Τα σαπάκια του Τύπου

Γράφει ο Θάνος Πασχάλης

Για όσους δεν το θυμούνται .Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 συνέβη κάτι σημαντικό στη χώρα μας. Δεκάδες καταχρεωμένες και ζημιογόνες επιχειρήσεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα ενισχύθηκαν με δεκάδες δισεκατομμύρια δρχ. προκειμένου να μην κλείσουν και χιλιάδες εργαζόμενοι χάσουν τις δουλειές τους, ενώ από την άλλη να μην οδηγηθεί η χώρα στην αποβιομηχάνιση. Επρόκειτο όμως για βιομηχανίες-κουφάρια με πεπαλαιωμένο εξοπλισμό και παραγόμενα προιόντα μη ανταγωνιστικά, εμπορεύσιμα και εξαγώγιμα. Κάτι

δηλαδή σαν αρκετές από τις βιομηχανίες-κουφάρια που άφησε πίσω του πέφτοντας ο υπαρκτός σοσιαλισμός στις πρώην ανατολικές χώρες και οι οποίες αγοράστηκαν ως παλιοσίδερα από τη νομενκλατούρα του κόμματος, που αφού τις εξυγίανε στη συνέχεια τις μοσχοπούλησε.. Για τις εδώ βιομηχανίες-ζόμπι η χρηματοδότησή έγινε από τις τότε κρατικές τράπεζες αφού η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε περάσει σχετική νομοθετική ρύθμιση από τη Βουλή. Ανάμεσά τους μεταλλεία, κλωστουφαντουργία, ναυπηγεία κλπ με σκοπό την αναδιάρθρωσή τους ώστε να γίνουν ανταγωνιστικές σε Ευρωπαικό επίπεδο.

Απο τον τότε σχεδιασμό ελάχιστα πράγματα καρποφόρησαν, καθώς οι εργαζόμενοι σε ζημιογόνες επιχειρήσεις συνέχιζαν να απολαμβάνουν παχυλές αμοιβές, ενώ στις περισσότερες δεν έγινε καμιά αναδιάρθρωση, τα χρήματα κατασπαταλήθηκαν και με το πέρασμα του χρόνου οδηγήθηκαν σε πλήρη απαξίωση και σε λουκέτα.. Ωστόσο στοίχησαν τεράστια ποσά στο ελληνικό δημόσιο καθώς η λειτουργία τους έφτασε να είναι ακριβότερη από το λουκέτο. «Μας στοιχίζει φθηνότερα να πληρώνουμε τους εργαζόμενους αυτών των επιχειρήσεων και να κάθονται παρά να συντηρούμε αυτές τις καταχρεωμένες επιχειρήσεις » έλεγε τότε η Υπουργός Βιομηχανίας Βάσω Παπανδρέου.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί ανάλογα σαπάκια είναι σήμερα και οι άλλοτε μεγάλες επιχειρήσεις του Τύπου (ΔΟΛ, ΠΗΓΑΣΟΣ, ΜΕΓΚΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ κλπ) με τραπεζικό δανεισμό που ξεπερνά τα 600 εκ.ευρώ και με φθίνουσες προοπτικές επιβίωσης στην αγορά. Ο δείκτης κυκλοφοριών των εφημερίδων είναι ενδεικτικός της φθίνουσας πορείας τους. Οι εφημερίδες έπαψαν πλέον να αγοράζονται (μόλις 10.000 φύλλα η πρώτη σε κυκλοφορία όταν πριν 20 χρόνια οι πρώτες 3 εφημερίδες πωλούσαν πάνω από 200.000 φύλλα η κάθε μια ξεχωριστά ) και έρχονται ακόμη χειρότερες μέρες, καθώς δεν αντικαθίστανται με νέους αναγνώστες..

Για τους νέους και τις παραγωγικές ηλικίες μοιάζουν απλώς με αντίκες του παρελθόντος. Τα ερχόμενα χρόνια θα τις συναντάμε μόνο στα ψαράδικα όταν θα χρειάζεται να αγοράσουμε σαρδέλα. Οδηγούνται στο τέλος τους, όπως τα βίντεο-κλαμπ και οι ασπρόμαυρες κάποτε τηλεοράσεις. Οι συνάδελφοι που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν ως επαγγελματίες με αυτές πρέπει να το αποδεχτούν. Τι έφταιξε; Το Διαδίκτυο, η στάση τους απέναντι στα Μνημόνια εν μέσω κρίσης, το αντίτιμο που χρειάζεται κάποιος για την αγορά τους, τα νέα προιόντα όπως η συνδρομητική τηλεόραση; Ολα τα παραπάνω και ίσως και άλλα. Το γεγονός είναι ένα.. Η αγορά δεν μπορεί να συντηρήσει τόσες εφημερίδες που σήμερα κυκλοφορούν, καθώς έχουν ελάχιστη κυκλοφορία και διαφήμιση. Ούτε από την άλλη οι φορολογούμενοι μπορούν με τον οβολό τους να σώσουν συγκροτήματα Τύπου που οι κάτοχοί τους τα μετέτρεψαν πριν το κάνει η αδιαφορία της κοινωνίας, σε σαπάκια γεμίζοντας ωστόσο τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους στο εξωτερικό με αρκετά από τα εκατομμύρια των θαλασσοδανείων..

The post Τα σαπάκια του Τύπου appeared first on Enimerosi24.