Καμίνι

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΠΡΙΝ από πολλά χρόνια είχε περάσει από την Αθήνα ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τόμας Κουν. Διοπτροφόρος, ψηλέας και λίγο αγοραφοβικός, είχε μείνει σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην Ακρόπολη. Ο Κουν είναι ο θεωρητικός της λεγόμενης αλλαγής υποδείγματος. Μιλώντας απλά, αυτό συμβαίνει όταν ένα σύστημα περνάει από ένα μοντέλο σε ένα άλλο. Δεν γίνεται αμέσως. Η μετάβαση είναι ανεπαίσθητη κι ενίοτε επικίνδυνη

για αυτούς που δεν την αντιλαμβάνονται. Η αλλαγή είναι επίσης δραστική. Τίποτε δεν είναι το ίδιο μετά.

ΔΕΝ έχει γίνει αντιληπτό μέσα στον πολιτικό αχό και τη δημόσια αντάρα της τελευταίας τριετίας. Θα μπορούσε όμως να ισχυρισθεί κανείς ότι η ΝΔ είναι σε φάση αλλαγής υποδείγματος. Η Δεξιά του Κώστα Καραμανλή το έπαιζε λαϊκή, εξέφραζε τον ρεαλισμό της με όρους κυνισμού, δεν έπαιρνε κόστος και φιλοξενούσε στις τάξεις της ουκ ολίγους ακραίους. Η Δεξιά του Αντώνη Σαμαρά παίρνει και υλοποιεί δύσκολες αποφάσεις – όχι μόνο στην οικονομία – δεν υποχωρεί, εκφράζεται όμως με μετριοπάθεια και οδηγεί τους ακραίους πιο κοντά στο Κέντρο. Αντί για τον Παυλόπουλο, τον Πολύδωρα και τη Μαριέττα έχουμε τον Δένδια, τον Αρβανιτόπουλο και τον Χατζηδάκη. Την ίδια ώρα η ΝΔ βρίσκει χώρο για τον Βορίδη και τον Αδωνη που πάνε όμως να αλλάξουν πολιτικό προφίλ. Λογικό το τελευταίο, θα πείτε, όταν υπάρχουν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και η Χρυσή Αυγή και μάλιστα εκπροσωπούνται στη Βουλή.

Η εβδομάδα που πέρασε επιβεβαίωσε το νέο πολιτικό υπόδειγμα της ΝΔ στη φυσιογνωμία του Κωστή Χατζηδάκη. Η σύγκρουση με τα συνδικάτα στα ΜΜΜ – τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς – υπήρξε οξύτατη. Και όχι μόνο στα λόγια. Είχαμε δικαστικές αποφάσεις που αγνοήθηκαν από τους συνδικαλιστές και μια κυβέρνηση που έκανε νομικό σεμινάριο για τη διαφορά μεταξύ επίταξης και επιστράτευσης, αλλά, για να το πούμε με ορολογία ασφάλτου, δεν «κώλωσε». Με φόντο το ενιαίο μισθολόγιο – άρα τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας – η σύγκρουση για τα ΜΜM είχε ουσία και δεν ήταν σαν τον ατελέσφορο πόλεμο της κυβέρνησης Παπανδρέου με τους ταξιτζήδες.

ΜΕ τους θεσμούς σε θερμοκρασία τήξης και τον απλό επιβάτη να ζει μια καθημερινή οδύσσεια, ο Κωστής Χατζηδάκης έδειξε αποφασιστικότητα, αλλά δεν ξέφυγε ποτέ από μια πολιτική ηπιότητα που τού είναι σχεδόν φυσική. Ο λόγος του δεν εκτροχιάστηκε – δεν είχε κορόνες ή απειλές ή χοντράδες. Δεν υπήρξε ούτε κάποιο στιγμιαίο σφάλμα διατύπωσης. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν τεχνοκράτη ή με κάποιον που εκλέγεται στην περιφέρεια. Ο Χατζηδάκης βγαίνει στη Β’ Αθηνών, πραγματικό πολιτικό καμίνι όπου αλωνίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ακραίοι. Είναι επίσης κάποιος που σχετικά νωρίς διαπίστωσε ματώνοντας ότι μια έξοδος από τη Βουλή εν ώρα διαδήλωσης μπορεί να οδηγήσει σε προπηλακισμό. Η εμπειρία δεν τον άλλαξε ούτε τον έκανε να πολωθεί προσωπικά με τους αντιμνημονιακούς.

ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ είναι – και πρόκειται για παρατήρηση που αφορά πολλούς από τους εκφραστές του νέου συντηρητικού πολιτικού υποδείγματος – ότι όλα αυτά δεν είναι έκφραση μιας φιλελεύθερης νιρβάνας. Κατ’ ιδίαν, ο Χατζηδάκης είναι πολιτικός προβληματισμένος, καθόλου αιθεροβάμων, συχνά απαισιόδοξος. Υπό την έννοια αυτή, το ήπιο πολιτικό του ύφος συνιστά και έκφραση στωικότητας.