Το σύνδρομο του «θα το κάνω μετά»

Όταν ήμουν παιδάκι, υπήρχε ένα βασικό μότο που έπαιζε σε διάφορες φάσεις της ζωής μου: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω».

Το άκουσα μια το άκουσα δυο, μεγαλώνοντας άρχισα να το πιστεύω και το δοκίμαζα σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Όντως συνειδητοποίησα πως όσα δεν κατάφερα μάλλον δεν τα θέλησα πολύ και η πρόκληση ολοένα ανανεωνόταν, οι δυνάμεις ολοένα δοκιμάζονταν.

Ως άνθρωπος που πραγματικά το έκανε αυτό τελικά στάση ζωής και κοσμοθεωρίας, κατέληξα να ασχολούμαι με χιλιάδες διαφορετικά πράγματα, σε σημείο που κάποιες φορές η μέρα δεν είναι αρκετή με τις 24 ώρες της. Η

δημιουργικότητα δεν κουράζει, όταν έχει χωθεί καλά κάτω από την πέτσα σου. Είναι η ψυχανάλυσή σου, η ανανέωσή σου, η ανάγκη σου.

Ως μαμά σαφώς και το εφάρμοσα στις κόρες μου.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι είμαι η κλασική μαμά που έχει μανία με τους κανόνες, κυρίως εφόσον οι κανόνες με ενοχλούν και με κουράζουν. Αλλά το μότο είναι ένας βασικός κανόνας που πρέπει να ακολουθούν, ειδικά εκεί πάνω που αρχίζει το γνωστό κλαψούρισμα: δεν μπορώ να μαζέψω το δωμάτιό μου, δεν μπορώ να λύσω την άσκηση, δεν μπορώ να ντυθώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ.

Αισθάνομαι ότι από τη στιγμή που θα δεχθώ τη δικαιολογία του κάποτε, του άστο για αύριο, αυτόματα συνωμοτώ εναντίον τους, συναινώ στο να μη μάθουν ποτέ να διεκδικούν, να ονειρεύονται και να παλεύουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο www.kidsgo.com.cy