Ας γράψει ο συν. Σαββίδης και για την εκλογή συνδικαλιστικού εκπροσώπου εις την «Ημερησία»

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη για το enimerosi24

Οι δημοσιογράφοι, ως δημοσιογράφοι, δεν προορίζονται «να κουνάνε ξέφρενα το μαντήλι τους» σε κανέναν, απολύτως κανέναν και γιά κανέναν απολύτως λόγο ή σκοπιμότητα.

Το δικαιούνται ως εργαζόμενοι γενικώς, ως Έλληνες πολίτες, αλλά εις τη βάση ενός ιδιότυπου δυϊσμού, που βεβαίως δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα να είναι και οι δημοσιογράφοι ενεργοί πολίτες, όπως, κατά περίπτωση, μπορούν να το αντιλαμβάνονται. Αλλά, όταν ασκούν το δημοσιογραφικό τους λειτούργημα, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να αντιλαμβάνονται ότι η ενημέρωση που περιμένει ο πολίτης

από αυτούς, δεν είναι τα κελεύσματα οποιουδήποτε ποικιλώνυμου κέντρου εξουσίας, πολιτικού ή οποιουδήποτε άλλου, υπό μανδύα «είδησης».

Αυτήν την απλή αλήθεια, η οποία, όμως, τείνει να βιάζεται συστηματικώς και-δυστυχώς- τούτο να θεωρείται «κανόνας» όταν δημοσιογραφικά-τυπικώς-συμφέροντα θέλουν το δημοσιογράφο περίπου κομματικό έγκάθετο, αδυνατεί να αντιληφθεί πρώτος ο πρόεδρος των Ελλήνων δημοσιογράφων!

Ο ΣΥΡΙΖΑίος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Γιώργος Σαββίδης είναι ο πρώτος ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται αυτήν την αυτονόητη απαίτηση λειτουργικής ανεξαρτησίας των λειτουργών του Τύπου. Δίχως εξαρτήσεις και γραμμάτια. Από τα τακτικά, ανά Τετάρτη, σημειώματά του από το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ», αν και δεν επικαλείται τη θεσμική του ιδιότητα, η τελευταία τον συνοδεύει αφεύκτως και δικαιολογημένως χρεώνεται ως κομματικός εγκάθετος το κόμματος-εντολέως του εις το δημοσιογραφικό συνδικαλισμό.

Οι λεκτικές επενδύσεις των γραφομένων του, εις το όνομα της πατριδοκαπηλείας και της διάκρισης μεταξύ της «σωτηρίας» από τους νυν κυβερνώντες, από τη θεόπεμπτη σωτηρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τα πολιτικά συμφέροντα του οποίου υπηρετεί και προωθεί εις το χώρο του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού τον εκθέτουν συστηματικώς.

Πώς όμως δεν έχει βρεθεί κάποιος να του πει το εξής απλό: «Ξανασκέπτεσαι αυτά που γράφεις;»(…). Από κομματικό διευθυντήριο, άλλωστε, διαθέτει εν αφθονία το κομματικό δελτίο της «ΑΥΓΗΣ»…

Ο συν. Σαββίδης δεν αισθάνεται την παραμικρή υποχρέωση να μιλήσει με κάποιο σεβασμό, γιά το πρόσωπου του νόμιμου πρωθυπουργού της χώρας, όπως κι αν λέγεται. Γι΄αυτό και γράφει γιά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά: «Ο άνθρωπος να είναι πάντα καλά στην υγεία του, γερός και δυνατός. Εύχομαι και στα λογικά του να είναι καλά. Αλλά, μια και ο λόγος γιά τα γυρίσματα του χρόνου, δεν είμαι βέβαιος σε ποιούς ανεμίζει ο πρωθυπουργός το καλαματιανό μαντήλι του»(…)

