Η λήθη της αριστεράς

Η λήθη στη μυθολογία ήταν νύμφη που τ’ όνομά της έδωσε σε πηγή για νεκρώσιμη τελετή. Ήταν η προσωποποίηση της λησμονιάς, της αγνωμοσύνης.

Η αριστερά είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός χώρος που αγκαλιάζει τα ανθρωπιστικά κινήματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα εργασιακά δικαιώματα.

Και ξαφνικά η αριστερά εκλογικά εκτοξεύεται, νικά, κυριαρχεί, όλοι λένε ότι θα κόψει το επόμενο νήμα. Οι άνθρωποί της στον δημόσιο λόγο τους έγιναν οι εκπρόσωποι του νέου που οι δημοσιογράφοι έψαχναν, το κοινό άκουγε και οι αναλυτές συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν. Έγιναν τα πρόσωπα των ημερών.

Μίλησαν πολύ

γι’ αυτό που ο Μάης και ο Ιούνης τους επέβαλλε. Μνημόνιο, δανειστές, ομόλογα, ευρώ, χρήμα – χρήμα – χρήμα. Ο επίγειος θεός που έπνιξε τους άθεους.

Κανείς δεν θυμήθηκε ότι η διαδρομή είχε θύματα- η αριστερά όμως ή είναι ουμανιστική ή δεν είναι αριστερά. Τα ανοιχτά μικρόφωνα μίλησαν για τους αγώνες που δικαιώθηκαν αλλά όχι για τις παράπλευρες απώλειες.

Οι νεκροί του κέντρου της Αθήνας, οι νέοι εργάτες της Μαρφίν, ξεχάστηκαν κι άφησαν τους οικείους τους με αναπάντητα ερωτήματα. Μαζί τους ο δολοφονημένος πατέρας που θα μαγνητοσκοπούσε τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του κι ο έφηβος Αφγανός που περνούσε απ’ τα σκουπίδια.

Η αριστερά ψάχνει για μια ακόμα φορά στην ιστορία την αλήθεια της. Η λέξη προέρχεται από το στερητικό άλφα στη λήθη. Πριν απ’ όλα  η αλήθεια είναι η μνήμη.

Της Λίνας Παπαδάκη από protagon