«Γεννήθηκα στον κάμπο του BMH» - Επιχείρηση «Διαφυγή»

Καλοκαίρι – Κύπρος – Προσφυγιά. Ένα τρίπτυχο που ματώνει το νησί μας τα τελευταία 60 και πλέον χρόνια. Άγνωστη για πολλούς είναι η ιστορία χιλιάδων επιζώντων του Άουσβιτς οι οποίοι ήρθαν στην Κύπρο μέσω της επιχείρησης «Διάσωσης».

Οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος, καθοδηγούμενοι από τους απεσταλμένους της Οργάνωσης «Διαφυγή», βρήκαν καταφύγιο σε καταυλισμούς στην Ιταλία,

στη Γερμανία, την Αυστρία έχοντας ως παντοτινό στόχο, την πατρώα τους γη, την Παλαιστίνη.

Τον Αύγουστο λοιπόν του 1946 το βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την απέλαση των «παράνομων» μεταναστών που συνελήφθησαν σε παλαιστινιακά χωρικά ύδατα στην Κύπρο.

Η Κύπρος οργανώνει τότε τους δικούς της καταυλισμούς (κάμπους), όπου φιλοξενούνται χιλιάδες ψυχές, επιζώντων του Ολοκαυτώματος.

Σήμερα Τετάρτη 9 Νοεμβρίου στο Στρατόπεδο BMH στην Αγλαντζιά, πραγματοποιήθηκε μια συγκινητική τελετή μνήμης και τιμής, η οποία διοργανώθηκε από τα παιδιά που γεννήθηκαν στο στρατόπεδο αυτό πριν 60 τόσα χρόνια.

Συγκίνηση που ξυπνά μνήμες…

Την λένε Miriam Bisk. Έχει ταξιδέψει για δυο και πλέον 24ωρα από τη μακρινή Ίθακα των ΗΠΑ προκειμένου να φθάσει στην Κύπρο. Δεν είναι η πρώτη φορά που πατά το πόδι της στο νησί μας. Χαμογελώντας, μιλώντας στο SigmaLive η κ. Bisk λέει ότι έχει έρθει ξανά στον τόπο όπου τη γέννησε, την Κύπρο δηλαδή, πριν από 4 χρόνια όταν γιόρτασε τα 60α γενέθλιά της.

Τα συναισθήματά της δεν περιγράφονται με λέξεις. Είναι τόσο φορτισμένη η ατμόσφαιρα, εκεί, στον χώρο όπου έκανε τα πρώτα της βήματα. Γύρω της είναι κι άλλα παιδιά τα οποία σήμερα είναι στην ηλικία της και έφθασαν στην Κύπρο κι αυτοί για τις ανάγκες της εν λόγω εκδήλωσης. Αυτή η μέρα είναι κάτι σαν ευλογία γι’ αυτούς, μας λέει.

Ευλογία λόγω του ότι σώθηκαν, παρά τα όσα πέρασαν οι γονείς τους και κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο ζωές, παιδιά ελπίδας για το μέλλον τους, μέχρις ότου φθάσουν στη χώρα τους.

Οι γονείς της Miriam ταξίδεψαν από την Πολωνία, πήγαν στην Αυστρία και μετά στην Ιταλία. Ένα καράβι, το Attica, τους έφερε στην Κύπρο. Και μετά στην Αγλαντζιά στον χώρο του Βρετανικού Νοσοκομείου.

Η Miriam σημειώνει ότι νιώθει περίεργα που μετά από τόσα χρόνια στην Κύπρο υπάρχει ακόμα διαίρεση και εισβολή. Τα μάτια της καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης «τρέχουν» στον χώρο όπου γεννήθηκε… «Όχι δεν μοιάζει τίποτα με τότε..» σιγομουρμουρίζει…