Κούκου

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΕΙΝΑΙ ένα από τα κλασικά χαρακτηριστικά της κρίσης μέσης ηλικίας. Δεν θέλει κανείς να συνεχίσει να ζει τη ζωή του ευθύγραμμα και μάλιστα μπρος τα μπρος γιατί αυτό οδηγεί στη γήρανση. Θέλει να αρχίσει να τη ζει προς τα πίσω. Διότι αυτό οδηγεί προς τη νεότητα. Και δημιουργεί την αίσθηση ότι ξεκινάει από την αφετηρία.

ΚΑΠΩΣ έτσι αγοράζονται σπορ διθέσια αυτοκίνητα από πενηντάρηδες ή, αν είσαι πολιτικός, κάπως έτσι καταλήγεις να γραφτείς από την αρχή σε μια τοπική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ.

Είναι η περίπτωση του Κώστα Σκανδαλίδη. Διαγραφείς από τον Βενιζέλο, ο άλλοτε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ έσπευσε να ξαναγίνει απλό μέλος. Είναι, μεταξύ όλων των άλλων, και μια διάψευση των σεναρίων που τον ήθελαν να κάνει κόμμα στον πολιτικά ζωτικό χώρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κάτι που θα τραβούσε ενδεχομένως πίσω πράσινους ψηφοφόρους που στράφηκαν προς τον Τσίπρα. Αλλά όχι: ο Σκανδαλίδης θέλει να ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ. Σε μια φάση που ο Σημίτης γράφει βιβλία για την Κρίση. Και ο Λαλιώτης φημολογείται ότι ασχολείται – εκτός από την οινοπαραγωγή – και με την ΑΕΚ. Το πώς περνάει την ώρα του το οξύτερο πολιτικό μυαλό της Μεταπολίτευσης είναι έμμεσο σαρκαστικό σχόλιο για το πόσο λίγο ενδιαφέρον έχει αυτήν τη στιγμή η πολιτική.

ΠΙΣΩ στον Σκανδαλίδη, η επανεγγραφή του δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αφορά και τον Βενιζέλο. Εχει πρώτα πρώτα μια εσωκομματική διάσταση, αφού δείχνει ότι η διαγραφή είναι πλέον όπλο μικρής αξίας. Γιατί; Διότι σε κόμμα ολιγομελέστατο και αχαμνό σε στελέχη κορυφής, όταν διαγράφεις κάποιον δεν σπεύδει κάποιος άλλος να γεμίσει το κενό. Γιατί πολύ απλά ο άλλος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει γιατί δεν εξελέγη στη Βουλή ή γιατί απαξιώθηκε στην κοινωνία ή γιατί τον τρέχουν στα δικαστήρια. Αρα έχουμε ανακύκλωση των ιδίων. Το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει σαν το παιχνίδι «Φιδάκι». Κατεβαίνεις αλλά μετά ξανα-ανεβαίνεις. Η ανανέωση είναι αδύνατη σε ένα κόμμα γερόντων ψηφοφόρων και «νεολαίων» που έχουν στο μεταξύ γκριζάρει.

Η περίπτωση Σκανδαλίδη έχει και πολιτική διάσταση. Ο Βενιζέλος έχει καταλήξει, αφού το έψαξε, ότι πρέπει να συνδέσει την τύχη του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση. Ο Σκανδαλίδης – και όχι μόνο – είναι αρνητικός. Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει λοιπόν να πάσχει από εκείνο το είδος σχιζοφρένειας που έχει χαρακτηριστικά διπολισμού. Ο Βενιζέλος ελέγχει κατά μείζονα λόγο τα στελέχη του Κινήματος – το «απαράτ» που θα ‘λεγε κι ο ξενιτεμένος στις ΗΠΑ Πέτρος Ευθυμίου – αφού δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Δεν ελέγχει όμως τα μυαλά τους που εξακολουθούν να εναντιώνονται στην οικονομική πολιτική από το Μνημόνιο και μετά. Η «bi polar» πάθηση εκδηλώθηκε επί Γιώργου Παπανδρέου όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν πάνω από 40% – και, όπως συμβαίνει με ψυχικά νοσήματα, ρήμαξε τον ασθενή.

ΤΟ συμπέρασμα είναι ότι μεταξύ διαγραφών, επανεγγραφών, εισόδων, εξόδων και επανεισόδων το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει λίγο «κούκου». Ο καθένας κάνει τα δικά του. Και το χειρότερο είναι ότι κανένας από τους κούκους δεν είναι του είδους που φέρνει την άνοιξη.