Τα Χριστούγεννα ως έξοδος από την απόλυτη κρίση

Τούτη η εβδομάδα που μας ξημέρωσε είναι αλλιώτικη, ιδιαίτερη και τραγικά μοναδική. Πολλές αντιξοότητες και αναποδιές μπορεί να είχαμε κατά καιρούς υπολογίσει, αλλά μια ανάλογη σε έκταση τραγωδία, σίγουρα κανείς δεν θα μπορούσε εύκολα να προβλέψει. Αναντίλεκτα, τα Χριστούγεννα του 2020 θα τα μνημονεύουμε για γενιές πολλές. 

Η δική μου η γενιά, είναι η γενιά της προσφυγιάς. Αυτή που ανδρώθηκε σε μια νύκτα κι έμαθε τα πρώτα της γράμματα μέσα στα αντίσκηνα. Που έζησε Χριστούγεννα

κάτω από τα δέντρα σε υπαίθριες λειτουργίες. Με τις εικόνες κρεμασμένες από τα δέντρα και το Άγιο Αντιμήνσιο απλωμένο σε ένα άδειο κασόνι. Γιατί και οι δικές μας εκκλησιές ήταν- και παραμένουν- κλειστές! Αλλά και ο Χριστός μας ήταν όσο ποτέ Παρών.

Τα μόνα δώρα που γνώριζε η γενιά μας ήταν αυτά του Ερυθρού Σταυρού και της παγκόσμιας ελεημοσύνης. Και κάποια συγκινητικά πακέτα από τους Έλληνες αδελφούς μας που έντυσαν με ανθρώπινο πρόσωπο την Ελλάδας της εθνικής προδοσίας.

-‘ Όταν Χριστούλη γεννηθείς, ένα νησί να θυμηθείς, που λαχταρά και καρτερά να δει κι αυτό λίγη χαρά…’

 Αυτό σιγοτραγουδούσαμε τα πρώτα εκείνα πέτρινα χρόνια. Και δείχνει να παραμένει  εμφαντικά επίκαιρο. Ζήσαμε Χριστούγεννα με την απόλυτη εξαθλίωση σε εθνικό επίπεδο, αλλά είχαμε ελπίδα! Γνωρίζαμε όμως ποιος ακριβώς ήταν ο εχθρός και ξέραμε κατ’ αναλογία πως να τον πολεμήσουμε. Σε τούτη την απόλυτη κρίση που βυθιζόμαστε σήμερα ο εχθρός είναι πολυδιάστατος και με ιστορικό βάθος. Και τούτο κάνει την πάλη μας πολύ πιο άνιση.

 Όσο κι αν θέλει κανείς να προσπεράσει το παρελθόν, εμείς η γενιά της προσφυγιάς καλούμαστε να συμπορευτούμε με την σημερινή γενιά και να την οδηγήσουμε μέσα από τις ατραπούς της δικής της κρίσης. Και όπως βιώσαμε και γράψαμε ανεξίτηλα στην μνήμη και την καρδιά τα πρώτα εκείνα Χριστούγεννα της προσφυγιάς, περνούμε μέσα από την σιωπή της κοινωνικής αποστασιοποίησης  στα Χριστούγεννα της απόλυτης κρίσης

.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν είναι η πολυδιάστατη οικονομική κρίση που με καίει. Είναι η κρίση η αξιακή και η καταβαράθρωση σε απύθμενα μεγέθη συνειδησιακής φθοράς.  Και το γεγονός πως η πλέον τραγική διάσταση καθορίζεται από την αδυναμία να προσδιοριστεί ο εχθρός γιατί είναι πολυπρόσωπος και εντός των πυλών.

Η υμνολογία της Ορθόδοξης εκκλησίας μας καταθέτει όπλα ακαταμάχητα στην πνευματική μας φαρέτρα. Από την μέρα των Εισοδίων της Παναγίας αναγγέλλει την απόλυτη δημιουργία, εκείνη που καταγράφει η έλευση της Θείας φύσης κάτω στην ανθρώπινη και την αναδίπλωση μοναδικών δυνατοτήτων για την ανθρώπινη υπόσταση.

-‘Χριστός γεννάται! Δοξάσατε!’. Μεγάλη υπόθεση να αντέχει ο άνθρωπος και μέσα στην ανέχεια και την απογοήτευση να μπορεί να ευγνωμονεί και να δοξολογεί.

-‘Χριστός εξ ουρανών! Απαντήσατε!’. Το ανθρώπινο γένος και καθένας μας ξεχωριστά έχει τη δυνατότητα μιας πορείας και μιας συνάντησης. Μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος και να αναμετρηθεί με τον απόλυτο προορισμό του.

Και η κατάληξη, είναι η έξοδος από την κρίση αξιών που υπερκερνά την οικονομική. Η απάντηση της Εκκλησίας μένει για αιώνες η ίδια, μέσα από τους ρωμαλέους στίχους του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού.

 -‘Χριστός επί Γης! Υψώθητε! Η απόλυτη έννοια των Χριστουγέννων: ο Χριστός κατέβηκε στην Γη για να μπορεί ο άνθρωπος να ανέβει στον ουρανό! Όχι προφανώς να ουρανοβατεί με την τετριμμένη έννοια του όρου. Αλλά να παίρνει κουράγιο κι απαντοχή επειδή ακριβώς είναι πλασμένος για ν’ ανεβαίνει και να υπερβαίνει την όποια καταβαράθρωση  όπου τον έχουν ρίξει οι μεθοδευμένες κρίσεις που συνοδεύουν την όποια παγκόσμια υγειονομική περιπέτεια. 

Κι αυτή θα είναι η μόνη ουσιαστική μας έξοδος από την κάθε κρίση και η μόνη πορεία προς τον φυσικό προσανατολισμό μας.

Μέλος Π.Γ. ΕΔΕΚ

Υποψήφια Βουλευτής Λευκωσίας