Χάλια

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο πολιτικά συμπεράσματα σε σχέση με την περίπτωση του Πέτρου Τατσόπουλου. Τα υπόλοιπα, ως ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται.

ΤΟ πρώτο συμπέρασμα αφορά τη Χρυσή Αυγή και συνοψίζεται στην εξής απλή φράση: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. Δεν είναι λίγοι αυτοί – πολιτικοί, σχολιαστές και ρεπόρτερ – που έχουν αποφασίσει να τα βάλουν με το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Από δημοκρατικό ρομαντισμό ή γιατί η απειλή

που εκπέμπουν τα κοντομάνικα μαύρα μπλουζάκια των οπαδών της Χρυσής Αυγής τούς κάνουν να αισθάνονται ήρωες. Ωστόσο, όταν επιλέγεις αντίπαλο, πρέπει να προσέξεις να μην επιλέξεις και το στυλ του. Αυτό είναι σε πολλές περιπτώσεις το πρόβλημα. Η επιθετικότητα αντιμετωπίζεται με επιθετικότητα, η δημαγωγία προκαλεί δημαγωγία και η φτήνια φέρνει ακόμη περισσότερη φτήνια. Ετσι όμως η Χρυσή Αυγή κερδίζει. Η πολιτική της κουλτούρα εξαπλώνεται και η αντιπαράθεση γίνεται με τους δικούς της όρους – άρα την ευνοεί. Γιατί η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Χρυσής Αυγής έχει το προφίλ που πάντα είχε. Ο Πέτρος Τατσόπουλος ήταν όμως κάποτε ένας καλός πεζογράφος που, με γέφυρα τα ΜΜΕ, βρέθηκε, εξαιτίας του προοδευτισμού του στην πολιτική. Αυτό θα μπορούσε να είναι το εξιδανικευμένο στόρι που δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό χάλι. Κατά τα λοιπά, η στοχοποίηση της Χρυσής Αυγής απλώς την εμφανίζει ως διωκόμενη, άρα υπερτονίζει τον υποτιθέμενο αντισυστημικό της χαρακτήρα και συσπειρώνει τους οπαδούς της.

ΟΛΑ αυτά δεν είναι πολύ σοβαρά και αυτό οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα που έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή δεν είναι εικόνα Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Τελειώνει ο Στάθης Παναγούλης με τη Βεγγάζη και αρχίζει ο Τατσόπουλος με αυτοαφηγήσεις από αυτές που ακούγονται πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα σε διάφορα μπαρ των Εξαρχείων. Μεσολαβεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με soto voce προβληματισμούς για το αν η Κουμουνδούρου μπορεί να κυβερνήσει – για να μην ασχοληθεί κανείς με τα της δραχμής. Αν όλα αυτά δεν ήταν βαριές χοντράδες, θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για αβάσταχτη ελαφρότητα ενός κόμματος, που είναι όμως αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμη χειρότερα: από πότε η Αριστερά έγινε συνώνυμη με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τον προσωπικό οπορτουνισμό; Πού είναι η ιδεολογική της λάμψη και πού η πολιτική ηθική της; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τηλεπαρουσιαστής δελτίου ειδήσεων που, άντε, έχει στα παράθυρα και μερικούς που τα λένε πιο χοντρά. Είναι αρχηγός κόμματος που αύριο – αν γίνουν εκλογές – λέει ότι θέλει να κυβερνήσει. Με αυτούς; Και με αυτά τα μυαλά;

ΟΤΙ η ποιότητα της δημοκρατίας μας πάσχει είναι φανερό. Ο κόσμος έχει, φυσικά, δικαίωμα να ψηφίζει όπως θέλει. Αλλά τα κόμματα, όσα τουλάχιστον εμφανίζονται να είναι προοδευτικά και βρίσκονται στην αντιπολίτευση, δεν κρίνουν μόνο την εξουσία, κρίνονται κιόλας. Και το αποτέλεσμα της κρίσης είναι ότι ο προοδευτισμός της Νεοαριστεράς που εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με την αντίληψη ότι όλα συγχωρούνται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Στ