Αναζητώντας διέξοδο μέσα από τις σύγχρονες Πλαγκτές Πέτρες

Ως ποιο βαθμό έχουμε πλησιάσει στο σημείο επιρροής της σύγχρονης Σκύλας και της Χάρυβδης; Υπάρχει ρεαλιστική διέξοδος;

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη ήταν σύμφωνα με την μυθολογία δυο φοβερά τέρατα της θάλασσας. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν στα ταξίδια τους από τα απειλητικά κύματα και τις θύελλες, έπλαθαν με τη φαντασία τους μυθικές μορφές, που λυσσομανούσαν και προσπαθούσαν αγριεμένες να τους καταστρέψουν. Έτσι γεννήθηκαν τα δυο τρομακτικά αυτά τέρατα. Οι θαλασσινοί έβαζαν με το νου τους πως δεν επρόκειτο απλά για δυνατό άνεμο και για θεόρατα κύματα. Πίστευαν ότι κάτι περισσότερο

κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά, κάποιο πλάσμα κακό στην ψυχή και τρομερό στην όψη που γύρευε το χαμό τους· αυτό προκαλούσε όλη τη φοβερή αναταραχή και η κακοκαιρία δεν ήταν τυχαία.

Έλεγαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη βρίσκονταν η μια απέναντι από την άλλη, σ’ ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα που, σύμφωνα με τον Όμηρο, ονομαζόταν Πλαγκτές Πέτρες (οι μετέπειτα Συμπληγάδες). Το πέρασμα αυτό ήταν εντελώς αδύνατο να το διασχίσει κάποιος, λόγω της φοβερής κατάστασης που επικρατούσε εκεί από την παρουσία των δυο τεράτων· ούτε πουλί πετούμενο δε γλίτωνε, αν τολμούσε να το περάσει. Εκεί υπήρχαν πολλά απότομα βράχια, πολύ ψηλά, και το κύμα έσκαγε πάνω τους με φοβερό θόρυβο. Το στενό αυτό το τοποθετούσαν σε διάφορα σημεία. Άλλοι έλεγαν πως ήταν ο Βόσπορος, άλλοι στο ακρωτήριο Ταίναρο κι άλλοι κοντά στα Κανάρια νησιά, εκτός Μεσογείου δηλαδή. Οι πιο πολλοί πίστευαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη κατοικούσαν στο στενό της Μεσσήνης, ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει, τα στοιχεία της φύσης έχουν εν μέρει τιθασευτεί, και κάποιοι ισχυρίζονται πως μπορεί μάλιστα και να ελέγχονται από τον άνθρωπο (H.A.R.R.P.). Αυτό όμως που δεν έχει ακόμη τιθασευτεί είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, που κατάφερε να τιθασεύσει τα θηρία για να γίνει ο ίδιος θεριό και να απειλεί τώρα άλλους ανθρώπους.

Η «Χάρυβδη» των αγορών

Είναι πλέον γενική παραδοχή πως η κρίση που βιώνουμε είναι κρίση του συστήματος. Αυτό γίνεται φανερό καθώς διαπιστώνουμε πως έχει επηρεάσει ολόκληρο τον πλανήτη και τη μεγάλη πλειονότητα των χωρών, αλλά και όλες τις σφαίρες και τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Ήταν βέβαια αυτό ξεκάθαρο από την αρχή, αλλά οι προσεγγίσεις που κυριάρχησαν παρέκαμψαν –ηθελημένα ή άθελα δεν έχει και τόση σημασία- την ουσία, αποδίδοντας την κρίση σε παράπλευρα φαινόμενα (τοξικά τραπεζικά προϊόντα, χρηματοπιστωτική κρίση, κρίση χρέους κ.α.). Δεν υπάρχει πια αμφιβολία, πως η κρίση είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος αποθεώνει τη λεγόμενη ελευθερία της αγοράς και του ανταγωνισμού.

Αποδείχθηκε, για μια ακόμα φορά, ότι οι αγορές λειτουργώντας ανεξέλεγκτα, γίνονται αδηφάγες και αδίστακτες, επιτίθενται ολομέτωπα σε εθνικές οικονομίες και ως εκ τούτου, η εκμετάλλευση και η κερδοσκοπία εκτοξεύονται και βυθίζουν μεγάλες λαϊκές μάζες στη φτώχεια και την ανέχεια.

Δυστυχώς, οι θεραπείες αντιμετώπισης τη