Στα άδυτα της δικαιοσύνης τα πλοκάμια της κρητικής μαφίας

Αναμφισβήτητα η εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης που...
"πατούσε" σε τρεις νομούς τη Κρήτης είναι από τις μεγαλύτερες υποθέσεις που έχουν εξιχνιαστεί στο νησί τα τελευταία χρόνια.
Και αναμφίβολα, τα μέλη της οργάνωσης είχαν βρει τον τρόπο να καλλιεργούν, να διακινούν και να εισπράττουν τρελά λεφτά κάτω από τη μύτη του κράτους και -κυρίως- σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας της Κρήτης.

Τα κοινωνικά προβλήματα στον ιστό της Κρήτης ήταν ήδη γνωστά. Η αστυνομία σε αυτή την υπόθεση δε δίστασε να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να φέρει στην επιφάνεια και τα δικά της δυσάρεστα ευρήματα.

Ωστόσο η δουλειά της ΕΛΑΣ φτάνει μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο. Από κει και έπειτα, αναλαμβάνει υπηρεσία η Δικαιοσύνη. Το έργο της όμως δεν είναι απλό. Και αυτό γιατί, ένα κύκλωμα δε λειτουργεί μόνο με χασισοκαλλιεργητές και αστυνομικούς.

Δεν αρκούν οι πιθανόν πληρωμένες βεβαιώσεις! Δεν αρκούν μεσολαβητές και χρήμα! Κάποιος πρέπει όλα τούτα να τα αποδεχτεί για να συνεχίσει το κύκλωμα ακάθεκτο τη δράση του.

Με αυτά τα δεδομένα, τα αποτελέσματα της προκαταρκτικής εξέτασης που ξεκίνησε με εντολή της Εισαγγελίας Εφετών Ανατολικής Κρήτης, αναμένονται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από το νομικό κόσμο του νησιού.

Η εξέταση αυτή αναμένεται να περιλαμβάνει καθηγητές πανεπιστημίου που εξέδιδαν βεβαιώσεις που μπορεί μεν να μην ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, αλλά ήταν πολύ χρήσιμες στα χέρια δικηγόρων αφού θα τις προσκόμιζαν σε κάποιο δικαστήριο στην προσπάθεια τους να πείσουν για την αθωότητα του πελάτη τους, κάτι για το οποίο από το σύνταγμα είναι ορισμένοι.

Τι κάνουν οι δικαστές
Το ερώτημα ωστόσο που προκύπτει είναι, ποιο δικαστήριο μπορεί να κάνει δεκτές αυτές τις βεβαιώσεις όταν με εισαγγελική γνωμοδότηση του Αρείου Πάγου αλλά και με απόφαση του για υπόθεση του 2009 ορίζει ότι από το άρθρο 178 ΚΠΔ, το οποίο ορίζει τα κυριότερα αποδεικτικά μέσα στην αποδεικτική διαδικασία, προκύπτει ότι η πραγματογνωμοσύνη, ως αποδεικτικό μέσον, αποσκοπεί στην ενίσχυση της κρίσης του δικαστή, όταν ανακύπτει ζήτημα το οποίο απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις ενός προσώπου. Η πραγματογνωμοσύνη εκτιμάται ελεύθερα από το δικαστήριο, σύμφωνα με το άρθρο 177 του ίδιου Κώδικα, με την έννοια ότι δεν το δεσμεύει η γνωμοδότηση των πραγματογνωμόνων, οφείλει όμως, ως ιδιαίτερο αποδεικτικό μέσο, διάφορο εκείνου των εγγράφων, να διαλαμβάνει στο σκεπτικό του ότι λήφθηκε υπόψη για τον σχηματισμό της δικανικής του πεποίθησης. Τα ανωτέρω ισχύουν και στην πραγματογνωμοσύνη για τη διαπίστωση της τοξικομανίας ενός κατηγορουμένου. Το δικαστήριο, όμως, μπορεί να μην κρίνει τοξικομανή τον κατηγορούμενο, παρόλο που ο πραγματογνώμονας γνωμοδοτεί για το αντίθετο, αν αιτιολογεί την αντίθετη κρίση του ειδικώς, σύμφωνα με τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ.

Δεν είναι μονόδρομος η βεβαίωση

Σε απλά Ελληνικά, μία τέτοια βεβαίωση δεν αποτελεί δέσμευση για κανένα δικαστή που βρίσκεται στην έδρα και δικάζει. Εκείνη