Αν φτάσουμε στην ύστατη ώρα μπορεί να πω σώστε το παιδί μου

Ο Νίκος στέκεται απέναντι από το σύστημα. Είναι αυτό που οι Ιταλοί λένε «μεγάλη άρνηση»…».

Τη μεγάλη άρνηση του Νίκου Ρωμανού να ζει στο «ατσαλένιο κλουβί» μέσα στο οποίο βρισκόμαστε όλοι κρυμμένοι, σύμφωνα με τη θεωρία του Μαξ Βέμπερ, καθώς και την προσπάθειά του να βγει από αυτό, περιγράφει λέξη προς λέξη στο «Εθνος της Κυριακής» ο πατέρας του, Γιώργος Ρωμανός. Μέσα από τα γαλάζια μάτια του πονεμένου αυτού ανθρώπου που ενώ δουλεύει ως οδοντίατρος, μέσα του υπάρχει και αναφύεται ο διανοούμενος εαυτός του, βγαίνει η αγωνία

για το βάσανο του γιου του, μαζί με την πίστη και τη στήριξή του στα όνειρα του Νίκου. Θεωρεί ότι οι πράξεις του παιδιού του έχουν ηθικό υπόβαθρο.

Ο πατέρας με τη συνέντευξή του αυτή λέει σε όλους μας «ποιος είναι ο Νίκος». Γιατί αυτό το πλάσμα που περνάει στην 28η μέρα της απεργίας πείνας, και βλέπει τον πατέρα του Γιώργο, τη συγγραφέα μάνα του Παυλίνα Νάσιουτζικ και τη γυναίκα του Βιργινία, για 15 λεπτά την εβδομάδα, επιμένει να υποφέρει…

Εναν άλλο Νίκο Ρωμανό που ονειρεύεται να κάνει τον κόσμο καλύτερο, και που παντρεύτηκε τον εφηβικό του έρωτα στη φυλακή για να μην τον χάσει, μας παρουσιάζει ο πατέρας του ένα γκρίζο απόγευμα σε ένα παγκάκι του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς».
Πηγή Έθνος της Κυριακής

The post Αν φτάσουμε στην ύστατη ώρα μπορεί να πω σώστε το παιδί μου appeared first on Enimerosi24.