Mια ταυτότητα και η ελπίδα μας έμεινε…

email αναγνώστη

Διαβάζω οτι η ΕΣΗΕΑ θα αρχίσει να διαγράφει ανέργους οι οποίοι δεν έχουν πληρώσει τις εισφορές τους στην Ένωση. Και σας ρωτώ συνάδελφοι ένας άνεργος που ζει ο ίδιος κ τα παιδιά του με τη συνδρομή της γυναίκας ή των γονέων του πρέπει να στερήσει κάποια από τα λιγοστά του χρήματα για να χρηματοδοτήσει τα νέα γραφεία των μελών του Δ.Σ ,όπως διαβάσαμε πρόσφατα ;

Ποιος μπορεί να απαλείψει την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έναν συνάδελφο

οποίος για μια 10ετία υπηρέτησε τον κλάδο κ την ΕΣΗΕΑ, αλλά απολύθηκε το 2009 στην αρχή της κρίσης;

Ποιος μπορεί να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων έναν άνθρωπο καταδικάζοντας τα παιδιά του να μην έχουν περίθαλψη στην εποχή του μνημονίου…

Σύμφωνα με το ημερολόγιο που κυκλοφόρησε εφέτος η ΕΣΗΕΑ κ το Μορφωτικό Ίδρυμα για τα 100 χρόνια της Ένωσης Συντακτών , το Σωματείο γεννήθηκε με αφορμή το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του. Αυτό είναι το πνεύμα των πατριαρχών της δημοσιογραφίας το οποίο ουδόλως φαίνεται να απασχολεί τα μέλη του Δ.Σ.

Και ενώ ζούμε τις σκληρότερες ημέρες μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο , τα μέλη του συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ σπρώχνουν ακόμη πιο βαθιά στο τέλμα συναδέλφους οι οποίοι βιώνουν την καταστροφή.

Ελπίζω να μην γνωρίσει κανείς σας το αποτρόπαιο πρόσωπο της ανεργίας. Τι σημαίνει να νιώθεις καθημερινά παρίας ,ανίκανος να θρέψεις τα παιδιά σου , να βιώνεις την άρνηση να σου δώσουν δουλειά των 200 ευρώ σε ένα site, επειδή έχεις βαρύ βιογραφικό κ έχεις περάσει τα 40…

Θα περίμενα από συναδέλφους μου να πολεμούν για μένα και εγώ να πολεμώ για αυτούς. Θα περίμενα να πιέζουν τους συναδέλφους που έχουν εκλεγεί βουλευτές και θα παραμείνουν μέλη της ΕΣΗΕΑ , να ενεργοποιήσουν προγράμματα κατάρτισης και εργασιακής αποκατάστασης. Θα περίμενα το γραφείο ανεύρεσης εργασίας της ΕΣΗΕΑ να μην έχει μείνει στα λόγια.

Θα περίμενα να θεσπιστούν κίνητρα για την πρόσληψη ανέργων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα των ΜΜΕ.

Αντ’αυτού η εύκολη λύση . Τους πετάμε εκτός τους «τζαμπατζήδες». Δεν τους έχουμε να γκρινιάζουν μέσα στα πόδια μας. Τους εξαφανίζουμε, ως να μην υπήρξαν ποτέ στο διπλανό γραφείο εργαζόμενοι. Σα να μην κατέβηκαν μαζί μας στο δρόμο να διεκδικήσουν. Σα να μην πλήρωναν εκείνοι συνδρομή όταν είχαν εργασία έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται οι άνεργοι συνάδελφοι.

Το να διαγραφούν άνθρωποι που έχουν περάσει στον εργοδοτικό τομέα ή επαγγελματικά έχουν διαβεί την όχθη είναι καταστατικά ορθό. Να υπενθυμίσω ωστόσο ότι το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ δεν γράφηκε επί μνημονίου και δεν προβλέπει – λογικό- την λαίλαπα που βιώνουμε οι υπόλοιποι.

Και για να μην σας κουράζω άλλο σας λέω να το ξανασκεφτείτε συνάδελφοι του Δ.Σ.

Μια ταυτότητα , ένα όνομα και η ελπίδα να ξαναζήσουμε εργαζόμενοι σε αυτό που αγαπήσαμε και λατρεύουμε μας έμεινε. Μην μας το στερήσετε…

Άνεργος δημοσιογράφος