Ομόνοια: Η 2η και 3η γραμμή κρούσης

Δεδομένο 1ο. Η Ομόνοια διαθέτει τον κατά γενικήν ομολογίαν κορυφαίο σκόρερ του πρωταθλήματος. Τον Ματ Ντάρμπισαϊαρ. Συνεπώς διαθέτει την καλύτερη παρακαταθήκη για να έχει καλές επιθετικές επιδόσεις στην τρέχουσα χρονιά. «Συνεργάτες» του Άγγλου στην υπόθεση γκολ θα είναι κατά κύριο λόγο οι Λόπεζ, Χριστοφή, Τζαρζίνιο, Γκονζάλες. Οι παίκτες δηλαδή που, αγωνιζόμενοι στο κέντρο ή στα άκρα της επίθεσης, έχουν και τις περισσότερες ευκαιρίες να σκοράρουν.

Είναι

όμως άκρως σημαντικό να εμπλακούν στην υπόθεση γκολ και οι υπόλοιποι παίκτες, η 2η (μέσοι) και η 3η (αμυντικοί) γραμμή κρούσης. Είτε πατώντας περιοχή είτε δοκιμάζοντας το πόδι τους (αφορά και στα δύο τους μέσους), είτε σκοράροντας σε στατικές φάσεις (εδώ μπαίνουν και οι αμυντικοί).

Σαν δείγμα γραφής παίρνουμε τις προηγούμενες 5 χρονιές. Όπου κατά μέσον όρο ένα στα τρία γκολ της Ομόνοια προήλθε από τους παίκτες της μεσαίας (αφήνουμε εκτός τους ακραίους επιθετικούς μέσους) και της αμυντικής γραμμής. Το ποσοστό είναι σχετικά σταθερό (μικρότερο το 25,4 και μεγαλύτερο το 32,3), τα γκολ κυμαίνονται από 15 σε 22 (είναι και σχεδόν ανάλογα με τη συνολική επίδοση της χρονιάς).

Σε ό,τι αφορά τον πλουραλισμό, τη χρονιά 13-14 δέκα παίκτες από τις πίσω γραμμές πέτυχαν γκολ, ενώ στο αντίθετο άκρο μόλις 6 σκόραραν τη χρονιά '15-'16. Φυσικά τα νούμερα μπορεί να έχουν ανάλογη σημασία. Στην περσινή ας πούμε καταστροφική χρονιά, 8 παίκτες από τα χαφ και την άμυνα σκόραραν 22 φορές.

Η Ομόνοια είχε τον πρώτο σκόρερ στο πρωτάθλημα. Υπήρχαν επίσης και τα 8 γκολ του Κλέιτον (2η καλύτερη επίδοση πενταετίας μετά τα 10 του Ασίς ένα χρόνο πριν), αλλά με την τρύπια της άμυνα όλα αυτά πήγαν στράφι. Αυτή όμως είναι η στατιστική σε μία πενταετία μέτριων και κακών παρουσιών της ομάδας.

Είτε όμως λάβουμε υπόψη τη στατιστική είτε όχι, το πόσα γκολ θα προέλθουν (σε ποσοστό) από μέσους και αμυντικούς θα παίξει σημαντικό ρόλο στην πορεία της ομάδας. Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι οι επιθετικοί κάνουν όσο πρέπει τη δουλειά τους.

Αν λοιπόν η Ομόνοια πάρει μπόλικα τέρματα (σε αριθμό και όχι απαραίτητα σε ποσοστό) από τη 2η και 3η γραμμή κρούσης, έχει σίγουρα να κερδίσει. Μπαίνουν λοιπόν στην εξίσωση ο Κανού, ο Άλεξ Σοάρες, ο Μαδούρο, ο Μπρέεβελντ, οι τρεις στόπερ, ο Κατελάρης, ο Μαργκάσα και οι υπόλοιποι. Κανένας εξ αυτών δεν έχει ιδιαίτερες επιδόσεις στο γκολ. Φυσικά ο Μαργκάσα και ο Κατελάρης τα πήγαν καλά πέρσι, αλλά ο 1ος μάλλον προορίζεται για το αριστερό άκρο της άμυνας, ο δε νεαρός διεθνής θα έχει πολύ πιο δυνατούς ανταγωνιστές για τις θέσεις στην 11άδα.

Ο Κανού είχε σκοράρει έξι γκολ στην τελευταία χρονιά στην Άντερλεχτ, αλλά πάνε ήδη πέντε περίοδοι από τότε. Φυσικά, στην Ομόνοια, μία ομάδα που έχει έφεση στο γκολ, οι προϋποθέσεις για να σκοράρουν όλοι αυτοί θα είναι αυξημένες.

Οι στατικές φάσεις

Αυτό που σίγουρα πρόσθεσε φέτος η Ομόνοια είναι ύψος. Κανού, Φαμπρίτσιο, Γουίλιαμ, Εκίθα, Μαδούρο και Κατελάρης είναι, ας μας επιτραπεί ο όρος, «ντερέκια». Με πολλά ψηλά κορμιά έχει την ευχέρεια να προκαλεί πονοκεφάλους στις στημένες μπάλες. Κόρνερ, κοντινά φάουλ. Αν υπολογίσει κάποιος πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, το 35-40% προέρχεται με τέτοιο τρόπο, για τους «πράσινους» η αξιοποίηση του τομέα αυτού μπορεί να αποδειχτεί δραστική. Ο Πάμπος Χριστοδούλου έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δουλεύει και ποντάρει στις στημένες μπάλες.

Το άλλο άκρο

Όμως, όση επιτυχία και αν έχει η Ομόνοια μπροστά, όσα γκολ και να συνεισφέρουν οι παίκτες της 2ης και 3ης γραμμής κρούσης, υπάρχει πάντα η ανάγκη της καλής άμυνας. Το καλή ίσως να είναι λίγο. Χρειάζεται πολύ καλή αμυντική λειτουργία. Η οποία ναι μεν θ' αρχίσει από τον σέντερ φορ, αλλά, κακά τα ψέματα, το βάρος θα μεγαλώνει όσο πάμε προς τα πίσω. Και οι παίκτες πρέπει να φροντίσουν να σταματάνε έγκαιρα τους κινδύνους. Να συνδυάσουν δηλαδή στον καλύτερο δυνατό βαθμό την ανασταλτική τους δουλειά και να συνεισφέρουν στο μάξιμουμ στην επιθετική απόδοση.