«Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί»

Συγκλονιστικές ιστορίες παιδιών που βίωσαν τον καρκίνοΗ Άννα Γεωργίου, 24 ετών, τολμά να διηγηθεί τις δύσκολες στιγμές που βίωσε κατά τη νικηφόρο μάχη της με τον καρκίνο, για να στηρίξει συνανθρώπους της με παρόμοια προβλήματαΜαθήματα ζωής, αγωνιστικότητας, πίστης και αγάπης παραδίδουν, μέσα από τις συγκλονιστικές ιστορίες τους, παιδιά και νέοι που έδωσαν σκληρή μάχη και νίκησαν τον καρκίνο. Τόλμησαν να μιλήσουν για τις τραυματικές εμπειρίες τους με μοναδικό στόχο να δείξουν τον δρόμο και να στηρίξουν συνανθρώπους τους, που υποφέρουν από την ίδια σοβαρή αυτή πάθηση.Δυο παιδιά και δυο έφηβοι,

που βίωσαν τον καρκίνο, απηύθυναν συγκλονιστικές ομιλίες σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις «Ένα Όνειρο μια Ευχή», σε συνεργασία με την Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου, υπό την αιγίδα του Επιτρόπου Εθελοντισμού και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, Γιάννη Γιαννάκη, το περασμένο Σάββατο, στο κτίριο της Κεντρικής Διοίκησης της Τράπεζας Κύπρου, στη Λευκωσία.«Κουβάρι στον λαιμό»Η Άννα Γεωργίου, 24 ετών, από το Στρόβολο, η οποία είναι εθελόντρια του «Ένα Όνειρο μια Ευχή», διηγήθηκε τον Γολγοθά που άρχισε να ανεβαίνει από την ηλικία των 18 ετών, οπόταν είχε διαγνωστεί με καρκίνο.«Μέχρι εκείνη την ημέρα ίσως να ήμουν αδιάφορη προς τη ζωή. Αυτό το σοβαρό πρόβλημα υγείας με έκανε ξαφνικά να αποκτήσω νόημα ως άνθρωπος, να ταρακουνηθώ, να σκεφτώ, να ξυπνήσω… Θεωρώ ότι για να νικήσεις τον καρκίνο είναι θέμα ψυχολογίας. Αυτό κατάλαβα με το πέρασμα των χρόνων».Η Άννα είχε μόλις αποφοιτήσει από το λύκειο και αρχίσει την προετοιμασία για τις σπουδές της, όταν ένα πρωί ξύπνησε με πόνο στον λαιμό. «Δεν ήταν ο συνηθισμένος πονόλαιμος από κρύωμα. Ένιωθα ότι ήταν κάτι το διαφορετικό, που δεν μπορούσα να εξηγήσω», θυμάται η Άννα.Αργότερα διαπιστώθηκε πως ένα τεράστιο κουβάρι είχε δημιουργηθεί στο εσωτερικό του λαιμού, «που έμοιαζε με το καρύδι των ανδρών, αλλά σε τριπλάσιο μέγεθος». Συνέχισε λέγοντας πως το κουβάρι την εμπόδιζε να καταπιεί και να μιλήσει, ενώ οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο αφόρητοι. Ο γιατρός διέγνωσε θυρογλωσσική κύστη, που έπρεπε αμέσως να αφαιρεθεί. Η επέμβαση, όμως, δεν στέφθηκε με επιτυχία. «Μου είπαν πως το κουβάρι είχε μπλεχθεί με τις φωνητικές μου χορδές και έτσι ήταν αδύνατη η πλήρης αφαίρεσή του. Κατάφεραν να κόψουν μόνο ένα κομμάτι του, το οποίο έστειλαν για βιοψία στην Αγγλία».«Μα να συμβεί σε μένα;»Η Άννα αδυνατούσε να αντιληφθεί το κακό που της κτύπησε την πόρτα. «Είπα στους γιατρούς ότι είναι αδύνατον… κάποιο λάθος συμβαίνει, ξανακοιτάξετε τις σημειώσεις σας, λάθος φάκελο και αποτελέσματα διαβάζετε». Η τελική διάγνωση για την κατάστασή της ήταν «λέμφωμα Α΄Non Hodgkins», που ταχύτατα προχώρησε στο επόμενο στάδιο. «Μου είπαν ότι είναι επιθετικός και κακοήθης καρκίνος και πως η θεραπεία είναι εξαιρετικά δύσκολη».Οι στατιστικές έδειχναν μάλιστα πως οι παθόντες της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου είναι κυρίως άνδρες άνω των 55 ετών, με τις πιθανότητες να είναι ένας στο εκατομμύριο!Στο πλαίσιο θεραπείας της η Άντρη πέρασε από την πολύ επώδυνη διαδικασία της παρακέντησης, που αφορά τη λήψη υγρού από τον μυελό των οστών, προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο καρκίνος προχώρησε και σε άλλα μέρη του σώματός της.Δεν παρέδωσε τα όπλα«Ένιωθα χαμένη, ότι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Πίστεψα σε κάποια στιγμή πως έφθανε το τέλος… Έκλαψα, θύμωσα, φώναξα, τα έβαλα με τους δικούς μου ανθρώπους…», είπε εμφανώς συγκινημένη στην ομιλία της η 24χρονη. Ωστόσο, ουδέποτε παρέδωσε τα όπλα. «Αποφάσισα να παλέψω, όσο δύσκολο και αν ήταν… Πήγα στην αιματολόγο και της ανακοίνωσα ότι θα ζήσω, θα το δεις της είπα! Θα γίνω καλά γιατί το θέλω και θα προσπαθήσω πολύ. Πότε ξεκινούμε τη θεραπεία, τη ρώτησα;».«Έπεσαν τα μαλλιά μου»Η Άννα υποβλήθηκε σε αλλεπάλληλες χημειοθεραπείες, με τις παρενέργειες στο σώμα της να είναι κάτι περισσότερο από εμφανείς. «Έντονοι πόνοι σε όλο το σώμα, καθόλου αντοχές, ούτε για να περπατήσω, συνεχείς αναγούλες, εμετοί, ενώ άρχισαν να χάνονται και κάποιες από τις αισθήσεις μου, όπως αυτή της υφής και της γεύσης… Έχασα όλα τα μαλλιά μου, τα φρύδια και τις βλεφαρίδες μου, κάτι που με ενόχλησε πολύ ως γυναίκα».Και όμως η Άννα κατάφερε αυτό που αρχικά θεωρούσε ακατόρθωτο. «Φτάνοντας στο τέλος αυτής της περιπέτειας νιώθω πλημμυρισμένη από εμπειρίες και χορτασμένη από γεγονότα… Νιώθω τυχερή για τα όσα είχα και έχω μέχρι σήμερα, αλλά και για την οικογένειά μου, που θυσίασε πολλά για μένα… Την αγαπώ πολύ...».Χαιρετισμούς στην εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε μια ημέρα πριν από την Παγκόσμια Ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου, απηύθυναν ο Υπουργός Υγείας, Δρ Φίλιππος Πατσαλής, ο Επίτροπος Εθελοντισμού, Γιάννης Γιαννάκη, η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Λήδα Κουρσουμπά, ο Πρόεδρος του συνδέσμου «Ένα Όνειρο μια Ευχή», Γιώργος Πενηνταέξ και ο Πρόεδρος της Παιδιατρικής Εταιρείας Κύπρου, Δρ Μιχάλης Ιασονίδης.

