Το συγκλονιστικό τελευταίο αντίο του Ν. Γουμενίδη στον αδελφό του

 Θέλω από την αρχή να ζητήσω συγνώμη απο όλους...
καθώς το κείμενο αυτό, το γράμμα αυτό, είναι άναρχο. Δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Γράφω με την ψυχή μου. Χωρίς δημοσιογραφικό μέτρο. Χωρίς "πρέπει" αλλά με ένα "θέλω". Να μάθει ο Δημήτρης όσα είχα μέσα μου. Όσα σκεφτόμουν όταν Βουβά έζησα χθές την τελευταία πράξη ενός δράματος που εκείνος έγραψε...εκείνος το έζησε...και μαζί του πέρασε στην Ιστορία. Μια ιστορία που ίσως δεν έχει σημασία για πολλούς. Έχει όμως για μένα. Μια ιστορία που έχει πολύ αγάπη, πολύ ψυχή και δάκρυα για ένα παλικάρι που έφυγε ξαφνικά. Στον ύπνο του. Γλυκά...Αιτία Θανάτου; Ανακοπή καρδιάς. Ο Δημήτρης έφυγε προχθές στις 05:50. Ήταν μόλις 34 ετών.
Τι να πρωτογράψω. Τι να σκεφτώ. Να θυμηθώ. Την εποχή που οι γονείς μου...μου γνώρισαν ένα τυπάκι και μου έλεγαν ότι πια απο σήμερα-1976-θα μεγαλώνει μαζί μου ή αυτό που πρίν λίγες ώρες συνέβη...όταν εγώ κράτούσα το σκοινί με το φέρετρο για την τελευταία του κατοικία;   Αποφάσισα να γράψω σήμερα για δύο λόγους. Διότι για μένα σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα αλλά γνωστά και άγνωστα. Και επειδή η ιστορία του αδερφού μου είναι άγνωστή στους πολλούς...αποφάσισα να την μοιραστώ. Είναι τόσες οι σκέψεις. Τόσες οι εικόνες. Απο την συναισθηματική αρμονία των παλιών μικρών παραστάσεων ζωής μαζί του στην ωμή πραγματικότητα του Κώστα του νεκροθάφτη να μου λέει "Είναι ακόμη 280 ευρώ για τον Γερανό και τα Ταξί". Απο το μοιρολόϊ της μάνας μας, στην γεμάτο ενοχές εικόνα του Πατέρα μου να τον κοιτάει ντυμένο γαμπρό και να μονολογεί "Γιατί θεέ μου σ εμένα. Γιατί Δημήτρη δε με άκουγες; Θα ζήσω με αυτό τον καημό". "Γιατί Πατέρα ο Θεός τον ήθελε απο νωρίς εκεί ψηλά" του απαντώ και ηρεμεί για μερικά λεπτά. Απο τις κραυγές της Γιαγιάς μου, που κάθε τόσο έμπαινε στο σπίτι τον αγκάλιαζε και μετά χανόταν, μέχρι τις θείες μου και τα ξαδέρφια μου να κλαίνε χωρίς να θέλουν να το πιστέψουν...Ξέφυγα λίγο απο τον ψεύτικο μικρόκοσμο της τηλεόρασης και επέστρεψα στον τόπο μου για κακό σκοπό. Όμως ακόμη και έτσι κατάλαβα κάτι. Ότι υπάρχει ζεί και αναπνέει αυτός ο γαμημένος θεσμός πάνω στον οποόιο στηρίχτηκε πρίν χρόνια το Ελληνικό Κράτος. Ο θεσμός της οικογένειας. Και αισθάνομαι ευλογημένος και περήφανος που είμαι μέρος της δικής μου φαμίλιας. Είναι μεγάλη κατάρα οι γονείς να θάβουν τα παιδιά τους. Είναι πολύ δύσκολο. Η αίσθηση της απώλειας δεν είναι έντονη ακόμη κι όταν το παιδί σου βρίσκεται στην εντατική. Έχεις ελπίδα. Ακόμη κι όταν οι γιατροί την δεύτερη μέρα σου λένε ότι ο Δημήτρης δεν παίρνει το οξυγόνο και πώς το ένα μετά το άλλο τα ζωτικά του όργανα τον προδίδουν. Λές ο θεός είναι μεγάλος. Ούτε και την στιγμή που οι γιατροί καλούν εμένα και τον αδερφό μου για να μας ανακοινώσουν το ΤΕΛΟΣ. Η αίσθηση της απώλειας γίνεται έντονη στην μάνα του αγοριού όταν βλέπει το παιδί της να φεύγει απο το σπίτι για τελευταία φορά. Ντυμένος Γαμπρός μέσα στο λευκά, ζωσμένος με λουλούδια. Αυτός είναι ο δικός τη Γολγοθάς. Αυτές οι εικόνες καρφώνονται στο υποσυνείδητο κα