Δάκρυσε η Μάντολες στο ΣΙΓΜΑ – Συγκλονιστική αφήγηση αιχμάλωτου πολέμου

Η γυναίκα σύμβολο της τουρκικής εισβολής, Χαρίτα Μάντολες κι ο αιχμάλωτος πολέμου, Πολύδωρος Πολυδώρου, συγκλόνισαν, μιλώντας στην εκπομπή "Μεσημέρι και Κάτι" του ΣΙΓΜΑ, εξιστορώντας τα όσα βίωσαν το 1974.

«Εγώ τέτοια ημέρα πριν 45 χρόνια ήμουν με τον σύζυγο μου. Δεν ήξερα η άλλη ημέρα τι θα έφερνε. 20 Ιουλίου, αυτά τα γεγονότα δεν φεύγουν καθόλου από το μυαλό. Όπως λένε τα παιδιά η ταινία γυρίζει στο μυαλό. 20 Ιουλίου, 45 χρόνια αγωνίας και περιμένουμε τη δικαίωση του τόπου μας. Την επιστροφή. Στα κατεχόμενα

μέρη μας. Που δεν βλέπω καμία κυβέρνηση να μας οδηγεί σε δίκαιη λύση. Την επιστροφή μας στα σπίτια μας, οι Τουρκοκύπριοι στα δικά τους. Να γίνει απελευθέρωση του τόπου μας, κόρη μου», ανέφερε η κυρία Μάντολες. Η ίδια έστειλε, ήταν μήνυμα διεκδίκησης  και απελευθέρωσης.

Η Χαρίτα Μάντολες, ήταν φανερά συγκινημένη και με δάκρυα στα μάτια είπε ότι σήμερα, επισκέφθηκε ένα σχολείο και τα παιδιά διψούσαν να μάθουν για τον πόλεμο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, δήλωσε το πραξικόπημα, την ΕΟΚΑ Β΄ και την τουρκική εισβολή.

Η ίδια, ανέσυρε στη μνήμη της τα τραγικά γεγονότα που βίωσε κατά την απόβαση του Αττίλα. «Αυτά όλα που έχουμε περάσει κανένας άλλος άνθρωπος να μην τα περάσει», δήλωσε. «Μας βρήκαν οι Τούρκοι και έκαναν την εκτέλεση. Εν ψυχρώ δολοφονία 12 ανθρώπων.  Δώδεκα ανθρώπους σκότωσαν. Τρία παιδιά πλήγωσαν. Αυτό είναι μαρτύριο», ανέφερε, με δάκρυα στα μάτια, εκφράζοντας παράλληλα τον θαυμασμό της και την αγάπη στους αιχμάλωτους πολέμου και στα όσα πέρασαν. «Ο Θεός να τους δίνει δύναμη, υγεία, χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους είμαστε εδώ» δήλωσε.

Στο στούντιο του ΣΙΓΜΑ την ίδια ώρα κι ο Πολύδωρος Πολυδώρου, ο οποίος υπήρξε αιχμάλωτος πολέμου του 1974. Ο ίδιος, με ταπεινότητα, δεν αποδέχτηκε τον χαρακτηρισμό του ήρωα που του απέδωσε η Χαρίτα Μάντολες. «Οι ήρωες έμειναν στην άλλη πλευρά, στο πεδίο της μάχης», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Ο κ. Πολυδώρου, είχε τραυματιστεί στις 21 Ιουλίου, ευρισκόμενος στο φυλάκιο “4” στο Δίκωμο. «Ήμουν επάνω στο πολυβόλο το πενηντάρι. Με πολυβόλησε το αεροπλάνο. Τα βλήματα είναι ακόμη επάνω στον ώμο μου».  Ο ίδιος, αν και τραυματίας επέστρεψε στο πεδίο της μάχης, στην Κυθρέα, για να πολεμήσει μαζί με τους φίλους του, όπως είπε. Ο κ. Πολυδώρου, αναφέρθηκε και στις διφορούμενες διαταγές της εποχής οι οποίες οδήγησαν σύμφωνα με τα όσα δήλωσε, στην παράδοση άνευ μάχης, χωριών, όπως το Δίκωμο, το Συγχαρί και το Βουνό.  

Ο κ. Πολυδώρου, συνελήφθη από τον «Αττίλα» στις 28 Αυγούστου, 14 ημέρες μετά την δεύτερη εισβολή. Στις 30 Αυγούστου, έφτασε στην Τουρκία. Εκεί, παρέμεινε μέχρι τις 21 Οκτωβρίου του 1974. Ο ίδιος, παρομοίασε τις συνθήκες κράτησης του στις στο Αντιγιαμάν, όπως τις φυλακές του Αλκατράζ. «Καθημερινοί ξυλοδαρμοί. Όποτε έπρεπε να φάμε το πρωί, έπρεπε πρώτα να φάμε ξύλο. Ήταν να έρθει ο γιατρός να μας δει, έπρεπε να φάμε ξύλο. Το μεσημέρι έπρεπε να φάμε ξύλο. Το απόγευμα ξύλο.  Τέσσερις φορές την ημέρα. Κι όταν λέμε ξύλο, στέκονταν τρεις στρατιώτες από την μια πλευρά και τρεις από την άλλη. Και περνούσαμε εμείς και μας χτυπούσαν, μας έκαναν άχρηστους και μας έριχναν μέσα σε μια γωνιά».  Ερωτηθείς πώς ένιωσε όταν μπήκε στο καράβι της επιστροφής, δήλωσε ότι ένιωσε ότι γεννήθηκε ξανά. Ωστόσο, πρόσθεσε, πάντα τον βασάνιζε η σκέψη, τι απέγιναν οι υπόλοιποι  φίλοι του.