Αν γράψω κι εγώ γιά το Σαββίδη, «εύχομαι και στα λογικά του να είναι καλά»,πώς θα ηχήσει αυτό; Διότι η αντίστοιχη διατύπωση γιά το πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας μάλλον δεν ηχεί ως ευχή, αλλά ως προφανής υπαινιγμός .Έχει και ιατρικές γνώσεις ο ΣΥΡΙΖΑίος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ, ώστε να αποφαίνεται περί της ψυχικής υγείας ανθρώπων;

Αλλά ο συν. Σαββίδης το «τραβάει πολύ» αυτή τη φορά. Ως προς το επικρατούν πολιτικό σκηνικό παρ’ ημίν φρονεί ότι: «…Ο Αντώνης Σαμαράς και οι συνεργάτες του θυμίζουν (ή αντιγράφουν) την τελευταία εποχή του Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ενώ κατέρρεαν τα πάντα στην ΕΣΣΔ, αυτοί παρίσταναν τους σωτήρες και μιλούσαν γιά τον θρίαμβο του σοσιαλισμού, γιά απανωτά κατορθώματα και συνεχή άνοδο της οικονομίας τους…»

Είναι πολύ κακό να διαθέτει κανείς βραχεία ή επιλεκτική μνήμη, όταν είναι δημοσιογράφος. Και αυτό ισχύει γιά το συν. Σαββίδη, ο οποίος εμφανίζεται να αγνοεί ή αποσιωπά εντέχνως:

-Την απασχόληση εις την «ΑΥΓΗ» ως καθημερινού αρθρογράφου, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ κατά το παρελθόν, του πρώην «Φαρακάνθρωπου» Θανάση Καρτερού, ο οποίος υπερασπίσθηκε με πάθος (και) το…ακίνδυνο από τα ραπανάκια του Τσερνομπίλ, παρά την εκεί πυρηνική καταστροφή, εις το όνομα της «υπεράσπισης του σοσιαλισμού»,

-Τις στενές σχέσεις και του πρώην ΚΚΕ Εσωτ. με συγκεκριμένα καθεστώτα χωρών του πάλαι ποτέ ανύπαρκτου σοσιαλισμού, όπως της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου και της ΛΔ Κορέας της κομμουνιστικής δυναστείας των Κιμ. Ομοίως και τις στενότατες σχέσεις της «ΑΥΓΗΣ» των ετών εκείνων με το επίσημο όργανο του Ρουμανικού ΚΚ «SCINTEIA», εις είδος από πλευράς της τελευταίας. Δεν ήξερε τίποτε τόσα χρόνια που εργαζόταν εις την «ΑΥΓΗ» πριν μεταπηδήσει εις τη ναυαρχίδα-τότε-του δεξιού Τύπου, την «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»;

Αν είναι «συντεχνία» η δικομματική-πλέον-κυβέρνηση της χώρας, αυτή είναι μία από τις συντεχνίες τις οποίες θα έπρεπε να βλέπει ο συν. Σαββίδης. Αλλά δεν είναι η μόνη και δυστυχώς δεν βλέπει καμία άλλη. Συνεπώς γεννώνται ερωτήματα γιά το ολοκληρωμένο ή μη των επιχειρημάτων του και την επιθυμία του να βλέπει σφαιρικώς την πραγματικότητα, αρχής γενομένης από το συνδικαλιστικό χώρο ευθύνης του. Υπάρχει θέμα αξιοπιστίας όσων πράττει και γράφει, υπό το βάρος της θεσμικής του ιδιότητος.

Αν ο συν. Σαββίδης λειτουργούσε με κριτήρια συνδικαλιστικής ευθύνης και επιβεβλημένων αντανακλαστικών ανησυχητικώς εκφυλισμένου συνδικαλισμού…Τότε θα έπρεπε –σε δημόσια παρέμβασή του- να τον είχε απασχολήσει πρωτίστως η περίπτωση της εκλογής συνδικαλιστικού εκπροσώπου των δημοσιογράφων της «ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ» εις το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ.

