Η άλλη όψη του Άριστου Δαμιανού

Στην "Άλλη όψη" της κυριακάτικης Σημερινής, ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Άριστος Δαμιανού μιλάει για τη ζωή του.

Η φυγή από την Αμμόχωστο, οι σπουδές στη Βρετανία, το ποδόσφαιρο και η πολιτική, από έναν άνθρωπο που δεν έχει πρόβλημα να ανεβάσει τους τόνους όταν πρέπει. "Σέβομαι τις αρχές του Χριστιανισμού, αλλά μέμφομαι τις αποκλίσεις που υπάρχουν λόγω των πρακτικών που ακολουθούν πολλοί μέσα στο ιερατείο", λέει και προσθέτει ότι "το μότο μου για τη ζωή είναι να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε, αλλά να είμαστε και ρεαλιστές".

Ο

Με την εισβολή πήγαμε στη Λάρνακα. Για πέντε χρόνια, όλα τα μέλη και των δύο οικογενειών (του πατέρα μου και της μητέρας μου), 93 τον αριθμό, φιλοξενούνταν σε ένα μεγάλο διώροφο σπίτι που μας παραχώρησε ένας εξαιρετικός Λαρνακεύς Αρμένιος. Σήμερα αυτό το κτήριο έχει αναπαλαιωθεί. Πρόκειται για το Νικολαΐδειο, ένα εξαιρετικό νεοκλασικό, που βρίσκεται απέναντι από την Αστυνομία. Μια μικρή λεπτομέρεια: Επειδή οι γονείς μου ήταν το νεαρότερο ζευγάρι, νιόπαντροι και με έναν γιο 2 ετών, ο χώρος που τους αναλογούσε για τους πρώτους μήνες ήταν η κουζίνα. Κοιμόμασταν δηλαδή στο πάτωμα της κουζίνας. Τέτοιες εμπειρίες ατσαλώνουν τον καθένα, τον κάνουν πιο δυνατό.

Μείναμε εκεί μέχρι το 1977. Έπειτα και μέχρι το 1992 που πήγα για σπουδές, μείναμε στον συνοικισμό αυτοστέγασης Κιτίου, σε μια πολύ φιλοπρόοδη κοινότητα που άνοιξε τις αγκάλες της και μας φιλοξένησε με πολλή αγάπη. Έπειτα έζησα στο Λονδίνο επί 7,5 χρόνια, μέχρι να προσγειωθώ -στην κυριολεξία- στη Λευκωσία. Από τότε είμαι Λευκωσιάτης.

Η ενασχόλησή μου με την πολιτική υπήρξε μια νομοτελειακή εξέλιξη. Αν μεγαλώσεις σε μια πολιτικοποιημένη οικογένεια και αν συμπέσεις χρονικά με γεγονότα όπως η εισβολή εμπλέκεσαι. Ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν και παραμένουν τοπικά στελέχη της Αριστεράς και του ΑΚΕΛ. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι τα πράγματα θα γίνονταν αλλιώς. Ήταν μια φυσιολογική πορεία και ποτέ δεν τη μετανιώνω.

Έχετε δίκιο να λέτε ότι όλοι δηλώνουν πολιτικοποιημένοι από μικροί, αλλά όλοι παραπονιούνται για την ποιότητα της πολιτικής στην Κύπρο. Κι εγώ έχω παράπονο, τόσο για την πολιτική όσο και για άλλους τομείς. Τα πολιτικά πρόσωπα είναι αντανάκλαση της κοινωνίας. Αυτό είναι αυτοκριτική. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε, κυρίως όσον αφορά στον πολιτικό πολιτισμό. Ένας ευσεβής μου πόθος, πέραν των άλλων, είναι η αντιμετώπιση του λαϊκισμού. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έξαρση σε αυτό. Το βάζω στη γενική του μορφή, γνωρίζοντας ότι κάθε κόμμα μπορεί να ισχυρίζεται πως είναι καλύτερο από άλλα. Εμείς καταβάλουμε πάντως σοβαρή προσπάθεια να αρθρώνουμε έναν πολιτικό λόγο που να μη διώχνει, αλλά να φέρνει κοντά τους πολίτες.

Το μότο μου για τη ζωή είναι να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε, αλλά να είμαστε και ρεαλιστές. Τρεις λέξεις αυτοπροσδιορισμού; Δύσκολο. Θα σας έλεγα: Σοβαρότητα, ευαισθησία, «τελειομανία». Είμαι λίγο ψείρης…

*Διαβάστε περισσότερα με την κυριακάτικη Σημερινή.

Follow @Christos_mich