Τ/κ ΜΜΕ: Μας απομακρύνει από τη λύση η πώληση ελληνοκυπριακών περιουσιών

Η διαδικτυακή  Kıbrıs’ın Sesi (20.02.24, kibrisinsesi.com) δημοσιεύει σχόλιο της Τουμάι Τουγιάν (Tümay Tuğyan), η οποία κάτω από τον τίτλο «Η υπόθεση Ακάν Κιουρσιάτ (Akan Kürşat), η στάση της ένωσης δικηγορικών συλλόγων», γράφει ότι η σύλληψη του Βρετανού ιδιοκτήτη της εταιρείας AGA Developments, Gary Robb με ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και η έκδοσή του στην Κυπριακή Δημοκρατία αποτελούσε «σοβαρό συναγερμό» για τους Τουρκοκύπριους στο θέμα των περιουσιών, από την άποψη ότι τους έδειξε πως μπορούσαν να εφαρμοστούν

τα Ευρωπαϊκά Εντάλματα Σύλληψης που εξασφάλιζε η Κυπριακή Δημοκρατία σε σχέση με ελληνοκυπριακές περιουσίες στα κατεχόμενα και να καταχωριστούν ποινικές αγωγές με βάση τις πρόνοιες του Ποινικού Κώδικα για τις εν λόγω ακίνητες περιουσίες, σύμφωνα με την επισκόπηση του Τουρκοκυπριακού και Τουρκικού Τύπου του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών.

«Όμως εμείς, δυστυχώς, αγνοώντας αυτή την προειδοποίηση να ‘πατήσουμε φρένο’ στο θέμα των οικοδομών που ανεγείρονται απρόσεχτα πάνω στις ελληνοκυπριακές περιουσίες, συνεχίζουμε ουσιαστικά να δίνουμε με το ίδιο μας το χέρι στην Κυπριακή Δημοκρατία τη δυνατότητα να μετατρέψει το θέμα σε υλικό πολιτικής πίεσης χρησιμοποιώντας τη νομική οδό», αναφέρει η αρθρογράφος προσθέτοντας ότι:

«Έστω και αν προσπαθούμε να κτίσουμε έναν μηχανισμό υπεράσπισης για τον εαυτό μας με το επιχείρημα ότι ‘εδώ είναι ένα χωριστό κράτος και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στο βόρειο τμήμα του νησιού’, εκείνοι οι νόμοι υπάρχουν και νομικώς ισχύουν».  

Αναφέρει και τα εξής η αρθρογράφος:

«[…] Στο πρόσφατο συμβάν, όσο και αν ο Κιουρσιάτ απορρίπτει όλες τις κατηγορίες, έχει αποδεχτεί ουσιαστικά ντε φάκτο την συμπερίληψη στο πλαίσιο εκείνου του δικαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας που ‘απορρίπτουμε’, αποδεχόμενος την έκδοση στην Κυπριακή Δημοκρατία. Να επαναλάβουμε, έστω και αν εμείς συνεχίζουμε να συζητάμε νομικώς την ύπαρξή της, η Κυπριακή Δημοκρατία κατάφερε να κάνει να λειτουργήσουν οι σχετικοί νόμοι με την έννοια των ακινήτων στον βορρά. Τα υπόλοιπα είναι λόγια! […]»

Αναφερόμενη στις θέσεις που εξέφρασε η «ένωση τουρκοκυπριακών δικηγορικών συλλόγων» για την υπόθεση Ακάν Κιουρσιάτ, η Τουγιάν γράφει και τα εξής:

«[…] Εξ όσων αντιλήφθηκα, ο πρόεδρος [της ένωσης] Εσένταγλι (Esendağlı) κινήθηκε λίγο με κοινωνική ευαισθησία πάνω σε αυτό το θέμα και ένιωσε την ανάγκη να λάβει ένα είδος πολιτικής θέσης και ισχυρίστηκε ότι ουσιαστικά δεν συνιστούν έγκλημα τόσο στον νότο όσο και στον βορρά οι πράξεις που αποδίδει ως έγκλημα στον Ακάν Κιουρσιάτ η Γενική Εισαγγελία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κατά την άποψή μου, είναι επιτακτική ανάγκη στις συνθήκες στις οποίες ζούμε να αγγίξουμε και με αυτές τις πτυχές της υπόθεσης το περιουσιακό ζήτημα που όταν κοιτάξει κανείς το Κυπριακό αποτελεί μεγάλο μπέρδεμα νομικώς και επομένως και πολιτικώς και μετατράπηκε για τα καλά σε ‘Γόρδιο Δεσμό’ ειδικά την τελευταία περίοδο με τις ανεξέλεγκτες πωλήσεις σε αλλοδαπούς.

Αν και συμφωνώ με την άποψη ότι το περιουσιακό ζήτημα που έχει μια πολύπλοκη δομή πρέπει να συζητηθεί και να λυθεί στο πλαίσιο του Κυπριακού, πιστεύω ότι είναι ευθύνη μας να πάρουμε θέση σε σχέση με τις δραστηριότητες, οι οποίες βρίσκουν ευκαιρία από τη μη λύση και μετατρέπουν το ζήτημα καθημερινά σε όλο και πιο μεγάλο αδιέξοδο.