Ελπίζοντας ότι η περίπτωση του Χαράλαμπου Σαββίδη υπό την ιδιότητα του υιού Σαββίδη σταματά εδώ, παραμένει γεγονός πώς αυτός κατόρθωσε να εκλεγεί, γιά την ακρίβεια να επιβληθεί με …2 ψήφους, επί συνόλου 26 μελών της ΕΣΗΕΑ εις το μέσο που θα εκπροσωπεί.

Εις την πρώτη ψηφοφορία, επί συνόλου 26 ψηφισάντων συναδέλφων του, ως μοναδικός υποψήφιος ο συν. Χαράλαμπος Σαββίδης, έλαβε 11 ψήφους έναντι 15 «αρνητικών» ψήφων(άκυρα/λευκά). Βεβαίως δεν εξελέγη ή-κοινώς-μαυρίσθηκε. Εις την επαναληπτική ψηφοφορία προσήλθαν να ψηφίσουν μόνον 6 εκ των 26 ψηφισάντων την πρώτη φορά, γιά να λάβει 2 ψηφους έναντι 4 «αρνητικών» ψήφων (άκυρα/λευκά). Συνεπώς «μαυρίσθηκε» εκ νέου,αλλά εξελέγη διότι δεν απαιτείτο, πλέον, παρά σχετική πλειοψηφία…Τελικώς δεν είναι παρά ο “εκπρόσωπος δύο δημοσιογράφων”, του εαυτού του και ενός ακόμη!

Εννοείται, βεβαίως, ότι υπήρξαν και άλλα ανάλογα φαινόμενα διαμαρτυρίας των δημοσιογράφων εις την πρόσφατη εκλογική διαδικασία της ΕΣΗΕΑ, εις τα κομματικά έντυπα της “ΑΥΓΗΣ” και του “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ”, όπου οι εκλεγέντες αντίστοιχοι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι-τοποτηρητές του “κόμματος” δεν “μαυρίσθηκαν” μεν, πλην όμως υπήρξε και μεγάλος αριθμός “αρνητικών” ψήφων(άκυρα/λευκά).

Τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα δημοσιογραφικού συνδικαλισμού,όπως το προηγούμενο, έπρεπε να απασχολούν το συν. Σαββίδη και όχι ηρωϊκά σημειώματα, όπως το χθεσινό του ή προηγούμενα από το κομματικό δελτίο όπου αρθρογραφεί κατά κανόνα ή σπανιότερα από την αδελφή συνεταιριστική εφημερίδα «Εφ.Συν”, ανεξάρτητη κατά τα λοιπά.

Ευτυχώς, όμως, η «εξουσία Σαββίδη» εις την ΠΟΕΣΥ μετρά πλέον χρόνο σε αντίστροφη κατεύθυνση, με ζητούμενο την αποχώρησή της από τα ηνία της ΠΟΕΣΥ, όπως έγινε με την ανάλογη ΣΥΡΙΖΑίϊκη «εξουσία Τρίμη» εις την ΕΣΗΕΑ.

Και τότε θα τον χαιρετίσουν-από την ανακούφιση της απαλλαγής-πολλά μαντήλια, μα πάρα πολλά.

ΥΓ: Η πατριδοκαπηλεία, εναντίον της οποίας εξανίσταται ο συν. Σαββίδης, δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται πολιτικώς με τη συντηρητική-σήμερα-παράταξη, αντιδραστική κατά το παρελθόν. Πατριδοκάπηλοι μπορεί να υπάρχουν παντού, όπως και άδολοι υπερασπιστές της πατρίδος. Αλήθεια δεν είναι ό,τι συμφέρει το εκάστοτε «κόμμα» και τους ανθρώπους του, όπως ο ΣΥΡΙΖΑίος πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
Τακτικό μέλος ΕΣΗΕΑ