Διχόνοια

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΕΙΝΑΙ «ο χειμώνας της διχόνοιας» των πασόκων. Τουλάχιστον μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος ξέρει ότι πρόκειται για την αποστροφή του Ριχάρδου Γ΄ στην ομώνυμη τραγωδία του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.

ΚΟΥΤΣΟΣ και καμπούρης, ο Ριχάρδος ενσαρκώνει την ασχήμια όχι τόσο της εξουσίας, αλλά της αλόγιστης δίψας για εξουσία. Ο Βενιζέλος πάλι από την πλευρά του περιορίζεται

να βάλλει εναντίον όσων προτάσσουν τον προσωπικό τους ρόλο σε μια φάση κρίσης για το ΠΑΣΟΚ αλλά και τη χώρα. Πρίγκιπες και δούκισσες, βαρόνοι και δούκες έχουν καθένας και καθεμία στο μυαλό τους μόνο τις φιλοδοξίες τους, είναι ο υπαινιγμός. Και τίποτε παραπάνω. Η πρόθεση του Βενιζέλου είναι σαφής: να μικρύνει όλους τους άλλους.

ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ προς το Συνέδριο του Φεβρουαρίου, το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πρόβλημα. Παράγει περισσότερη δημοσιότητα όταν διαγράφεται ο Σκανδαλίδης, ανεξαρτητοποιείται ο Ανδρουλάκης ή κάνει κίνηση ο Λοβέρδος, παρά όταν εκφράζει τις πολιτικές του θέσεις. Εχοντας συνείδηση ότι χρειάζεσαι αντιπάλους, ο Βενιζέλος δεν επιτίθεται μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στη Χρυσή Αυγή που «τσίμπησε» και τον μήνυσε μαζί με τον συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο. Δεν είναι ό,τι χειρότερο συνέβη στην Ιπποκράτους φέτος. Μάλλον χριστουγεννιάτικο δώρο που έφθασε πρόωρα είναι.

ΠΑΡ’ ΟΛ’ αυτά, η ατμόσφαιρα διχόνοιας είναι το κυρίαρχο πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ. Αν το στυλ ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου είχε ένα στοιχείο σκανδιναβικής αφασίας, η αρχηγική μέθοδος του Βαγγέλη Βενιζέλου ενέχει αρκετή τοξικότητα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει συνηθίσει να είναι ο ευφυέστερος άνθρωπος στο δωμάτιο, περισσότερο μιλάει παρά ακούει και έχει μια μόνιμη τάση να τα κάνει όλα μόνος του και να συμβουλεύεται πάνω από όλα τον εαυτό του. Πού θα βρει καλύτερο συνομιλητή; Το αποτέλεσμα είναι μια μονοδιάστατη πολιτική που δεν αφήνει χώρο για άλλους. Ακόμη χειρότερα: τον Γιώργο Παπανδρέου βάραινε η υποψία ότι, προκειμένου να παραδώσει τον θρόνο, ήταν διατεθειμένος να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε κόμμα-σφραγίδα υπό την απόλυτη κυριαρχία του. Η ειρωνεία είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει το ίδιο με τον Βενιζέλο. Εννέα μήνες αρχηγός, αυτός δεν έχει μπορέσει να βρει τον ρόλο που θα ήθελε. Στην κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένος μεταξύ Σαμαρά και Στουρνάρα. Στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι αγαπητός – ίσως γιατί είναι κατά βάση κρύος σαν χαρακτήρας.

ΤΟ κακό είναι ότι οι ευγενείς του ΠΑΣΟΚ θα αλληλοσφάζονταν μετά χαράς όπως γίνεται στις τραγωδίες του Σαίξπηρ αν δεν ήταν υποχρεωμένοι να σφάζονται με το βαμβάκι. Κανείς δεν αντέχει κανέναν και κανείς δεν έχει να πει καλή κουβέντα για κανέναν. Ούτε οι παλιοί για τους παλιούς. Ούτε οι καινούργιοι για τους καινούργιους. Ούτε οι παλιοί για τους καινούργιους και αντιστρόφως. Ούτε οι εκλεγμένοι για αυτούς που δεν εξελέγησαν ούτε, βέβαια, το ανάποδο. Ως ανθρώπινο υλικό, όλοι αυτοί θα ήταν δύσκολοι στον χειρισμό ακόμη και για κάποιον που έχει φυσική άνεση στο να φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Δεν είναι η περίπτωση του Βενιζέλου. Οσο κι αν