ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Ενα μωρό ζητάει γάλα...

Η Καίτη ξύπνησε σχεδόν χαράματα από το κλάμα του τετράμηνου γιου της.
Το μικρό δώμα, ένα δωμάτιο όλο κι όλο κι ένα...

λιλιπούτειο WC με ντουζ, φάνταζε μέσα στο μισοσκόταδο και την ευεργετική δροσιά της νύχτας πιο υποφερτό, σχεδόν κανονικό σπιτικό.

Πήρε το μωρό στην αγκαλιά της και με το άλλο χέρι άναψε την γκαζιέρα. “Γκαζιέρα εν έτει 2013. Ποιος το περίμενε!” συλλογίστηκε, χαμογελώντας πικρά. Σήκωσε το πανάκριβο κουτί με το γάλα, είκοσι δύο ευρώ, μια μικρή περιουσία για το φτωχό της βαλάντιο και πάγωσε. Έφτανε δεν έφτανε για δυο μέρες ακόμα.

“Ο γιος σας κυρία μου έχει αλλεργία στο αγελαδινό γάλα και το δικό σας δεν είναι αρκετό” της είπαν στο νοσοκομείο που γέννησε.

“Και πως να είναι το γάλα μου αρκετό” ήθελε να τους φωνάξει, “ξέρετε πως τρεφόμουν σε όλη την εγκυμοσύνη μου; με ψίχουλα από την καλοσύνη των γειτόνων”.

Η αλήθεια είναι πως οι νοσοκόμες, φρόντισαν να την εφοδιάσουν με μερικά κουτιά πριν γυρίσει σπίτι της. Αγορασμένα από την τσέπη τους; βάζοντας χέρι στην …δημόσια περιουσία, άγνωστο.

Ο μικρός στο μεταξύ χορτάτος, έγειρε και κοιμήθηκε στον ώμο της. Περίμενε να ρευτεί και το απίθωσε με προσοχή στο κοινό κρεβάτι τους.

Κάπου από την οικοδομή έφτανε η μεθυστική ευωδιά φρεσκοψημένου ελληνικού καφέ. Βαρύς μερακλίδικος ήταν σίγουρα, πόσο τον είχε πεθυμήσει! Έβαλε να βράσει λίγη λεβάντα, δικής της παραγωγής, μια χαρά ήταν κι αυτή! Σιγά – σιγά, στον καιρό της ανεργίας της, κατάφερε να μετατρέψει την κοινόχρηστη ταράτσα με τις παρατημένες γλάστρες σε ένα μικρό κηπάκο, με όλα τα καλά του Θεού, από βότανα μέχρι ντοματιές. Οι συγκάτοικοι, την βόηθησαν και σε αυτό, διακριτικά. Πότε φέρνοντας μια ζαρντινιέρα που τους περίσσευε, πότε ζητώντας λίγο μαϊντανό που τον αντάλλασαν “να μου σου έχω και υποχρέωση” έλεγαν, με κάποιο άλλο φαγώσιμο. Έκαναν τα στραβά μάτια και για το κοινόχρηστο νερό που χρησιμοποιούσε, ήξεραν πως το δικό της ήταν κομμένο από καιρό.

“Να είναι καλά οι άνθρωποι. Πάντως είναι πολύ σκληρό πράγμα να δέχεσαι ελεημοσύνη, έτσι δεν είναι Κάιτη μου;” ρώτησε τον εαυτό της. Τελευταία όλο και πιο συχνά συνομιλούσε μαζί του. Της άρεσε ν΄ακούει την φωνή της, άσε που έτσι έβρισκε πιο εύκολα λύσεις για τα προβλήματά της.

Το μωρό χαμογελούσε μέσα στον ύπνο του κι άπλωνε το χεράκι του σαν κάτι να ήθελε να φτάσει.

“Θα τα καταφέρουμε Γιώργη μου, κοιμήσου εσύ, θα βρούμε γαλατάκι, δεν θ΄αφήσω εγώ νηστικό το μωρουδέλι μου” Έσπαζε το κεφάλι της να βρει λύση. Άνοιξε το μικρό ραδιοφωνάκι μήπως με την μουσική ξελαγράρει λίγο το μυαλό της κι έπεσε πάνω σε μιαν ανακοίνωση του Κοινωνικού Ιατρείου της περιοχής της.

