ΑΠΟ «ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ» ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

και τη «Σκύλλα και Χάρυβδη» θα αντιμετωπίσει, ως άλλος Οδυσσέας

Γράφει ο Νίκος Αναγνωστάτος

Επιστρέφοντας από την Ιθάκη και αναλογιζόμενος τις περιπέτειες του Οδυσσέα μέχρι το «νόστιμον ήμαρ», συνειρμικά τις συνδύασα με τις προσπάθειες του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης και τις «συμπληγάδες» που έχουν να περάσουν και τη «Σκύλλα και Χάρυβδη» που θα αντιμετωπίσουν και όλοι ευχόμαστε να φράσουν στην Ιθάκη.

Στο δύσκολο, ανηφορικό και κακοτράχαλο αυτό δρόμο που επέλεξε η Κυβέρνηση, είμαστε όλοι οι Έλληνες υποχρεωμένοι να συμβάλουμε και να συμπαρασταθούμε, στο

βαθμό και το μέτρο των δυνατοτήτων του καθένα. Στο πλαίσιο αυτό ανάγεται και η δική μου αρθρογραφία, με την προσδοκία να φανώ χρήσιμος με πρακτικές ιδέες και προτάσεις.

Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στις περικοπές δαπανών από το δημόσιο μόνο, κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, χωρίς τη παρέμβαση καμιάς Τρόϊκα.  Πριν υπεισέλθω στο κεφάλαιο της ανάπτυξης, να προσθέσω μερικές πηγές περικοπής δαπανών, από το δημόσιο πάντοτε.

Ανεξάρτητες Αρχές. Ίσως να διαπιστωθεί χρήσιμο να εξεταστεί η αναγκαιότητα τόσων πολλών ανεξάρτητων αρχών. Εκεί που δεν είχαμε καμία, ξαφνικά αποκτήσαμε πληθώρα και μάλιστα με τις ηγεσίες τους να αμείβονται πλουσιοπάροχα. Οι πολύ υψηλές αυτές παροχές, είναι όχι μόνο πρόκληση, αλλά έχουν ήδη δημιουργήσει πρόβλημα με τους Δικαστικούς, διότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, κανείς δεν μπορεί να αμείβεται περισσότερο από τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Κατάργηση λοιπόν ή συγχώνευση των ανεξάρτητων αρχών στις πλέον αναγκαίες και δραστική μείωση των μισθών των ηγεσιών τους.

Οι υπερωρίες είναι μια ακόμη πηγή περιστολής εξόδων. Από τη στιγμή που πρέπει και καλώς, να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, δεν νοείται να υπάρχει ανάγκη υπερωριών. Φοβάμαι ότι είναι ένας έμμεσος τρόπος ενίσχυσης των υπαλλήλων, κάτι που τώρα οι εποχές δεν το επιτρέπουν πλέον.

Τα εκτός έδρας είναι μια ακόμη πηγή περικοπής δαπανών. Δεν υπάρχει λόγος για αμοιβή πέραν των αναγκαίων κι συγκεκριμένων εξόδων για την εκτός έδρας μετακίνηση των υπαλλήλων.

Η ανάπτυξη είναι η πολυπόθητη διέξοδος από τη μέγγενη που βρισκόμαστε πιασμένοι και ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις και αυτό είναι το πρόβλημα και οι μεγάλες δυσκολίες. Δυσκολίες και πρόβλημα διότι, εκτός της οικονομικής κρίσης η οποία περιορίζει την αγοραστική ζήτηση και η οποία δυστυχώς έχει χειροτερεύσει με τις άσκοπες και ανόητες (χωρίς νόημα) οριζόντιες περικοπές, για να γίνουν επενδύσεις χρειάζεται η ανάκτηση της εμπιστοσύνης της αγοράς, που έχει χαθεί τελείως με τις συνεχείς φοροεπιδρομές και χαράτσια και να εκλείψει ο τρόμος της γραφειοκρατίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης επιτυγχάνεται είτε με την σταθερή πολιτική για ένα μακρό χρόνο, κάτι που δεν μας εξυπηρετεί αυτή την στιγμή κατά την οποία θέλουμε γρήγορα και άμεσα αποτελέσματα και ο άλλος τρόπος είναι ο «χειρουργικός». Ο χειρουργικός τρόπος, είναι να εκσυγχρονίσουμε και να επεκτείνουμε τον ν.2687/53 «γ