Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα….

Σήμερα δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά θυμήθηκα το παλιό ποιήμα “Οι μοιραίοι” του Κώστα Βάρναλη. Το συγκεκριμένο ποιήμα κατέληγε με το στίχο: “Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα μας σκυφτοί, σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μα πατεί: δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα!, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!”. Θα μου πείτε, τώρα, τι
Keywords
Τυχαία Θέματα