Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο από την έξοδο από το ευρώ...

Στους πολιτικούς αρέσει να αναβάλλουν την επίλυση όποιου προβλήματος έχει πολιτικό κόστος στο διηνεκές...
Αυτό έχει αποδειχτεί μια σοφή επιλογή καθώς, εκ των υστέρων μπορούμε να συμπεράνουμε εμπειρικά πως, πολλά από τα προβλήματα λύνονται από μόνα τους με την πάροδο του χρόνου.

Ενίοτε όμως το σύστημα «βραχυκυκλώνει» και οι πολιτικοί πρέπει να πάρουν αποφάσεις υπό την πίεση της πραγματικότητας αλλά και πολλαπλών κοινών γνωμών με διαφορετικές αντιλήψεις κατά το συμφέρον ή την ιδεοληψία της κάθε μιας...

Εντός των προσεχών εβδομάδων θα πρέπει να οριστικοποιηθεί κάποια λύση στο αδιέξοδο που έχει σχηματίσει η στρεβλή αρχιτεκτονική του ευρώ, του κοινού νομίσματος χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και ενιαία πολιτική διακυβέρνηση λαών με ριζικά διαφορετικές εγχαράξεις στη δομή του πολιτισμικού τους ιδιώματος σε σχέση με την πειθαρχία, την εργασία, την λιτότητα, την έννοια του βίου στο χρόνο και κατά κάποιες περιπτώσεις τη σοβαρότητα εν γένει...

Στην Ελλάδα ειδικά έχει επικρατήσει μια «αυτιστική» αντίληψη της πραγματικότητας, χάρη σ’ ένα παλλαϊκό μέτωπο συνωμοσιολογίας και «παλαβομάρας» από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Η κατάσταση θυμίζει τραγωδία που λόγω σκηνοθετικής αβελτηρίας έχει εξελιχθεί σε κωμωδία...

Στη χώρα μας και από ανθρώπους που υποτίθεται πως γνωρίζουν οικονομικά και δεν υπάρχει γνωμάτευση πως δεν έχουν σώας τας φρένας, κυκλοφορεί μέχρι και η άποψη πως μας έχουν ανάγκη οι πλούσιοι του βορρά προκειμένου να μας δανείζουν ή επιδοτούν, να αγοράζουμε τα προϊόντα τους προκειμένου να έχουν δουλειά... Τρεις χιλιάδες χρόνια γραφής, πολιτισμού και φιλοσοφίας πέρασαν και φαίνεται πως δεν ακούμπησαν...

Αλλά και στο διεθνές προσκήνιο, με πρόφαση διάφορες οικονομικές θεωρίες ακούει κανείς ενδιαφέρουσες προτάσεις αυτή την περίοδο. Μόνιμη επωδός των περισσότερων εξ αυτών, αν την αναγάγει κάποιος σε τελικά αποτελέσματα, είναι ο τρόπος που όλοι οι άλλοι θα βάλουν το Γερμανό φορολογούμενο να πληρώσει τις ανέσεις τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν αποταμιεύσει ανάλογα...

Το δημοσίευμα της χθεσινής Le Monde είναι χαρακτηριστικό για την ουσία όσων διεκδικεί ο Φρανσουά Ολάντ, ο μέχρι πρότινος σωτήρας του νότου και των αργόμισθων και διαπλεκόμενων του ελληνικού δημοσίου:

«Η αμοιβαιοποίηση του χρέους σημαίνει ότι η Γερμανία θα ήταν ο εγγυητής όλων των χρεών στην Ευρώπη. Οι συνέπειες αυτής της απόφασης στη γερμανική οικονομία θα ήταν τρομακτικές.

Καμιά άλλη χώρα δεν θέλει να θυσιαστεί, φυσικά, αλλά όλοι πιστεύουν ότι η Γερμανία οφείλει να πει το ναι και να βάλει τα χρήματα. Λίγο φιλότιμο δεν θα έβλαπτε! Αλλά στην Ευρώπη ζούμε στιγμές «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
...
...Στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής μπήκε επιτέλους και η επιδείνωση του ιταλικού χρέους που εγγίζει τα 2.000 δισ. ευρώ! Ο Μάριο Μόντι που δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το χρέος εδώ κι ένα χρόνο θα πάει τώρα να «κλάψει» στους ευρωπαίους ομολόγους του. Μπροστά σε ένα τέτοιο ποσό η Ευρώπη δεν