Γιατί είναι αβέβαιο ενα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης;

Οι υποθέσεις όσον αφορά το άμεσο και πιο μακροπρόθεσμο μέλλον της Ελλάδας είναι πολλές. Η πιθανότερη, βραχυπρόθεσμα, είναι το χρέος να οδηγήσει τη χώρα σε ασφυξία. Ως συνέπεια αυτής της υπόθεσης, η πιθανότερη μακροπρόθεσμη προοπτική είναι, δυστυχώς, εκείνη του ξεπουλήματος των ανθρώπινων και φυσικών πόρων της χώρας. Η εναλλακτική επιλογή απέναντι σε αυτή τη διπλή εκδοχή (επιλογή που πρέπει απαραιτήτως να διερευνηθεί) είναι εκείνη της εφαρμογής ενός εθνικού σχεδίου ανάπτυξης. Αυτή η απολύτως ευκταία εναλλακτική επιλογή φαίνεται, ωστόσο, άκρως αβέβαιη.
Πράγματι, η λίαν ορατή ενίσχυση των εθνικιστικών και ξενόφοβων κινημάτων ενδέχεται να διαστρέψει τη θέληση των ολοένα και πιo πολυάριθμων Ελλήνων που επιθυμούν να ανακτήσουν την εθνική τους υπερηφάνεια, υπερηφάνεια που έχει καταπατηθεί από την κηδεμονία της χώρας από τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς οργανισμούς. Η προοπτική της εγκαθίδρυσης ενός νέου αυταρχικού καθεστώτος στην καρδιά της Ευρώπης δεν πρέπει, συνεπώς, να αποκλείεται... 1. Η πιθανότερη υπόθεση, βραχυπρόθεσμα: το χρέος οδηγεί τη χώρα σε ασφυξία Η πιθανότερη υπόθεση, βραχυπρόθεσμα, είναι εκείνη της ενίσχυσης των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται από το 2010 και εντεύθεν. Η προβαλλόμενη αναγκαιότητα μείωσης των δημόσιων ελλειμάτων και του δημόσιου χρέους (υιοθετούμενη από τις διάφορες κυβερνήσεις που εναλλάχθηκαν στην εξουσία από τις αρχές της δεκαετίας) οδηγεί στην επιβολή στον ελληνικό λαό ολοένα και μεγαλύτερων θυσιών (μείωση των εισοδημάτων και της αγοραστικής δύναμης της πλειοψηφίας του πληθυσμού, ιδιαίτερα δε των μη προνομιούχων στρωμάτων). Ως γνωστόν, οι θυσίες αυτές, εκτός του ότι δημιουργουν μεγάλες αδικίες και προκαλουν τεράστιες στερήσεις σγτην πλειοψηφία του ελληνικου πληθυσμου, έχουν μια εξαιρετικά αμφισβητήσιμη οικονομική αποτελεσματικότητα. Ειδικότερα, η μείωση των δαπανών των νοικοκυριών καθώς και εκείνη των δημόσιων δαπανών οδηγούν σε μια σοβαρότατη οικονομική ύφεση. Η υφεση αυτή έχει ως συνέπεια τον περιορισμό των δημοσίων εσόδων και δεν επιτρέπει κάποια σημαντική μείωση του ελλείματος οδηγώντας, κατά συνέπεια, στην διόγκωση του χρέους. Στη μείωση των ιδιωτικών και δημόσιων δαπανών έρχεται να προστεθεί, έτσι το αυξανόμενο άχθος του χρέους που προκαλεί την ασφυξία της χώρας θέτοντας τακτικά το ζήτημα της ικανότητάς της να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Οι δανειστές απαιτούν, έτσι, νέες θυσίες ως αντάλλαγμα παροχής νέας «βοήθειας» χωρίς το μέλλον της χώρας [που υποβάλλεται έτσι στο μαρτύριο του Σισύφου}, να φωτίζεται: το χρέος που η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει αυξάνεται ασταμάτητα στο βαθμό που βαραίνουν οι θυσίες που ο πληθυσμός οφείλει να υποστεί. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να προκαλεί την δικαιολογημένη αγανάκτηση ενός πληθυσμού που, στο τέλος, θα αρνηθεί να κουβαλάει ασταμάτητα ένα βράχο ολοένα και πιο βαρύ σε έναν ανήφορο ολοένα και πιο απότομο. Αν εξαιρέσουμε το ενδεχόμενο μιας παύσης πληρωμών από μέρους της Ελλάδας (και άρα της πιθανής εξόδου της από την ευροζώνη, εξόδου της οποίας οι δυνητικές