Ναι, θα έφευγα!

της Μάρως Κουρή

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή μεζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτεςμου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμόδεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές,τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι,μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της,τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό.Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλήςσυμπεριφοράς - και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Πουπεριμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο - συνήθωςαυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας - να κάνει τα πάντα γιαλογαριασμό του: απ'το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσειτα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώκι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριογιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν τουτο υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλοβόλτα - αν τον βγάλει - και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκιατου. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του ταπαπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπακαι δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζειάλλα κάγκελα - λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως
κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.

Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου.Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν.Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ' ένα PCκαι θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι γιαμια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώτην ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένηςκοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικήςεργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά τουνα κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω καινα μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος οουρανός κι ας μην είχε θάλασσα. Το τίμημα που πληρώνουμε γι'αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ,ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού,λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να μεδω να φεύγω.