Ο Τσίπρας βάζει τις διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό… γήπεδο

Η Φώφη… οφσάιντ

Γράφει ο Πολιτικός

Μεγάλη σκόνη σήκωσε το άρθρο του Πρωθυπουργού για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το πρώτο συμπέρασμα που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει σήμερα την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων. Κρατάει την μπάλα στα πόδια του και «κάνει παιχνίδι», αυτός καθορίζει την πολιτική ατζέντα. Αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και τα

Ξεπερνάω χωρίς περιστροφές τις διάφορες επισημάνσεις περί του δικαιώματος να γράψει άρθρο ο Πρωθυπουργός για μια πολιτική προσωπικότητα όπως αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα και στη συγκεκριμένη περίοδο. Θα έλεγα το αντίθετο ότι στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία με τις διεργασίες στο κόμμα που ίδρυσε ο Παπανδρέου έχει ενδιαφέρον να τοποθετούνται κορυφαίοι πολιτικοί αλλά και άλλοι δημοσιολογούντες. Άλλωστε οι μεγάλοι παίκτες παίρνουν την μπάλα όταν καίει και δεν φοβούνται και ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει πως είναι παίκτης των μεγάλων αγώνων και των τελευταίων σουτ.

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι σύντροφοι του, θέλοντας προφανώς να του κάνουν εσωκομματική αντιπολίτευση, ανέβηκαν στα κάγκελα για αυτό το άρθρο που «αδικεί τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως υποστήριξαν, καθώς υποψιάζομαι ότι δεν το διάβασαν ή δεν τους ενδιέφερε να το διαβάσουν. Και προφανώς κοιτάζουν το δάχτυλο και όχι τον… ήλιο που τους δείχνει.

Οι τοποθετήσεις των περισσότερων, πάντως, που ασκούν κριτική στον Αλέξη Τσίπρα γίνεται υπό το φόβο του ορισμού του πολιτικού γηπέδου που θα χαραχθεί για τις πολιτικές εξελίξεις της επόμενης περιόδου. Και αυτός ο φόβος ισχύει και για τους εντός αλλά και τους εκτός ΣΥΡΙΖΑ δήθεν «καθοδηγητές» και κομματάρχες που βλέπουν το ενδεχόμενο να βγουν οφσάιντ ή να κάτσουν στον πάγκο και να τους ξεχάσει η ιστορία.

Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν οι αιχμές και οι βολές της κ. Γεννηματά προς το πρόσωπο του κ. Τσίπρα, που έχουν χαρακτηριστικά πρωτοφανούς πολιτικού αμοραλισμού. «Η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εμφανιστεί ως ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου, δεν είναι απλά αλαζονική και κωμική, είναι Ύβρις. Ο άνθρωπος που αλυσόδεσε την χώρα, που εκχώρησε τον εθνικό πλούτο, που υπονομεύει τους θεσμούς και διχάζει συνειδητά τους Έλληνες, ο λαθρέμπορος ελπίδας, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον μεγάλο ηγέτη των αξιών, τον άνθρωπο που έφερε την εθνική συμφιλίωση και έκανε το αίτημα της Αλλαγής πράξη. Ο πανικός του κ. Τσίπρα μπροστά στην αναγέννηση της μεγάλης Κεντροαριστεράς, τον οδηγεί στο να εκτίθεται περισσότερο. Την λαϊκή καταδίκη όμως δεν θα την γλυτώσει», τόνισε η πρόεδρος του Κινήματος και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Ιστορικά ανακριβής η επίθεση της, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν αυτός που κατηγορήθηκε ως «λαθρέμπορος ελπίδας». Επίσης διαβάζοντας, «Ο άνθρωπος που αλυσόδεσε την χώρα, που εκχώρησε τον εθνικό πλούτο, που υπονομεύει τους θεσμούς και διχάζει συνειδητά τους Έλληνες», θυμήθηκα το 1ο και το 2ο μνημόνιο που έφερε το δικό της κόμμα αλλά και τη θεωρία των δυο άκρων-σχετικά με τον διχασμό των Ελλήνων- που επανήλθε με έντση επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Και τέλος σχετικά με την «αναγέννηση της μεγάλης Κεντροαριστεράς» θα της πρότεινα να διαβάσει την πολιτική ιστορία του τόπου και τους λόγους που οδήγησαν το 1961 στην ίδρυση της Ένωσης Κέντρου ως ανάχωμα της πραγματικής αριστεράς να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές με τις ευλογίες του βασιλιά, της τότε ολιγαρχίας και της επιλογής του Ανδρέα Παπανδρέου στην αυγή της μεταπολίτευσης να ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ και όχι να υποταχθεί σε λογικές «συγκόλλησης δυνάμεων».

Θα μπορούσε απλώς στη μνήμη του μεγάλο ηγέτη να απαντήσει «χαρίζεται, κληρονομείται, τεμαχίζεται σε τιμάρια» και στο τέλος διαλύεται, όσα δηλαδή έπραξαν και συνεχίζουν να κάνουν οι επίγονοι του…

Ο Αλέξης Τσίπρας άσκησε και κριτική στον Ανδρέα Παπανδρέου, έτσι «σύντροφοι» που παρεξηγηθήκατε αλλά προσδιόρισε και αυτό έχει πολιτική σημασία, τη διαχρονική πολιτική μάχη των προοδευτικών και των συντηρητικών δυνάμεων.

Επαναφέρει τις διαχωριστικές γραμμές, όχι τον διχασμό αλλά τις ταξικές πολιτικές διαφορές που αποτελούν και την πυξίδα για την πορεία της χώρα στο αύριο.

«Ο φόβος του κατεστημένου, των επικυρίαρχων, της διαπλοκής και της επιτροπείας: Ο φόβος μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα των λαϊκών αγώνων τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης, που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία» αυτό είναι το πολιτικό διακύβευμα που θέτει ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρώντας να χαράξει τις γραμμές ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και το θολό κέντρο που επιχειρείται να αναστηλωθεί με τα γνωστά υλικά.

Τα δύσκολα για τον Τσίπρα τώρα αρχίζουν γιατί μπορεί να έφτιαξε τις γραμμές που θέλει να παίξει μπάλα, αλλά:

Ομάδα έχει;
Πάγκο;
Αποτελεσματικότητα και ενιαίο σύστημα;

Σίγουρα χρόνο δεν έχει, αυτογκόλ έχει δεχτεί αρκετά από δικούς του ανθρώπους, γκρίνια στην εξέδρα για τις αλλαγές που δεν γίνονται υπάρχει και οι καθυστερήσεις δεν είναι υπέρ του.
ΥΓ Η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου είχε προκαλέσει την έντονη αντίδραση του ΚΚΕ(25 Σεπτεμβρίου 1961):

«Η συγκόλληση ορισμένων δυνάμεων του Κέντρου υπό την αρχηγία του κ. Παπανδρέου, που έγινε κάτω από τις ευλογίες και την πίεση των Αμερικανών, του Παλατιού και της ολιγαρχίας …βοηθούν ουσιαστικά τη δεξιά…»

Η ιστορία επαναλαμβάνεται;

The post Ο Τσίπρας βάζει τις διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό… γήπεδο appeared first on Enimerosi24.