Ο Εσένταγλι λέει ότι: ‘Ο ισχυρισμός της ελληνοκυπριακής πλευράς είναι ότι οι ιδιοκτήτες αυτών των περιουσιών είναι οι Ελληνοκύπριοι που τις κατείχαν πριν το 1974 και ότι δεν έχουν απολύτως καμία ισχύ οι διαδικασίες σε σχέση με τους τίτλους ιδιοκτησίας που γίνονται στην ΤΔΒΚ. Και περιμένει εμείς, που έχουμε την υποχρέωση να ενεργούμε σύμφωνα με τους νόμους της ΤΔΒΚ εδώ, να παραβλέπουμε ουσιαστικά αυτούς τους νόμους και να ενεργούμε σαν να υπάρχουν οι νόμοι της προ του 1974 περιόδου’.

Στην καθημερινή μας ζωή υποκείμεθα βεβαίως στους νόμους και τους κανονισμούς που θεσπίζει η ΤΔΒΚ. Έτσι είναι πάλι όταν ως άτομα αποκτούμε περιουσία.

Επειδή δυστυχώς ντε φάκτο δεν είναι δυνατόν να μπορούμε να κτίσουμε ένα πεδίο ζωής περιορισμένο μόνο στα ακίνητα με τουρκικό τίτλο ιδιοκτησίας πριν το 1974, τα ακίνητα με ελληνοκυπριακό τίτλο ιδιοκτησίας μπήκαν στο πεδίο χρήσης μας. 

Και όμως, μήπως δεν είναι λόγω του γεγονότος ότι λήφθηκε υπόψη η ανθρωπιστική διάσταση της υπόθεσης που αναπτύχθηκαν διάφορες μέθοδοι σε σχέση με τη λύση του περιουσιακού στο πλαίσιο του Κυπριακού; Και για παράδειγμα στο Σχέδιο Ανάν ορίστηκαν κριτήρια αναφορικά με το πώς θα γινόταν διευθέτηση ανάμεσα στον πρώτο ιδιοκτήτη της περιουσίας και τον νυν χρήστη […]»

Αναφερόμενη στις υποθέσεις Λοϊζίδου και Αρέστη καθώς και στη σύσταση της «Επιτροπής Ακίνητων Περιουσιών» στα κατεχόμενα, η αρθρογράφος προσθέτει:

«Όμως αυτό που κατά την γνώμη μου είναι το ουσιαστικά σημαντικό ζήτημα το οποίο πρέπει να συζητηθεί τούτη τη στιγμή είναι το εξής: Το να χρησιμοποιείς ατομικά ένα ακίνητο δεν είναι το ίδιο με το να κάνεις εμπόριο αυτή την υπόθεση και μάλιστα την ώρα που είναι εκεί οι νομικές πραγματικότητες στο περιουσιακό θέμα. 

Ιδού, σε αυτό το σημείο ανοίγεται προς συζήτηση η κριτική του Εσένταγλι ότι ‘αναμένεται από εμάς να ενεργούμε σαν να υπάρχουν οι νόμοι της προ του 1974 περιόδου στο περιουσιακό’.

Από το 1974 και στο εξής οι περιουσίες άλλαξαν χέρια πολλές φορές. Πλέον υπάρχει μια ξένη κυριαρχία με τη σοβαρή έννοια. Ρώσοι, Ουκρανοί, Ιρανοί, Άγγλοι, Ισραηλινοί…

Ζούμε μια καταστροφή η οποία πλέον μετέτρεψε το περιουσιακό ζήτημα σε μια κατάσταση που δεν θα μπορούσε να λυθεί ακόμα και με το πλαίσιο που αποδεχτήκαμε στο Σχέδιο Ανάν.   

Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ναι αν το θέμα είναι το περιουσιακό, ειδικά αν το θέμα είναι τα μεγάλης κλίμακας εμπορικά έργα, πρέπει να έχουμε την ευθύνη να ενεργούμε χωρίς να βγάζουμε από το μυαλό τις σχετικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ!

Δεν θεωρώ ότι βλάπτει να υπογραμμίσω ξανά, πιστεύω ότι το να γίνεται υλικό για ατομικές αγωγές το περιουσιακό ζήτημα και ειδικά για ποινικές αγωγές, καταλήγει στο να εισάγει περισσότερα καινά δαιμόνια ανάμεσα στις πλευρές και δεν εξυπηρετεί την ειρήνη. Όμως, υπάρχει και ένα άλλο σημείο το οποίο πιστεύω τουλάχιστον όσο αυτό, ότι μας απομακρύνει άλλο τόσο από τη λύση και η πώληση των ελληνοκυπριακών ακινήτων σαν ξέφραγο αμπέλι, η μετατροπή τους σε ένα τεράστιο πεδίο εμπορικού κέρδους. […]»