Απολογισμός

Δεν ήμουν ποτέ καλός στα αντίο. Ίσως γιατί πάντα φοβόμουν αυτή τη λέξη. Μωρό ακόμη ο άνθρωπος, ο αποχωρισμός είναι το πρώτο δυσάρεστο συναίσθημα που γνωρίζει.

Στον ΔΟΛ βρέθηκα πρώτη φορά το 2004. Έζησα και τη Χρήστου Λαδά και τη Μιχαλακοπούλου. Έζησα και το ημερήσιο και κυριακάτικο Βήμα. Έζησα τα γεμάτα γραφεία και την εποχή της ακμής.

Είχα γελάσει όταν άκουσα την πρώτη μου μέρα τη φράση «παιδί μου, να τρέμουν τα πόδια σου που πέρασες σήμερα το κατώφλι της μεγαλύτερης εφημερίδας των Βαλκανίων». Ένιωσα όμως τι

σημαίνει εφημερίδα. Γνώρισα δασκάλους. Ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν ευκαιρίες, παρότι τα… καντήλια έφευγαν σύννεφο κάθε απόγευμα ακόμη και για έμπειρους συντάκτες.

Δεν έφυγα τότε με τη θέλησή μου. Αλλά η ζωή τα έφερε έτσι, για να καταρρίψει το μύθο που ήθελε τότε όποιον φεύγει από τον ΔΟΛ να μην ξαναπερνά αυτήν την πόρτα. Την πέρασα άλλες δύο φορές, στο αγαπημένο ραδιόφωνο.

Φεύγω πάλι σήμερα, χωρίς τη θέλησή μου. Δεν θα ξαναγυρίσω, γιατί πίσω μένουν συντρίμμια.

Για μένα, ο ΔΟΛ δεν ήταν ο Ψυχάρης, με τον οποίο δεν μίλησα ποτέ τετ-α-τετ και πιθανότατα αγνοεί την ύπαρξή μου. Ο ΔΟΛ ήταν και είναι οι άνθρωποί του. Οι μικροί και μεγάλοι καθημερινοί ήρωες, από τον κλητήρα έως τους διευθυντές. Είναι οι συνάδελφοί μου. Είναι οι φίλοι μου. Είναι ακόμη και αυτοί που με αποκάλεσαν «αγράμματο», για να δικαιολογήσουν προφανώς τη δική τους ανεπάρκεια…

Όλοι εμείς, δεν ήμασταν και δεν είμαστε διαπλεκόμενοι. Και λάθη κάναμε. Όμως, οι κριτές και οι επικριτές μας, ακόμη και «συνάδελφοι», είναι πιθανότατα αυτοί που κουβαλάνε το κόμπλεξ ότι δεν κατάφεραν ποτέ να δουλέψουν ή να στεριώσουν στον ΔΟΛ.

Επί επτά μήνες, δώσαμε μια άνιση μάχη. Ήταν βέβαιο ότι θα χάσουμε. Και χάσαμε περισσότερα απ” όσα ίσως φανταζόμασταν και στο οικονομικό πεδίο, γιατί δεν ζεις με αέρα – αντιθέτως, φορολογείσαι πλέον και για τον αέρα που αναπνέεις.

Φοβάμαι το μέλλον. Δεν ξέρω αν υπάρχει. Φοβάμαι για τα παιδιά μου. Για την οικογένειά μου. Για εμένα. Γιατί ούτε λιποτακτώ ούτε μιλάω εκ του ασφαλούς, ξέροντας το αύριο.

Για ένα πράγμα δεν μετανιώνω και γι” αυτό είμαι περήφανος: που αποτέλεσα μέρος αυτής της ιστορίας. Της ιστορίας του ΔΟΛ. Κι ελπίζω να έκανα το ίδιο περήφανους κάποιους ανθρώπους. Τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτούς ευχαριστώ. Κανέναν άλλον.

«Έβγαλε βρωμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα»

Αιμίλιος Περδικάρης (από Facebook)

The post Απολογισμός appeared first on Enimerosi24.