ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Πριν μία βδομάδα πήγα στη συναυλία των MANÁ, μεξικάνικο ροκ συγκρότημα με κοινωνικές και οικολογικές ευαισθησίες. Άκουσα πάλι το τραγούδι που έγραψαν το 1995 : " Όταν οι άγγελοι κλαίνε "
Αναφέρεται στον Bραζιλιάνο ακτιβιστή της δεκαετίας του ΄80, CHICO MÉNDEZ.
Στέλνω αυτό το αφιέρωμα για την επέτειο της γέννησης και του θανάτου του …

ΕΛΕΝΗ

Γεννημένος στις 15 Δεκεμβρίου του 1944, σε μία περιοχή με δέντρα καουτσούκ, ένας άνδρας θαρραλέος,

Γιός μεταναστών που κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μεταφέρθηκαν από την Βορειοδυτική Βραζιλία στην περιοχή του Αμαζονίου, δεν φοίτησε επίσημα στο σχολείο και από τα 9 του χρόνια δούλευε στα καουτσουκόδενδρα.

Αυτό το φτωχό παιδί θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους οικολόγους στην Παγκόσμια Ιστορία, μία προσωπικότητα σημαντική και αναγνωρίσιμη τόσο στη Βραζιλία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μέντοράς του ο Ευκλίδης Φερνάντες Ταβόρα, ένας αριστερός που είχε βρει καταφύγιο κοντά στην κατοικία του Chico Méndez στην πανίδα της Αμαζονίας.
Μαζί του ο έμαθε να διαβάζει αλλά και να συλλέγει τα χρήσιμα εκείνα στοιχεία που θα τον βοηθούσαν να κατανοήσει την χώρα και την πραγματική κατάσταση των συλλεκτών καουτσούκ. Εργάστηκε σκληρά.

Η διαρκής και παρατεταμένη κατάληψη της περιοχής της Αμαζονίας από την Κυβέρνηση κατά τη δεκαετία του ΄70 προκάλεσε την αντικατάσταση των συλλεκτών από υλοτόμους του Νότου και γαιοκτήμονες που κατέστρεφαν τη ζούγκλα για την δημιουργία αγροκτημάτων και την εκτροφή αγελάδων.

Έτσι 10 χιλιάδες οικογένειες συλλεκτών από την περιοχή του Río Branco και της Βολιβίας έχασαν τη δουλειά τους.
Όμως ο CHICO ήξερε ότι η διατήρηση της πανίδας ήταν στενά συνδεδεμένη με τη ζωή των συλλεκτών, ως εκ τούτου θα έπρεπε να προστατευθεί. Από αυτή την προσπάθεια προέρχεται η έννοια των " περιοχών ελεγχόμενης διαχείρισης " που πρότεινε το 1985.

Δημιούργησε μαζί με άλλους μπροστάρηδες το Εθνικό Συμβούλιο των Συλλεκτών, που δέχτηκε τη διεθνή στήριξη για τους σκοπούς του και για την ειρηνική αντίσταση που προέβαλε ως στάση για την επίτευξή τους.
Η Διεθνής Κοινότητα πίεσε την Κυβέρνηση να κρατήσει μία πιο σκληρή στάση απέναντι στην αποψίλωση της περιοχής.
Φαινόταν πως τα δύο μοντέλα ανάπτυξης, της εντατικής υλοτόμισης και της εξαγωγής των προϊόντων της ζούγκλας θα έφθαναν σε μία συμβιβαστική λύση.

Του απονεμήθηκαν Βραβεία όπως το "Global 500" του Ο.Η.Ε. και το μετάλλιο της "Κοινωνίας για έναν Καλύτερο Κόσμο".
Όσο αυξανόταν η απονομή των Βραβείων, τόσο και η πίεση των γαιοκτημόνων.

Στις 22 Δεκεμβρίου του 1988 τον δολοφόνησαν, ενώ είχε ήδη προειδοποιήσει και την Αστυνομία και την Κυβέρνηση του Κολόρ Δε Μέλο για τις απειλές που δεχόταν.

Είχε πει:

"Αν είχα την εγγύηση κάποιου απεσταλμένου από τον ουρανό ότι ο θάνατός μου θα ενδυνάμωνε τον αγώνα μας, θα άξιζε τον κόπο. Όμως η εμπειρία μας διδάσκει το αντίθετο. Γι΄αυτό, θέλω να ζήσω"

Επίσης δείτε :

http://t