Tv –eye: τι μπορείς να ανακαλύψεις σε έναν μαραθώνιο σειρών

Του Δημήτρη Πάντσου

- Σάββατο μεσημέρι, επανάληψη «Κάτω Παρτάλι», κι αν αυτό είναι ο κανονικός Παπαπέτρου και όχι κάποιο τσαντισμένο του υβρίδιο, δεν έχω ακόμη αποφασίσει.

- Κυκλοφόρησε και δεύτερος κύκλος του House of cards: το αφήσαμε για αργότερα, ας καταστραφούν πρώτα οι άλλοι (μετά θα λένε πόσο μας ζηλεύουν που θα το ζήσουμε από την αρχή).

- Αν κάθε σειρά που σέβεται τον εαυτό της πρέπει

να έχει την δική της «Μύγα» (Breaking Bad: season 3, episode 10, «Fly»), δηλαδή το επεισόδιο αυτό που σπάει τη ροή της δίνοντας την δυνατότητα στους δημιουργούς της να αυτοσαρκαστούν ή απλά να στείλουν στον διάολο (με την καλή έννοια) κάθε ανυποψίαστο θεατή, οι φίλτατοι δημιουργοί στο Banshee, το πήγαν αλλού. Μα πολύ αλλού. Το «The Truth About Unicorns» (season 2, episode 5) με μια ατμόσφαιρα άγριο καρμπόν του «The tree of life» του Terrence Malick προσπαθεί να πει κάτι που φυσικά χάνεται στη μετάφραση. Ευτυχώς στο επόμενο και τελευταίο για την ώρα επεισόδιο «Armies of One», επιστρέφουν σε αυτά που όλοι αγαπήσαμε. Ξύλο, πιστολίδι, σεξ και φτου κι από την αρχή. Φυσικά σε fastward!

- Μετά το «Do you know your way to San Jose» από την Dionne Warwick στην έναρξη του πιλοτικού 1ου επεισοδίου, ένα ακόμη θαυμάσιο classic, το «Fever» από την Peggy Lee, στο κλείσιμο του 7ου επεισοδίου «Survivor Zero», αποδεικνύει περίτρανα πως το easy listening glamorous περιτύλιγμα είναι αυτό που ταιριάζει περισσότερο από όλα στην παγωμένη κλινική ατμόσφαιρα του Helix. Όπως και στα κάθε λογής ζόμπια που βγάζουν μαύρες παράξενες ουσίες και προσπαθούν να αλλάξουν με ένα «φιλί» για πάντα τον κόσμο όλο (οι παραγωγοί του Battlestar Galactika & Lost σε στιγμές και πάλι μεγάλης τηλεοπτικής ευστροφίας).