Δύο μύθοι... σκέφτονται και γράφουν!

Η 4η Ιουλίου 2004 όσα χρόνια κι αν περάσουν μένει ζωντανή στις μνήμες! Οι εμβληματικοί Θοδωρής Ζαγοράκης και Γιώργος Καραγκούνης αρθρογραφούν στο G-Weekend Journal για το έπος της Πορτογαλίας!

Μπορεί αυτό το Σαββατοκύριακο η χώρα μας να ζει στους ρυθμούς του δημοψηφίσματος και το τι θα σημαίνει «το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ» την... επόμενη μέρα,

όμως το σίγουρο είναι ότι η μνήμη είναι τόσο ισχυρή, που κανένα... γκρίζο σύννεφο ή κανένα αβέβαιο αύριο δεν πρόκειται να σβήσει όσα έχει... σώσει ο σκληρός δίσκος. Τι κι αν πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια; Σαν χθες μοιάζει. Τότε, στις 4 Ιουλίου του 2004, ήταν που ο Ρεχάγκελ και οι ήρωες του, έγραψαν την πιο χρυσή σελίδα του Ελληνικού αθλητισμού. Έκαναν πραγματικότητα το ακατόρθωτο...

Παράλληλα πέτυχαν και την μεγαλύτερη έκπληξη σε Παγκόσμιο επίπεδο. Η Ελλάδα που πήγε στην Πορτογαλία για ένα γκολ, ένα βαθμό, μια νίκη σε Euro, μια αξιοπρεπή παρουσία έστω... Και δεν πέτυχε μόνο όλα τα παραπάνω αλλά γύρισε με το... τιμημένο αγκαλιά.

Έφτασε μέχρι το τέλος. Βρήκε και την πηγή, ήπιε και το δροσερό νερό της καταξίωσης. Της κορυφής. Δύο από τους «υπερήρωες» εκείνη της μοναδικής παρέας, δύο εμβληματικά πρόσωπα, θυμούνται, σκέφτονται και γράφουν για το Gazzetta Weekend Journal!

O τότε αρχηγός της εθνικής και MVP όλης της διοργάνωσης, Θόδωρης Ζαγοράκης, καθώς και ο ρέκορντμαν συμμετοχών με το εθνόσημο, αλλά και νυν τεχνικός διευθυντής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, Γιώργος Καραγκούνης με την... μηχανή του χρόνου ταξιδεύουν 11 χρόνια πίσω, πιάνουν το πληκτρολόγιο και γράφουν για εκείνη την «ευλογημένη μέρα». Τότε που όλοι βρεθήκαμε στους... επτά ουρανούς!

Καραγκούνης: «Νιώθω ευλογημένος»!

Eλλάδα: Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004! Πόσο όμορφο ακούγεται και διαβάζεται. Έντεκα χρόνια μετά και μπορείς να αντιληφθείς, σαν να συνέβη χθες, το πόσο μεγάλο αλλά και δύσκολο ήταν εκείνο το κατόρθωμα! Πραγματικά νιώθω ευλογημένος που το ζήσαμε όλο αυτό.

Από την αρχή του τουρνουά πήγαμε στην Πορτογαλία για ό,τι καλύτερο. Μετά την πρόκριση επί της Γαλλίας αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την πηγή και να πιούμε νερό, κατακτώντας το τρόπαιο. Δεν ήταν παράλογη η σκέψη μας. Είχαμε νικήσει το νούμερο ένα φαβορί και την εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μια καταπληκτική ομάδα με Ζιντάν, Ανρί, Μακελελέ, Τρεζεγκέ και άλλους σπουδαίους παίκτες.

Για εμάς πια δεν υπήρχε τίποτα πιο δύσκολο από εκείνη την πρόκριση και μετά. Ακολούθησε η επική πρόκριση στον τελικό με το γκολ του Δέλλα και φυσικά η δεύτερη νίκη-κούπα απέναντι στους Πορτογάλους. Μακάρι να μπορούσα να παίξω σε εκείνο το ματς. Με την Τσεχία ο διαιτητής μου έδειξε την κίτρινη στο 88', «συμπλήρωσα» και έμεινα εκτός.

Το φάουλ αυτό δεν ήταν για κίτρινη. Είχα κάνει 2-3 και έκανε συμψηφισμό. Δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο από τον Κολίνα γιατί έκανε εξαιρετικές διαιτησίες. Λίγες μέρες αργότερα δεν υπήρχε τίποτα που να σκέφτομαι. Η συντροφιά της κούπας σε έκανε να ξεχάσεις τα πάντα, να είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Το πιστέψαμε, τα καταφέραμε και αποδείξαμε πως οι Έλληνες ποδοσφαιριστές είναι πολύ καλύτεροι από όσο νόμιζαν πολλoί εκείνη την εποχή. Στην Ελλάδα δεν υπήρχαν οι σωστές συνθήκες αλλά ήταν η πρώτη φορά που στην Εθνική βρίσκονταν παίκτες με τόσες πολλές παραστάσεις από το εξωτερικό. Παίκτες με πολύ μεγάλη ποιότητα, μια εξαιρετική φουρνιά! Ήμασταν πάνω από όλα ομάδα, αλλά φυσικά υπήρχαν και σπουδαίοι παίκτες ως μονάδες, που δεν έβρισκες εύκολα στις άλλες ομάδες.

