«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς»

«Τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς», ήθελα να τραγουδήσω σήμερα, μέρα που είναι, αλλά δεν το έκανα. Φοβήθηκα μην έρθει ο Ηλίας Ανδριόπουλος και μου τραβήξει καμιά αγωγή, διότι έχει απαγορεύσει να παίζεται το τραγούδι του - ακόμη μία απόδειξη πόσο «μικρός» είναι ο κόσμος, μηδέ των δημιουργών εξαιρουμένων (που άμα γνώριζαν οι άνθρωποι μερικούς από αυτούς, από κοντά, όχι τα τραγούδια τους δεν θα τραγουδούσαν, αλλά ούτε το όνομά τους θα πρόφεραν...).Τέλος πάντων, μεγάλη συζήτηση είναι αυτή και δεν είναι της παρούσης, διότι άλλα με απασχολούν. Λόγου χάριν, σήμερα 3η Σεπτέμβρη, 37 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, υπάρχει κάτι που να θυμίζει το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας, πέρα από τα γερασμένα (μέσα κι έξω) πρόσωπα που έχουν απομείνει από τότε; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πραγματικός, όχι ο άλλος που μας ταλαιπώρησε πεντέμισι χρόνια ως πρωθυπουργός με τα γνωστά αποτελέσματα (τα οποία για πολλά χρόνια θα βρίσκουμε μπροστά μας), δεν πήγαινε ποτέ σε κηδείες. Ο λόγος ήταν, όπως είχε εξομολογηθεί κάποτε, ότι δεν ήθελε να βλέπει τα πρόσωπα εκείνων με τους οποίους ήταν συνομήλικος και πόσο έχουν γεράσει...Αραχνιασμένοι σκελετοίΤο δικό μου το πρόβλημα είναι... παρεμφερές. Δεν θέλω πια να πηγαίνω στις επετείους του ΠΑΣΟΚ, για να μη βλέπω πρόσωπα τα οποία γνώρισα αυτά τα 37 χρόνια και το καθένα έχει κάτι να μου πει - και εγώ πολύ περισσότερα. Σε αυτή τη μικρή κοινωνία των στελεχών τού (άλλοτε) Κινήματος, όπου οι περισσότεροι γνωρίζονται με τα μικρά τους ονόματα, είδαν τα μάτια μου πολλά και άκουσαν τα αυτιά μου περισσότερα. Πολλά ήταν αλήθεια, άλλα ήταν συκοφαντίες, αρκετά χονδροειδείς υπερβολές, ορισμένα ψέματα. Κάποτε μάλιστα άρχισα να γράφω ένα άρθρο για την Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, υπό τον τίτλο: «Αγέλη λύκων». Ηταν το '97, όταν είχαν πέσει πάνω στον Κώστα Σημίτη να τον κατασπαράξουν οι χαμένοι της αναμέτρησης του '96, αυτοί που αν νικούσαν θα είχαν αναδείξει πρωθυπουργό τον Ακη! Ναι, τον ίδιο Ακη που μπαινοβγαίνει από τις Εξεταστικές της Βουλής στα προανακριτικά γραφεία, για να ξαναμπεί στις Εξεταστικές και φτου κι απ' την αρχή. Δεν το ολοκλήρωσα. Το μετάνιωσα. Αλλά 37 χρόνια μετά, σας βεβαιώ ότι τα πρόσωπα είναι περίπου τα ίδια. Και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι και οι ιδέες είναι ίδιες. Αραχνιασμένοι σκελετοί σε ένα ντουλάπι...Αναπαράγει μόνο τη μιζέρια«Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο, δυνατό», είμαι βέβαιος πως θα ακουστεί σήμερα στο Τάε Κβον Ντο. Αλλά τι ψέμα. Ούτε ενωμένο είναι πια ούτε δυνατό. Το «ενωμένο», θα μπορούσε να αντικατασταθεί με το απολύτως ακριβές «ο καθένας για την πάρτη του». Οσο για το «δυνατό»; Ασ' το καλύτερα, αναγνώστη μου. Ενας γερασμένος οργανισμός είναι που συντηρείται με τα χίλια ζόρια στη ζωή αλλά χωρίς νόημα, καθώς αποδεικνύεται πια ανίκανος να παράγει πολιτική, ιδέες, όραμα. Αναπαράγει μόνο τη μιζέρια των στελεχών του. Του φίλου μου του Παναγιωτακόπουλου, ας πούμε, δεν του αρέσει η πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου. Και το δηλώνει με ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις. Ολες καταγγελτικές. Μάλιστα