Πως μπορούμε καλύτερα;

Του Παντελή Οικονόμου

Μοιραζόμαστε όλοι την διαπίστωση ότι στην Ελλάδα, η ελπίδα μας λείπει όσο και τα λεφτά. Κι’ αν για τη φτώχεια φταίνε, πριν απ’ όλα, η ανεργία και τα τοκοχρεολύσια, η απελπισία οφείλεται σε πιο σύνθετες αιτίες. Πρώτη ανάμεσά τους, παλιά και αθεράπευτη, η ανυπαρξία κράτους. Δεύτερη η ανασφάλεια σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής, όπου κι αν βρισκόμαστε, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σπίτι. Και ο πιο πρόσφατος λόγος που αποστερεί τις προοπτικές μας, συλλογικές και προσωπικές, από αισιοδοξία: η αδυναμία διακυβέρνησης. Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Η αλήθεια είναι ότι από την μια έχουμε μια κυβέρνηση που αμφισβητεί η ίδια, σε καθημερινή βάση, την συνοχή και βιωσιμότητά της. Και από την άλλη, μια ενδεχόμενη εναλλακτική πλειοψηφία - «αντιμνημονιακή» όπως έχουμε συνηθίσει να την λέμε - από εθνικοσοσιαλιστές, δεξιούς και αριστερούς λαϊκιστές έως και μεταλλαγμένους κομμουνιστές και αριστεριστές. Με όλους αυτούς να συμπλέουν στην συκοφάντηση και υπονόμευση κάθε νέας επένδυσης, δημόσιας ή ιδιωτικής, που θα φρενάριζε την ανεργία και την ύφεση. Και, την ίδια στιγμή, να δηλώνουν ρητά και κατηγορηματικά ότι αποκλείεται να κυβερνήσουν μαζί. Βεβαίως, ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση μπαίνουν στο κόπο να περιγράψουν πως θα έβλεπαν τη ζωή μας μετά και χωρίς «το μνημόνιο». Να δείξουν την έξοδο και την συνέχεια. Αντιθέτως, δείχνουν και οι δυο εξαρτημένες από τη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση και ανίκανες να υπάρξουν έξω και πέρα από αυτήν. Αυτή το πολιτικό έλλειμμα, όντας και οραματικό και διαχειριστικό, συντηρεί το κακό που ζούμε και συντηρείται από αυτό. «ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;» Αυτός ο φαύλος κύκλος όμως κινδυνεύει να αποδειχθεί μοιραίος για όλους μας. Ακυρώνει τα θετικά αποτελέσματα από την σκληρή προσπάθεια του ελληνικού λαού να διορθώσει τα στραβά (παγκόσμια πρωτιά σε μεταρρυθμίσεις το 2011) και το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα του 1ου τρίμηνου του 2012, μέχρι το ενδιαφέρον για ξένες επενδύσεις στη χώρα μας που, αν και αυξάνει μέρα με τη μέρα, υποχρεώνεται σε αχρείαστη αναμονή. Διώχνει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μας εκτός Ελλάδας. Περιορίζει, όλο και περισσότερο, τις ευκαιρίες να ζήσουμε καλύτερα. Για όλα αυτά και πολλά άλλα, αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Ξεκινώντας από την ανάκτηση του δικαιώματός μας για επιλογή ανάμεσα σε βιώσιμες, εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης. Είναι φανερό ότι η επιμήκυνση της ανεργίας, της ανασφάλειας και της απελπισίας οδηγεί σε απόλυτη λαϊκή εξουθένωση και εθνική καταρράκωση και γι αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπαίνει στο τραπέζι. Πάνω από όλα, επειδή οι αντοχές του κοινωνικού σώματος σε περιοδικές επισκέψεις της τρόϊκας, σε διαδοχικά επώδυνα μέτρα και ισάριθμες διαψεύσεις της στερεότυπης συνοδευτικής δήλωσης «αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία» έχουν εξαντληθεί. Όπως επίσης δεν μπορεί να μπαίνει στο τραπέζι ως «άλλη» πρόταση, η άτακτη χρεοκοπία. Η περιφρόνηση όλης της εθνικής προσπάθειας και η ακύρωση των λαϊκών επιτευγμάτων. Με βέβαιες