Γίνεται σκορδαλιά, χωρίς σκόρδο;

Ο αθάνατος και γλαφυρότατος λογοτέχνης Εμμανουήλ Ροΐδης, με το σπινθηροβόλο πνεύμα, συγγραφέας της «Πάπισσας Ιωάννας» σε μια επιστολή του, όπου υποστηρίζει το περιεχόμενο του βιβλίου του με την αιχμηρή σάτιρα, που η ανεξάντλητη ευφυΐα του προσέδωσε χαρακτηριστικά αριστουργήματος, περιγράφει ένα φανταστικό, ίσως, περιστατικό για να δείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει επιτυχής σάτιρα, χωρίς αθυροστομία, σαρκασμό και άλλα γνωρίσματα της ελεύθερης σάτιρας, που αρέσει σε όλους.

Μια μέρα, γράφει, επισκέφθηκε το σπίτι του μια Αγγλίδα αρχόντισσα της υψηλής κοινωνίας, για να αποφύγει την βροχή που

έπιασε, ενώ έκαμνε τον περίπατό της με το άλογό της. Ο Ροΐδης δεν ήξερε τι να την φιλέψει, επειδή στο τραπέζι του είχε μόνο κοκκινογούλια σκορδαλιά. Η αγγλίδα σιχαινόταν τα κοκκινογούλια, αλλά η σκορδαλιά της άρεσε εξαιρετικά, παρόλη την οσμή σκόρδου. Και είπε στο Ροΐδη: « Τι νόστιμο φαγητό. Κρίμα που βρωμά τόσο. Δεν ημπορείτε να κάμετε σκορδαλιά, χωρίς σκόρδο;».

Ο Ροΐδης ήθελε να παρομοιάσει την αφελέστατη ερώτηση της Αγγλίδας για τη σκορδαλιά, με την στάση των κριτικών, που αναγνώριζαν την «ανεξάντλητον ευφυΐα και τα άλλα προτερήματα του βιβλίου, αλλά έπειτα το κατηγορούσαν διά το θράσος, την αθυροστομία, την ασέβεια και το σαρκαστικό πνεύμα». ‘Ηθελαν δηλαδή κι αυτοί μια σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.

Την θαυμάσια αυτή παρομοίωση του Ροΐδη μου θύμισε με τις δηλώσεις του ο κ. Ακκιντζί. ‘Εχει όλη τη διάθεση, λέει, να συζητήσει με τον κ. Αναστασιάδη όλα τα εναπομείναντα θέματα, δηλαδή το εδαφικό, το περιουσιακό και το θέμα των εγγυήσεων και πιστεύει ότι μπορεί να εξευρεθεί κοινώς αποδεκτή λύση σε τέσσερις μήνες.
Λέει, λοιπόν, ότι αυτή τη βδομάδα θα συζητήσουν τα ακανθώδη και δύσκολα θέματα, όπως το εδαφικό, αλλά χωρίς να παρουσιαστούν χάρτες, χωρίς να καθοριστούν ποσοστά εδάφους και χωρίς να κατατεθούν ονόματα χωριών και περιοχών. Θέλει και αυτός, δηλαδή, όπως και η αφελής Αγγλίδα του Ροΐδη, να του φτιάξουν σκορδαλιά, χωρίς σκόρδο.

Κάποιος, (αλήθεια ποιος), πρέπει να πει στον κ. Ακκιντζί, ότι εδαφικό σημαίνει επιστροφή κατεχομένων περιοχών που πρέπει να σημειωθούν και να καθοριστούν πάνω στο χάρτη, να αναφερθούν τα ονόματα των χωριών και των περιοχών και να συμφωνηθεί το ποσοστό του εδάφους της κάθε συνιστώσας πολιτείας. Μπορεί να συζητείται το εδαφικό, χωρίς χάρτες, ποσοστά και ονόματα χωριών και περιοχών.

Αυτό φυσικά δεν είναι δύσκολο για τους «δύο ηγέτες». Αυτοί φτάνουν σε συναντιλήψεις χωρίς συγκλίσεις, σε δικαιώματα ιδιοκτητών χωρίς ιδιοκτήτες, σε αναγνώριση ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς δικαιώματα, σε μετεξέλιξη αλλά με νέο συνεταιρισμό, σε αποζημιώσεις, χωρίς λεφτά, σε αποχώρηση στρατευμάτων, χωρίς αναχώρηση όλων των στρατιωτών, σε ελεύθερη διακίνηση με οδοφράγματα, σε μία κυριαρχία χωρίς ένα λαό, σε μία διεθνή προσωπικότητα χωρίς μόνο ένα κράτος να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες, σε μια υπηκοότητα αλλά με δυο εκδότες.

‘Αμα «πέτυχαν» όλα τα πιο πάνω, άραγε θα δυσκολευτούν να κλείσουν το εδαφικό, χωρίς χάρτες, ποσοστά και ονόματα χωριών; Θα δυσκολευτούν να κάμουν μετεξέλιξη του κράτους, αλλά με νέο συνεταιρισμό;

Αείμνηστε Ροϊδη, έλα να δεις, ότι Αναστασιάδης και Ακιντζί θα κάνουν «σκορδαλιά, χωρίς σκόρδο», ιδιαίτερα τώρα, που ο ΠτΔ επαναβεβαίωσε «τη βούληση του Τούρκου Προέδρου να συμβάλει στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος»