Γιατί δεν αφαιρούνται τα καθήκοντα από δημόσιους υπαλλήλους

Ο δημόσιος υπάλληλος έχει δικαίωμα να εκτελεί τα καθήκοντά του, τα οποία είναι τα συvηθισμέvα καθήκοντα της θέσης τoυ, όπως εκτίθεvται στο Σχέδιο Υπηρεσίας της θέσης του, καθώς και οποιαδήποτε άλλα συναφή καθήκοντα που δυνατόν να του ανατεθούν (Άρθρο 60(3) του περί Δημοσίας Υπηρεσίας Νόμου, Ν. 1/90) η δυνατότητα όμως ανάθεσης και άλλων συναφών καθηκόντων δεν σημαίνει την πλήρη ή ουσιαστική αντικατάσταση των συνηθισμένων καθηκόντων με άλλα συναφή (Ρ.Β. v. Κυπριακής Δημοκρατίας (2001) 4Α Α.Α.Δ. 509).

Το Σχέδιο

Υπηρεσίας της θέσης του αποτελεί πράξη κανονιστικού περιεχομένου, που εξισώνεται με δευτερογενή νομοθεσία, η παράβαση του οποίου εξισώνεται με παράβαση νόμου (Θ.Σ. v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Πρ. αρ. 148/2014, ημ. 27.11.2017, Α.Θ. v. Π.Κ., Πρ. αρ. 513/2017, ημ. 17.11.2017).

Παράλληλα, τα εκτελούμενα καθήκοντα και οι ευθύνες του δημοσίου υπαλλήλου καθορίζονται δεσμευτικά και δεν μπορούν να του αφαιρεθούν (Χατζηπαύλου v. Α.Η.Κ. (1991) 3 Α.Α.Δ. 11, Δημοκρατία ν. Πογιατζή (1992) 3 Α.Α.Δ. 196, Θ.Σ. v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Πρ. αρ. 148/2014, ημ. 27.11.2017) καθώς έχει κεκτημένο δικαίωμα στην έμπρακτη ενάσκησή τους (Χ.Α.Γ. v. Σ.Α.Λ. (1990) 3Ε Α.Α.Δ. 3532).

Σημειώνοντας επίσης ότι η Ελλαδική νομολογία κρίθηκε ως μητέρα τροφός της Κυπριακής νομολογίας (Ζίττη v. Κυπριακής Δημοκρατίας (1998) 3 ΑΑΔ 394), παραπέμπω στην απόφαση 1321/2012 του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Αθηνών (Περιοδικό Δικαιοσύνη 2013, σελ. 251) στην οποία λέχθηκαν τα εξής:

«Επειδή, κατά τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 2 του Συντάγματος "ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας", ενώ, κατά τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 5 αυτού "καθένας έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη". Περαιτέρω, κατά τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 103 του Συντάγματος, στην οποία παραπέμπει η παρ. 6 αυτού "οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν ...". Από τις διατάξεις αυτές, οι οποίες προστατεύουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και το δικαίωμα όχι μόνο στο βαθμό του υπαλλήλου, αλλά και στην άσκηση των καθηκόντων του, συνάγεται ότι η έμπρακτη ενάσκηση υπό του δημοσίου υπαλλήλου του κατά νόμον εμπεπιστευμένου σε αυτόν από την πολιτεία λειτουργήματος, αποτελεί όχι μόνο καθήκον, αλλά και έννομο δικαίωμα αυτού, του οποίου μάλιστα η αφαίρεση συνιστά προσβολή κεκτημένου δικαιώματος (Σ.τ.Ε. 87, 791, 1929, 3807/1972, 277/1986), και, συνεπώς, η άρνηση από την Διοίκηση να του αναθέσει την ενάσκηση των καθηκόντων του, άνευ συνδρομής ορισμένου νόμιμου λόγου, άλλως, η αφαίρεση κατά τρόπο βάναυσο και καταδήλως παράνομο σημαντικών καθηκόντων αυτού, εφ’’όσον δεν υφίσταται δικαιολογημένη υπηρεσιακή ανάγκη, είναι παράνομη (πρβλ. Σ.Τ.Ε. 713/1955, Α.Π. 951/2000, 670/2000, 542/1999)».

Ομοίως και η απόφαση 8602/2010 του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών (Νομικό Βήμα, 2011, Τόμος 59, σελ. 164), η απόφαση 1795/2003 του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών (Επιθεώρηση Δικαίου Κοινωνικών Ασφαλίσεων, 2003, σελ. 703).

*Ο Στεφανίδης Δημοσθένης είναι Δικηγόρος.

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com