτων των τραπεζών, προφανώς, σε συνάρτηση με πολλούς περαιτέρω αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς. Ανάλογη πρόταση κατέθεσε, λόγω της σημερινής πρωτοφανούς διεθνούς κρίσης και ο CEO της Bank of America, κ. Kenneth Lewis, τον Μάρτιο του 2009, λέγοντας ότι «οι εμπορικές τράπεζες πρέπει να είναι μόνο στην υπηρεσία της κοινωνίας».

Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Πρόεδρος Ομπάμα παρουσίασε το δικό του σχέδιο, τον Ιανουάριο του 2010, που είχε ως κεντρικό στόχο το να απαγορεύει σε εμπορικές τράπεζες να κατέχουν ή να επενδύουν σε παράγωγα, hedge funds, CDS, private equity, κλπ. Με άλλα λόγια, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρότεινε τότε να απαγορευθεί στις εμπορικές τράπεζες, που διαθέτουν χρήματα πελατών, να επενδύουν τις καταθέσεις τους και να πραγματοποιούν συναλλαγές σε παράγωγους τίτλους, για δικό τους λογαριασμό. Δηλαδή, ο κ. Ομπάμα, πρότεινε την «επιστροφή» των ΗΠΑ στις 16 Ιουνίου του 1933, όταν η Αμερική νομοθέτησε το γνωστό τότε νόμο Glass-Steagall, περί του διαχωρισμού των τραπεζών. Υπενθυμίζω εδώ ότι, στις 12 Νοεμβρίου του 1999, με νεώτερο τότες νόμο των «Κόνγρεσμεν» Gramm-Leach-Bliley, η κυβέρνηση Κλίντον απέσυρε το νόμο περί διαχωρισμού των τραπεζών, του 1933. Τυχαίο; Κατά την άποψή μου όχι!

Το γεγονός ότι ψηφίσθηκε εν τέλει ο «διορθωτικός» νόμος Dodd-Frank, τον Ιούλιο του 2010, για την επαναφορά του διαχωρισμού των τραπεζών, δεν λέει και πολλά, για τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και για ολόκληρο τον πλανήτη, αφού τελικώς πέρασε στο Κογκρέσο «λειψός και κουτσουρεμένος». Οι ευρωπαίοι δε, τότε, τον Ιανουάριο του 2010, έδειξαν μια θετική αντίδραση στην πρόταση του κ. Ομπάμα (στην «γραμμή» Πωλ Βόλκερ), για τον διαχωρισμό των τραπεζών. Προσέτι, σκληρό διεθνή αγώνα, για τον διαχωρισμό των τραπεζών (α λα Glass-Steagall), δίνει και το γνωστό Schiller Institute, του Lyndon H. LaRouche. Ο κ. Τρισέ, από την άλλη πλευρά, διαφώνησε με την πρόταση περί διαχωρισμού των τραπεζών, μιλώντας σχετικά στην Κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», τον Οκτώβριο του 2010. Πέραν τούτων, υπέρ της λογικής περί του διαχωρισμού των τραπεζών είναι η διπλή ιδέα-επιχείρημα ότι οι χώρες πρέπει να έχουν ισχυρή βάση: τόσο για να έχουν και να συγκρατούν οι ίδιες ισχυρά τραπεζικά ιδρύματα στο έδαφός τους, όσο και το να προστατεύουν οι ίδιες τους πελάτες-φορολογούμενους, από τις επενδυτικές «τράπεζες – καζίνο», όταν αυτές, από απληστία ή/και από πολλαπλές μοχλεύσεις του λογιστικού χρήματος, οδηγούνται σε κατάρρευση (επηρεάζοντας έτσι ευθέως και τις καταθέσεις