Χτύπησε τα χέρια της με τόση δύναμη που ξύπνησε τον κανακάρη της. “Αυτό είναι, εκεί θα πάω να ζητήσω, θα με βοηθήσουν, είμαι σίγουρη. Έλα αγόρι μου, να σε αλλάξω, θα πάμε βόλτα”.

Να τον αλλάξει! Για πάνες βρακάκια μιας χρήσης, ούτε λόγος! Να είναι καλά οι διηγήσεις της γιαγιάς της, για το πως μεγάλωσε σε χρόνια δύσκολα, τα δικά της παιδιά. Έκοψε δυο μεγάλες πετσέτες σε μικρά κομματάκια, τα στρίφωσε κι έτοιμες οι απορροφητικές και υγιεινές πάνες, πολλών – πολλών χρήσεων.

Ο ήλιος, αν και πρωί ακόμη, είχε αρχίσει να ζεσταίνει επικίνδυνα το σπιτάκι τους. Τέτοια ώρα, έπαιρνε το παιδί και τα απαραίτητα και μετακόμιζε στο γειτονικό πάρκο, ως το σούρουπο. Καμιά φορά περνούσε κι από την εκκλησία να πάρει ένα πιάτο φαγητό για την ίδια. Όχι συχνά, δεν άντεχε την ταπείνωση της ουράς, προτιμούσε να την βγάζει με ψωμί κι ελιές.

Σήμερα, τράβηξε για το κοινωνικό ιατρείο, μιαν ολόκληρη ώρα έκανε μέχρι να φτάσει. Την δέχθηκαν με ειλικρινές ενδιαφέρον, χαμογελαστοί, σαν ίσοι προς ίση.Τους εξήγησε το πρόβλημα της. “Είμαι άνεργη εδώ και καιρό, ο πατέρας του, όταν ήμουν στο έβδομο μήνα, πήρε τις μισές από τις οικονομίες μας για τα ναύλα κι έφυγε στη Γερμανία να βρει δουλειά, ακόμη ψάχνει όπως μου μήνυσε μ΄έναν γνωστό μας. Με τα υπόλοιπα περάσαμε ως τώρα, μα το γάλα, λόγω της αλλεργίας του είναι ακριβό και τέλειωσαν γρήγορα.”

Την παρακάλεσαν να περιμένει λίγο έξω, για να μην έρχεται το μωρό σε επαφή με τους αρρώστους που περίμεναν να εξεταστούν και θα την φωνάξουν. Πράγματι σε μισή ώρα της έδωσαν δύο κουτιά – κάτι της έλεγε πως τα αγόρασαν με δικά τους χρήματα – και την ρώτησαν αν έχει τηλέφωνο. “‘Εχω ένα καρτοκινητό, μα δεν μπορώ,…ξέρετε… να σας πάρω”. “Θα σας πάρουμε εμείς μόλις βρούμε το γάλα” “Σας ευχαριστώ” “Πήγαινε τώρα, δεν είναι εδώ μέρος για το μωρό, θα τα ξαναπούμε”

Έφυγε ξαλαφρωμένη. ” Να που υπάρχουν άνθρωποι” σκέφτηκε και την πήραν τα ζουμιά, δάκρυα ανακούφισης όμως!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Καίτη δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, σκαρφίστηκα την ιστορία της όταν σας παρακάλεσα να κοινοποιήσετε την έκκληση για προσφορά γάλακτος, για ένα τετράμηνο αλλεργικό μωρό. Θα μπορούσε όμως και να είναι, έχουν την ανάγκη μας, πολλές Καίτες, θύματα αυτής της απάνθρωπης κρίσης.

Και για του λόγου το αληθές:

“Κάνουμε έκκληση για βρέφος 4 μηνών που έχει αλλεργία στο αγελαδινό γάλα και έχει άμεση ανάγκη από το βρεφικό γάλα ALMIRON PEPTI, με κόστος περίπου 22 ευρώ το κουτί των 450γρ. Η ανασφάλιστη και άνεργη μητέρα του το μεγαλώνει μόνη της, αφού ο πατέρας τους έχει εγκαταλείψει. Παρακαλούμε όποιον μπορεί να βοηθήσει και να διαθέσει το συγκεκριμένο βρεφικό γάλα να έρθει σε επαφή μαζί μας.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 9631950″