Tabula rasa.

Ο Μπαμπούλας! Ένα ακαθορίστου σχήματος και προέλευσης τέρας, που χρησιμοποιούσαν λεκτικώς οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας, για να φοβίζουν τα παιδιά, να κάθονται φρόνιμα και να τρώνε το φαί τους.
Για όσους ασχολούνται λίγο με την Μυθολογία μας, ανάμεσα στα τόσα πολλά τερατώδη πλάσματα που αναφέρει-που τρομοκρατούσαν τον κόσμο εκείνη την εποχή-, θα βρουν με λίγη φαντασία, πολλές ομοιότητες με τα μέλη του υπάρχοντος πολιτικού θιάσου.
Πρώτον στο χορό, θ΄αντικρύσει τον Κύκλωπα με το γνωστό κουσούρι του, να σέρνει από κοντά την άσπονδο φίλη του, Μέδουσα. Το μόνιμο παγωμένο χαμόγελό της, φέρνει

ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά μας, και μας πετρώνει το νου.
Μας εκπλήσσουν οι μεταμορφώσεις του Πρωτέα. Βλέπουμε από βλαμμένος και ζαβός, να γίνεται οικολόγος, αν και είναι μόνο κωλογιός. Από κωπηλάτης, αλλάζει σε καθηγητή, από ποδηλάτης σε δρομέα. Από άεργος γηγενής, σε μετανάστη πολυδουλευτή. Από συμπαραστάτης απεργών, σε επιτυχημένο πωλητή χωρών. Το όνομά του το λέει καθαρά, ότι είναι πρωτεργάτης σ΄όλα αυτά.
Οι τεραστίου πάχους Αλωάδες, ο Ώτος και ο Εφιάλτης-κατ΄έτος ηύξανον, πλάτος μεν πηχυαίον, μήκος δε οργυιαίον-αλαζόνες και με δίψα για εξουσία, από τα γεννοφάσκια τους, αυτοί που επιχείρησαν να πάρουν την εξουσία από τον Δία, ζωντανεύουν πάλι μπροστά στα μάτια μας, το ίδιο αλαζόνες και πεινασμένοι.
Η τρικόμματη φρούδα ένωση της Χίμαιρας- από φίδι, λιοντάρι και κατσίκα- ομοιάζει με την άπιαστη- προς το παρόν-,κυβέρνηση.
Βλέπουμε τα έδρανα να τα καταλαμβάνουν οι Κήρες, οι Γραίες, οι Άρπυιες, οι Εσπερίδες, οι Ύδρες, οι Έχιδνες και οι Τυφώνες, που παρασύρουν και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, παραδίνοντας όπως ομολογούν οι ίδιοι έπειτα, καμένη γη, στους επομένους.
Λίγα χρόνια πριν, κυριαρχούσε και το πράσινο μπιμπικιασμένο σαυροειδές, που η εμφάνισή του και η προέλευσή του, παρασύρουν το νου μας, σε άλλες ατραπούς.
Η ικανότητα όλων , να αρπάζουν και να λεηλατούν τα πάντα από εκατό μεριές, και να΄χουν από εκατό σπίτια ο καθένας, μας παραπέμπει στους βαρύψυχους-οβριμόθυμους-,Εκατόγχειρες, τον Κότο, τον Βριάρεω και τον Γύη.
Για προστασία της εξουσίας τους φυσικά, έχουν και τους διαχρονικούς Κορύβαντες, που τελούν οργιαστικές τελετές και χορούς, πάνοπλοι, τρέχοντες και φωνάζοντες, χτυπώντας κρόταλα και τύμπανα, ενίοτε και κεφάλια, σκορπώντας ήχους από σάλπιγγες, και αέρια από χημικά.
Για εφησυχασμό και αποκοίμησή μας, μας δίνουν πότε πότε για δώρο ένα κουτί, με όμορφα λόγια στολισμένο.
Και μεις οι δύστυχοι Επιμηθείς, παραπλανημένοι και φοβισμένοι, ζώντας με την μάταιη Ελπίδα, ανοίγουμε το κουτί-κάλπη της Πανδώρας, και πλημυρίζουμε από όλων των ειδών τα κακά.
Δεν φθάνει όμως αυτό, αλλά μας κατηγορούν και από πάνω, σαν διεφθαρμένους και εξαχρειωμένους πολίτες, τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες. Αλήθεια απορώ, πως τόσο διεφθαρμένοι πολίτες, έχουν το ηθικό αισθητήριο και ψηφίζουν τόσο άσπιλους και αμόλυντους πολιτικούς. Και αυτοί οι άσπιλοι και αμόλυντοι πολιτικοί, πως καταδέχονται να κυβερνούν τόσο διεφθαρμέ