Όταν οι νίκες είναι τελικά… πρόβλημα

Η Ομόνοια μπορούσε κάνοντας τα βασικά στο 2ο ημίχρονο να κερδίσει την Αναγέννηση. Θα γινόταν λόγος γι’ ανατροπή, για δύο νίκες σερί μετά από 7 χρόνια και πολλά από τα απαράδεχτα στην απόδοση της θα περνούσαν σε 2η μοίρα. Η ισοπαλία όμως έκανε το καμπανάκι που κτυπούσε εδώ και καιρό καμπάνα.

Δεν υπήρχε το αποτέλεσμα για να επισκιάσει αρκετά, όπως προηγουμένως. Με βάση τη δυναμικότητα που είδαμε από τη Μπάνατς, η πρόκριση της Ομόνοιας θα έπρεπε να ήταν άνετη. Τελικά, παρά το 1-0 στην Αρμενία, χρειάστηκε παράταση για να περάσει. Η τελική έκταση του σκορ (4-1) και η εμφάνιση

του Ρουσιά, επισκίασαν τις πολλές αδυναμίες του «τριφυλλιού» και το γεγονός ότι τα χρειάστηκε. Ο αποκλεισμός από την Μπεϊτάρ, ήταν αποτυχία, αλλά το γεγονός ότι κέρδισε με 3-2 και για μερικά λεπτά ήλπιζε σε απόλυτη ανατροπή, απορρόφησαν αρκετά τους κραδασμούς. Τέλος ήταν η νίκη της πρεμιέρας με τον Ερμή, που από άνετη μετά από 15 λεπτά έγινε αγχωτική για μία και πλέον ώρα. Τα προβλήματα μέσα στο γήπεδο, ήταν εμφανέστατα, τα αποτελέσματα όμως έδιναν αποκούμπια του τύπου… είναι αρχή, χρειάζεται υπομονή (με Μπάνατς), ανέτρεψε το αποτέλεσμα, άρα μπορεί (με Μπεϊτάρ), το άγχος και οι παγίδες της πρεμιέρας (με Ερμή). Και όλα φυσικά υπό την ομπρέλα της υπομονής και της στήριξης στο νέο πρότζεκτ. Που είναι σωστή (η στήριξη), φτάνει να δουλεύει σωστά και το πρότζεκτ. Πιθανότατα, αν η εξέλιξη ενός από τα τρία παιχνίδια ήταν διαφορετική, η προσέγγιση να άλλαζε νωρίτερα και να υπήρχε χρόνος για διορθώσεις. Που είναι απαραίτητες, η απόκτηση ενός αμυντικού δεν αρκεί.