e-ΜΜΕ: Μία επιχειρήση ΜΜΕ, όπως όλες οι άλλες

Από το 2005 – οπότε και παρατηρήθηκε έκρηξη φίλων και εχθρών του Διαδικτύου στην Ελλάδα – αισίως το εργαλείο έχει περάσει απ’ όλες τις φάσεις και έχει γίνει αποδέκτης όλης της γκάμας των συναισθημάτων που «ξερνάει» πάνω του η παραδοσιακή και όχι μόνο δημοσιογραφία.Τα πρώτα απόνερα τα λούστηκαν οι bloggers, πριν ακόμη γίνουν μόδα και παρηγοριά. Δημοσιογράφοι και μη, με περγαμηνές ή χωρίς, το βράδυ «ξεσπάθωναν» με ειλικρινή θυμό ή με επίσης ειλικρινή δόλο στα blogs τους.Αφορμή αυτής της ημίαιμης κατάστασης ήταν να χωριστεί το επάγγελμα στα δυο, έστω και υπογείως. Από ‘δω οι «δηλωμένοι», από εκεί οι «αλητήριοι», οι κάπως αποσυνάγωγοι, από τη μια μεριά οι «πειθαρχημένοι», από την άλλη οι ενδεχομένως «απασφαλισμένοι».Στο μεταξύ, στο εξωτερικό το να είναι κανείς blogger ή το να διατηρεί ιστότοπο αποδεικνυόταν σταδιακώς μία επικερδής απασχόληση και μία homemade ευκαιρία καριέρας. Κόσμος έδωσε ώθηση στη δουλειά του μέσα από το διαδίκτυο, δημιουργήθηκαν κινήματα, επηρεάστηκαν εκβάσεις εκλογών και πολεμικών επιχειρήσεων, ακούστηκαν – και κυρίως – «δυνάμωσαν» φωνές που υπό άλλες συνθήκες και αν εξαρτώνταν μόνο από τις δυνάμεις της παραδοσιακής δημοσιογραφίας θα είχαν καταδικαστεί στον ψίθυρο και στη σκιά.Στο 2011, στην Ελλάδα του «μακελειού» στον Τύπο που η «έναρξη» του «σφραγίσθηκε» με τον ξαφνικό (;) θάνατο της αυτοκρατορίας του «Ελεύθερου Τύπου», το internet και το transformation ενός συμβατικού Μέσου σε portal ή site, προμοτάρεται με λογικές μονόδρομου.Με μπακαλίστικα μαθηματικά σε καιρό οικονομικής κρίσης, με δημοσιογραφικές λογικές της δεκαετίας του ’50 και αλληθωρίζοντας λίγο και στο τι γίνεται στην αλλοδαπή, το μεγαλύτερο ποσοστό των πάλαι ποτέ κραταιών εκδοτικών συγκροτημάτων, με ελάχιστες παρήγορες εξαιρέσεις, άρχισε να ζυγίζει τα πράγματα κουτοπόνηρα.Τώρα το internet ήταν… καλό. Φθηνό μέσο απ’ όλες τις απόψεις που στέλνει τα σοβαρά κόστη στον αγύριστο. Ούτε χαρτί ούτε τυπογραφικά υπέρογκα έξοδα ούτε προσφορές που ματώνουν τα ταμεία. Χρειάζεται λίγα χέρια, επιτρέπει την εργασία από παντού και άλλα πολλά που ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα έχουν.Στις συσκέψεις τους, οι άλλοτε πανίσχυροι των εκδόσεων μιλούν για το τέλος του χαρτιού, ωστόσο χωρίς να υπολογίζουν ότι μιλούν για το τέλος της δημοσιογραφικής έρευνας, του ελκυστικού περιεχομένου, του νέου Μέσου που δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως άλλη μία εκδοτική ξεπέτα, άλλη μία προχειρότητα που μπορεί να μην αποφέρει κέρδη, αλλά θα εξακολουθήσει να υπάρχει ως φθηνός μοχλός πίεσης.Αποτέλεσμα αυτής της πρώτης ρηχής προσέγγισης και αντιμετώπισης ήταν η έκρηξη δεκάδων portals και sites με ανούσιο έως αδιάφορο περιεχόμενο, δημιουργημένα από τη ματαιοδοξία ανθρώπων να γίνουν έστω και e-εκδότες, “παρκάροντας” το δημιούργημα τους πάνω σε λίγα και κυρίως φθηνά εργατικά χέρια. Ποιος ξεχνά άλλωστε τις πρόσφατες καταγγελίες συντάκτριας για το πως στήθηκε το portal του τάδε μεγαλοδημοσιογράφου και για τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας; Τα περισσότερα από αυτά είναι «τσακωμένα» με την άποψη και τη σοβαρή αρθρογραφ