Ιστορίες ανθρώπων που νίκησαν τον παιδικό καρκίνο–«Τους θυμάμαι να λυγίζουν»

 Ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου έχει καθιερωθεί η 15η Φεβρουαρίου κάθε έτους, σε μία προσπάθεια ευαισθητοποίησης της παγκόσμιας κοινότητας.

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα φιλοξενήθηκαν και διηγήθηκαν στο Μεσημέρι και Κάτι τις δικές τους ιστορίες τρεις νέοι που σε παιδική ηλικία βρέθηκαν αντιμέτωπη με τον καρκίνο.

Η 28χρονη πλέον Στέφανη ανέφερε ότι στα 13 της διαγνώστηκε με σάρκωμα στο πόδι. «Πλέον δεν είμαι καρκινοπαθής αλλά άτομο με αναπηρία».

Δείτε επίσης: «Υπερήρωας Γίνε»: Το τραγούδι για τον μικρό Αλκίνοο που «έφυγε» από καρκίνο

Μετέπειτα

τον λόγο έλαβε ο Σταύρος λέγοντας ότι πέρασε καρκίνο του θυροειδή σε ηλικία 16 ετών και μαζί με τον θυροειδή του αφαιρέθηκαν ακόμη 22 λεμφαδένες.  «Τα συναισθήματα όταν έρχεται η διάγνωση από τον γιατρό είναι πρωτόγνωρα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από οτιδήποτε είμαστε συνηθισμένοι είναι μια εμπειρία που μας πιάνει απροετοίμαστους. Θυμάμαι τους δικούς μου να λυγίζουν πρώτη φορά, τον πατέρα μου που είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω στη ζωή μου να είναι εντελώς συγχυσμένος και η μητέρα μου να προσπαθεί να κρατηθεί πάνω του. Αυτό αναδεικνύει και τη σημασία της οικογένειας, να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας να μας στηρίζουν».

Η Στέφανη συμπλήρωσε ότι «γενικά αν δεν περάσεις μια τέτοια εμπειρία δεν μπορείς να καταλάβεις, χρειάζεται ο άνθρωπος ένα χαστούκι για να καταλάβει. Όντας μικρή σε ηλικία όταν το πέρασα, ήταν παραμονή Πρωτοχρονιά και θυμάμαι συγκεκριμένα να είμαι στον θάλαμο και να βλέπω παιδιά που περνούν την δοκιμασία και να σκέφτομαι ότι θα βρεθώ σε αυτό το σημείο μαζί με τους γονείς μου. Πέραν από τα αρνητικά, θυμάμαι και πολλά θετικά όπως το ότι  δημιουργήσαμε μια τεράστια οικογένεια μέσα στο παιδοογκολογικό. Περνάς την διαδικασία με άτομα που γίνονται οικογένεια σου».

Στη συνέχεια σε μαγνητοσκοπημένο βίντεο η πλέον 21χρονη Ελένη διηγήθηκε πως η ίδια στην ηλικία των 9 ετών βρέθηκε αντιμέτωπη με την λευχαιμία. «Κλήθηκα να έρθω αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες καταστάσεις αλλά με πείσμα και πίστη πάντοτε από ότι η ίδια εγώ αντλούσα δύναμη ο πόνος και η λύπη ανταλλασσόταν με στιγμές χαράς και γέλιου».