Η δόξα και η γνώση τού Εικοσιένα μας

Δ Ι Α Κ Ο Σ Ι Α παρά τέσσερα χρόνια, απ’ όταν οι παππούδες των προπάππων μας, μεγαλούργησαν, με το Ελευθερία ή Θάνατος, στη Μεγάλη Ημών Επανάσταση του 1821. Και κληροδότησαν στα τέκνα τους το πρώτο ελεύθερο, μετά την Τρίτη 29η Μαΐου 1453, μικρό ελλα-δικό μας κράτος. Την έκταση τού οποίου υπερδιπλασίασαν οι πανεθνικοί απελευθερωτικοί Βαλκανικοί Πόλεμοι τού 1912-13. Και οι διαδοχικοί απελευθερωτικοί εθνικοί αγώνες και οι εξεγέρσεις τών αλύτρωτων Ελλήνων τών υπόδουλων

νησιωτικών και ηπειρωτικών ελληνικών εδαφών. Και εκείνων που είχαν την τύχη να ενσωματωθούν στον μητρικό κορμό και εκείνων που το έθνος δεν ευτύχησε ν’ απελευθερώσει.

Ε Υ Γ Ν Ω Μ Ο Ν Ο Υ Σ Α ΚΑΙ με θαυμασμό στρέφεται σήμερα, 196η Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου, διψασμένη η Μνήμη τών όπου γης Ελληνίδων και Ελλήνων στο Ύψιστο Υπόδειγμα τού νεότερου Ελληνισμού: Στην κορυφαία γενιά εκείνων τών εξαθλιωμένων για 400 χρόνια σκλαβωμένων ραγιάδων, οι οποίοι, με την Επανάστασή μας τού 1821, ύψωσαν ένοπλο το ανάστημά τους για την Ελευθερία. Ώστε, με το Καριοφίλι και την Κόψη τού Σπαθιού την Τρομερή, να επιτύχουν, με εκατόμβες θυσιών, με Αρετήν και Τόλμην, την Παλιγγενεσία τού Έθνους τών Ελλήνων.

Σ Ε ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους Αγωνιστές τού Εικοσιένα και στις ατελείωτες στρατιές όλων των θυσιασθέντων ηρώων, όλων των μετέπειτα εθνικών απελευθερωτικών και αντιστασιακών αγώνων, από τους θυσιασθέντες στις πρώτες μάχες τού αγώνα στον Άγιο Αθανάσιο της Καρύταινας με τους 300 Μανιάτες τού Κολοκοτρώνη, στο Δραγατσάνι με τους Ιερολοχίτες τού Υψηλάντη, στο Χάνι της Γραβιάς με τους 117 τού Οδυσσέα Ανδρούτσου, ως τους δολοφονηθέντες από τους Τούρκους Κατακτητές στην Κύπρο, Θεόφιλο Γεωργιάδη το 1994, Ισαάκ και Σολωμού το 1996, οφείλει το ελληνικό έθνος και τα δύο κράτη του (ελλαδικό και κυπριακό) την ύπαρξή του, την ταυτότητά του και τις προοπτικές επιβίωσής του.

Α Λ Λ Α , ΣΤΗΝ κατάντια όπου βρισκόμαστε σήμερα οι Έλληνες, 196 χρόνια από την 25η Μαρτίου τού Εικοσιένα, είναι ίσως χρήσιμο κι επωφελέστερο, να εγκύψουμε, μελετώντας με προσοχή διψασμένοι για αειθαλή διδάγματα και εκ των παθημάτων πολύτιμα μαθήματα, τα Απομνημονεύματα τού Μακρυγιάννη μας. Της κορυφαίας, μεταξύ των κορυφαίων, μορφής τού Εικοσιένα. Του Γιάννη Τριανταφύλλου, του Δημήτρη και της Βασιλικής, που γεννήθηκε στο Λιδορίκι το 1797 και πέθανε εν Αθήναις το 1864. Κι ο οποίος, 24χρονος το 1821, πήρε τ’ όνομα Μακρυγιάννης και πολέμησε σ’ αμέτρητες μάχες για να τον ονομάσουν το 1824 στρατηγό κι αγράμματος όπως δήλωνε «ήξερε ολίγον γράψιμο, ότι δεν είχε πάγει εις δάσκαλο, περικαλούσε τον έναν φίλον και τον άλλον και τον έμαθαν κάτι περισσότερον», ώστε να γράψει, τα συγκλονιστικά, με πληθώρα θουκυδίδειας σοφίας Απομνημονεύματά του, έστω κι αν δεν είχε καν ακουστό τον Αλιμούσιο αρχαίο πρόγονο και την Ξυγγραφή του.

Ε Γ Ρ Α Ψ Ε ΤΗ δόξα του Εικοσιένα, έγραψε όμως και στηλίτευσε την προγονική εμφύλια λαίλαπα και την ιδιοτέλεια και την αρχομανία καταστροφής της πατρίδας, (όπως το Γ-82 τού… άγνωστού του Θουκυδίδη), με αναλύσεις κι επισημάνσεις του πολυαίτιού της, οι οποίες αποτελούν και σήμερα χρησιμότατους σχολιασμούς της πολιτικής επικαιρότητας. Κι επιτρέπουν τη σταχυολόγηση απ’ τ’ Απομνημονεύματά του, φράσεων και αποσπασμάτων, ικανών να παρακινήσουν και σήμερα τον αναγνώστη, επιμελώς να μελετήσει λεπτομερώς τη γραπτή παρακαταθήκη τού Μακρυγιάννη, εκ της οποίας μικρό δείγμα τα ακόλουθα:

- ΠΑΤΡΙΔΑ, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν. Μόνο ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός κι ο δίκιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα…

- ΓΡΑΦΩ δυστυχήματα αναντίον τής πατρίδος και θρησκείας, όπου τής προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και ‘διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από μας τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ…- Τοιούτοι άνθρωποι θέλουν να πλουτύνουν, όταν δεν είναι καιρός για πλούτη, αλλά είναι καιρός ν’ αγωνιστούν και ύστερα έρχονται τα πλούτη και η δόξα μαζί.

- ΚΑΙ ΜΕ τους κόλακας και κλέφτες κι’ απατεώνες βέβαια η πατρίς κιντύνεψε και θα κιντυνέψη. Τα σημειώνω κι εγώ εδώ ίσως εσείς οι μεταγενέστεροι, σαν ιδήτε την αρετή μας, θα είστε ‘λικρινότεροι διά την πατρίδα. Γλυκότερον πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία. Όταν δι’ αυτά τον άνθρωπον δεν τον τύπτει η συνείδησή του, αλλά τα δουλεύει ως τίμιος και τα προσκυνεί, είναι ο πλέον ευτυχής και πλέον πλούσιος…

- ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες! Αναθεματισμένοι κυβερνήτες οπού μας κυβέρνησαν αρχή ως τέλος…- Και κατακομμάτιασαν τους ανθρώπους και τους διάγειραν και σκοτώνεται αδελφός με τον αδελφόν και κοιτάγεται ένας Έλληνας με τον άλλον όπως κοίταγαν τους Τούρκους όταν τους πολεμούσαν…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