Ήμασταν μια οικογένεια, ο καθένας έβαζε πάνω από όλα το εθνόσημο και μετά τον εαυτό του. Φυσικά μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο προπονητής. Ο Ότο Ρεχάγκελ. «Έχτισε» μια ομάδα από την αρχή, μας έκανε να πιστέψουμε στις ικανότητες μας. Όλοι σαν σύνολο αλλά και ο καθένας ξεχωριστά είχε δείξει τι μπορεί να κάνει. Όσοι προερχόμασταν από τον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, είχαμε κάνει μεγάλες πορείες στην Ευρώπη.

Την μία σεζόν στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ, την επόμενη στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ. Ξέραμε από μεγάλα παιχνίδια. Δεν ήταν τυχαία η επιτυχία μας! Και άλλες φορές υπήρχαν μεγάλοι παίκτες στην Εθνική αλλά αυτή η φουρνιά απέδειξε πως ήταν ανίκητη. Ακούω μέχρι και τώρα να μιλούν για τύχη. Ναι σίγουρα, για να κάνεις αυτή την υπέρβαση χρειάζεσαι και τύχη αλλά μην ξεχνάμε πως η τύχη πηγαίνει με εκείνον που την κυνηγάει. Έντεκα χρόνια μετά και αυτή η επιτυχία μπορεί και πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές ποδοσφαιριστών και φιλάθλων της Εθνικής.

Αυτή η δεκαετία που ακολούθησε την κατάκτηση του Euro, με την συνεχή μας παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις, μπαίνει σε ένα μεταβατικό στάδιο. Πολλές ομάδες στο πέρασμα των χρόνων πέρασαν δύσκολες στιγμές, όπως η Γαλλία, η Γερμανία και άλλα μεγαθήρια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Το θέμα είναι να δουλέψουμε σκληρά, να βάλουμε την Εθνική πάνω απ' όλα και να μην χάσουμε τις επόμενες ευκαιρίες. Από την στιγμή που είναι πάρα πολύ δύσκολο να προκριθούμε στο Euro 2016, πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να είμαστε παρόντες στην Ρωσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018.

Zαγοράκης: «Όταν ο Έλληνας προσπάθει πετυχαίνει... Πορτογαλίες»!

Μπορεί «στα χαρτιά» το 2004 να μην ήμασταν η καλύτερη ομάδα, όμως στην πραγματικότητα και στο γήπεδο, ήμασταν με διαφορά η καλύτερη ΟΜΑΔΑ. Με όλη την σημασία της λέξης. Κι αυτό ήταν το μεγάλο όπλο μας απέναντι σε μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ποιες ήταν, εκείνο το διάστημα, οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης; Η Ισπανία. Η Τσεχία. Η Γαλλία. Ολες αυτές τις ομάδες τις βρήκαμε στο δρόμο μας. Και τις προσπεράσαμε. Αντιμετωπίσαμε την οικοδέσποινα, Πορτογαλία, δύο φορές. Και την κερδίσαμε. Όχι, μόνο, από τύχη, που σίγουρα παίζει το δικό της ρόλο στο ποδόσφαιρο, αλλά επειδή μέσα στο γήπεδο ήμασταν η καλύτερη ομάδα!

Στα γήπεδα της Πορτογαλίας εμφανίσαμε μια ομάδα, που ας μην το ξεχνάμε, είχε ξεκινήσει πριν 2-2,5 χρόνια μια σκληρή προσπάθεια και την έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου. Η επιτυχία ήταν προϊόν σκληρής δουλειάς, αλλά κυρίως, προϊόν εμπιστοσύνης στις δυνατότητές μας.

Ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας μας ήταν και η απόλυτη εμπιστοσύνη που έδειξε η διοίκηση της Ομοσπονδίας στον προπονητή σ’ όλα τα επίπεδα. Στην Πορτογαλία και λίγο νωρίτερα έγινε το φυσιολογικό. Ο προπονητής, οι ποδοσφαιριστές, η διοίκηση γνώριζαν καλά το ρόλο τους, τα όρια τους και έτσι κατορθώσαμε να φθάσουμε στην κορυφή.

Τελικά, τι μετράει περισσότερο στο ποδόσφαιρο; Το αποτέλεσμα ή το θέαμα; Γυρνώντας πίσω στις εικόνες του 2004 η απάντηση είναι πολύ εύκολη: το αποτέλεσμα. Εμείς, τότε αποδείξαμε στο χορτάρι, ότι αξίζαμε –όχι τυχαία- το τρόπαιο και την πρώτη θέση. Αρκετοί μιλούν για το «ελληνικό θαύμα», αλλά ξεχνούν ότι αν προσπαθήσεις μπορεί να αποδειχθείς καλύτερος κι από αυτόν που «στα χαρτιά» θεωρείται ανώτερος σου.

Όταν ο Ελληνας προσπαθεί, έχει πίστη στις δυνατότητες του, κοιτάζει μπροστά και όχι πίσω, μπορεί να πετύχει πολλά. Ακόμη και… θαύματα σαν αυτό της Πορτογαλίας!

Εκείνο το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, στο «Ντα Λουζ» της Λισαβώνας, το έχω πει πολλές φορές, θα το επαναλάβω και σήμερα ένδεκα χρόνια μετά, όλα ήταν μαγικά. Εκατομμύρια Έλληνες ζούσαν, τότε, ένα όνειρο. Δεν ήθελαν να ξυπνήσουν και εγώ δεν ήθελα να «σηκωθούν» οι διακόπτες που είχαν «πέσει» με το που σφύριξε για τελευταία φορά ο Μάρκους Μερκ…