Κομματική ασυδοσία στην Δημόσια Υπηρεσία

Θεσμική αντιπαράθεση της οποίας αν ξετυλίξει κανείς το νήμα, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη κομματική σκοπιμότητα, η οποία κατέληξε στην τελική να νομιμοποιεί το ρουσφέτι.

Η υπόθεση της Σάββιας Ορφανίδου, ανοίγει το κεφάλαιο μιας τεράστιας συζήτησης για το κατά πόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να κατέχουν παράλληλα και κομματικά αξιώματα.

Μέχρι το 2015 αυτό ήταν εντελώς απαγορευμένο. Από το 2015 και μετά με πρόταση νόμου του ΔΗΣΥ επιτρέπεται υπό την προϋπόθεση ότι εξασφαλίζεται η άδεια της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας. Και εδώ ακριβώς είναι που

Αναφορικά με το ζήτημα αντισυνταγματικότητας, ο μόνος τρόπος για να το προσπεράσουν ήταν να ορίσουν αρμόδιες αρχές οι οποίες και να δίδουν την έγκριση τους σε ανάλογα αιτήματα. Επρόκειτο για έναν λανθασμένο νόμο, ο οποίος βόλευε όλα τα κόμματα -κυρίως όμως τα μεγάλα- για να βολεύουν ημετέρους και να κάνουν νόμιμα ρουσφέτι.

Για παράδειγμα, εάν μια προϊστάμενη υπηρεσίας ή γενικός διευθυντής υπουργείου είναι και ταυτόχρονα μέλος πολιτικού γραφείου κόμματος, τότε πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μην ικανοποιήσουν ένα αίτημα αρχηγού του κόμματος τους.

Όπως αποκαλύπτεται απόψε, ούτε και πριν την ψήφιση του νόμου υπήρχε νομιμότητα.

Σύμφωνα με την σχετική εγκύκλιο του πρώην Γενικού Εισαγγελέα Πέτρου Κληρίδη τον Ιούλιο του 2013 προς όλους τους Γενικούς Διευθυντές των υπουργείων, τους εφιστούσε την προσοχή για την εκτεταμένη παρανομία που συντελείτο και τους καλούσε να μεριμνήσουν για εξάλειψη του φαινομένου.

Ουδέποτε, ωστόσο, έγινε κάτι τέτοιο. Ούτε και δύο χρόνια μετά την εφαρμογή του νόμου. Επικοινωνήσαμε με τον επικεφαλής της ΕΔΥ, Γιώργο Παπαγεωργίου, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι από το 2015 μόνο τρεις αιτήσεις για έγκριση είχαν υποβληθεί. Η μία τον Μάιο του 2016 και οι άλλες δύο μόλις πρόσφατα.

Γίνεται, αντιληπτό ότι η κατάσταση είναι και εκτός ελέγχου και εκτός νόμου. Δεκάδες δημόσιοι υπάλληλοι και προσέξετε όχι απλοί, ο νόμος μιλά για κλίμακα Α7 και πάνω άρα γίνεται λόγος για διοικητικούς λειτουργούς- είναι ταυτοχρόνως και κομματικοί αξιωματούχοι. Ούτε καν το στοιχειώδες να αποταθούν στην ΕΔΥ για να λάβουν έγκριση δεν πράττουν.

Και βεβαίως, έγκριση από την ΕΔΥ και τα Διοικητικά Συμβούλια, που είναι διορισμένα από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.Εναπόκειται δηλαδή στον δημόσιο υπάλληλο να υποβάλει αίτημα.

Νομικά ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο 2 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, η ευθύνη ανήκει στους υπουργούς και όπως είδαμε πριν και από την εγκύκλιο του πρώην Γενικού Εισαγγελέα στους γενικούς διευθυντές. Όμως, οι πληροφορίες λένε πως κομματικοί δημόσιοι υπάλληλοι άρχισαν να βγάζουν μεταξύ τους τα μάτια τους και να κατακλύζουν τον υπουργό με καταγγελίες. Ήδη, ενώπιον του ΥΠΟΙΚ βρίσκεται κατάλογος με αξιωματούχους του ΔΗΚΟ.

Το τεράστιο παρασκήνιο πίσω απ αυτό εκτείνεται σε δυο επίπεδα: Πρώτο επίπεδο έχει να κάνει με τις διασαλευμένες σχέσεις Προεδρικού και Πινδάρου, σ' ένα δεύτερο με τη ρήξη Υπουργικού Συμβουλίου και Γενικού Ελεγκτή και σ' ένα τρίτο με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες των κομμάτων. Εάν πράγματι ήθελαν να πατάξουν το ρουσφέτι δεν θα ψήφιζαν τον νόμο του 2015.