Πώς είναι να (τα μαζεύεις και να) φεύγεις από το σπίτι

Όταν νοικιάζεις σπίτι για να μείνεις μαζί με αυτόν που αγαπάς, δεν σου περνάει απ' το μυαλό...
ότι μια μέρα θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να τα μαζέψεις και να φύγεις. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που αγοράζεις σχεδόν άχρηστα μπιχλιμπίδια για να διακοσμήσεις το σπιτικό σου, καλείς όλο χαρά τους φίλους σου, μαγειρεύεις, σκουπίζεις και κάνεις πράγματα γενικώς που κάποτε ορκιζόσουν ότι δεν θα έκανες ποτέ.

Μπορεί να περνάει στο πίσω μέρος του μυαλού σου η πιθανότητα να χωρίσεις, αν είσαι ρεαλιστής, αλλά θάβεις γρήγορα τη σκέψη κάτω από τη χρυσόσκονη του έρωτα και την ξεχνάς. Και ζεις το παρόν, ελπίζοντας για το μέλλον.

Γιατί, ακόμα κι αν ο γάμος δεν είναι στα σχέδιά σου, έχεις κάνει όνειρα για το μέλλον που συμπεριλαμβάνουν εσένα και αυτόν, έχεις στο μυαλό σου μια προοπτική: ότι και τα επόμενα πέντε χρόνια, ας πούμε, θα είσαι μαζί του.

Ένας ιδιότυπος γάμος

Όταν συζείς με κάποιον, μοιάζει λίγο σαν να είσαι παντρεμένος, αλλά δεν είσαι. Σαν ένας ιδιότυπος γάμος με περισσότερες χαρές, χωρίς τις άχαρες "υποχρεώσεις" και τα καλέσματα σε γονείς, πεθερικά και συγγενείς που σε κάνουν να πλήττεις αφόρητα. Νιώθεις ελεύθερος να φύγεις ό,τι ώρα θέλεις, χωρίς συνέπειες, χωρίς διαζύγια, δικηγόρους και τρεχάματα. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Γιατί άπαξ και έχεις μοιραστεί με τον άλλο τη ζωή σου δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν είναι απλό να τα μαζέψεις και να φύγεις.
Όταν συζείς με κάποιον, μοιάζει λίγο σαν να είσαι παντρεμένος, αλλά δεν είσαι. Σαν ένας ιδιότυπος γάμος με περισσότερες χαρές, χωρίς τις άχαρες "υποχρεώσεις".

Ακόμα κι αν εσύ έχεις πάρει την απόφαση του χωρισμού, ακόμα κι αν το ήθελες και έβλεπες ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο, το να τα μαζεύεις από ένα σπιτικό που έχεις χτίσει με κάποιον πονάει πολύ. Κάθε αντικείμενο που βάζεις στην κούτα για να πάρεις μαζί σου είναι γεμάτο αναμνήσεις και μάλιστα, με έναν διαολεμένο τρόπο, με ευχάριστες αναμνήσεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μέχρι την τελευταία στιγμή αν πήρες τη σωστή απόφαση και αν θα άλλαζε κάτι αν τελικά έμενες μαζί του.

Σαν να μαζεύεις κομμάτια απ' τα όνειρά σου, συντρίμμια μιας κοινής ζωής που δεν ευδοκίμησε, όσο ήλπιζες τουλάχιστον, και έφτασε στο τέλος. Και το τέλος, όταν υπάρχει αγάπη, είναι πάντα οδυνηρό.

Θα κλάψεις, θα στενοχωρηθείς, αν δεν πέρναγες καλά θα νιώσεις και λίγο ανακουφισμένος, λίγο πιο ελεύθερος, αλλά σίγουρα θα πονέσεις. Το "καλό" είναι ότι όσο κλισέ κι αν έχει καταντήσει η γνωστή ρήση του Νίτσε, είναι πέρα για πέρα αληθινή: Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Και το τέλος, όταν υπάρχει αγάπη, είναι πάντα οδυνηρό.

Μετά από αυτό το χωρισμό, κανείς πια δεν σου φαίνεται τόσο οδυνηρός. Κανείς δεν μοιάζει αξεπέραστος. Ξέρεις ότι όσο δύσκολα κι αν περνάς θα σηκωθείς, έστω και με μερικές χαρακιές στην καρδιά σου. Θα το ξεπεράσεις όμως.

news247.gr