Κατά την εκδήλωση πραγματοποιήθηκαν εμβόλια σε αγόρια (ως φορείς) και κορίτσια κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας, θέμα που ανέλυσε στη συνέχεια ο παιδίατρος Δρ. Ανδρέας Ν. Σταυρίδης. Το θέμα: «Ψυχολόγος: φίλος η θεραπευτής των νέων που υποφέρουν από καρκίνο; Κατανόηση και στήριξη», παρουσίασε ο Δρ Αχιλλέας Κουκκίδης. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα της Νάνσιας Γεωργίου (Αστρινίδειο Ωδείο) και Άννας Ανδρέου με τη χορωδία του Music School and Art της Κωνσταντίνας Λοϊζίδου. Συντόνιζε η Μάρω Χ'' Χριστοφή, Γ. Γ. του συνδέσμου «Ένα Όνειρο Μια Ευχή».Ο καρκίνος μπορεί να νικηθείΜε τη συγκινητική ιστορία της η 24χρονη Άννα Γεωργίου στέλνει το ισχυρό μήνυμα πως ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, φτάνει να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Σημαντικό ρόλο στη θεραπεία παίζει η ψυχοκοινωνική στήριξη του παιδιού από την οικογένεια, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Μέσα από τη σκληρή δοκιμασία τους τα καρκινοπαθή παιδιά μαθαίνουν το πραγματικό νόημα της ζωής και πως πρέπει να απορρίπτουμε τα ανούσια και τα επουσιώδη. Ακολουθεί αύριο στη «Σημερινή» η ιστορία του Γιάννη Παναγιώτου, 32 ετών, από τη Λευκωσία, ο οποίος όταν ήταν 22 ετών είχε διαγνωστεί με σοβαρής μορφής λέμφωμα και θεωρεί δώρο Θεού και ζωής τη μεταμόσχευση αρχέγονων κυττάρων από άγνωστο δότη.