Ποιοί διανοούμενοι αδέλφια;

Όταν ακούω για τον ρόλο του «πνευματικού κόσμου» της χώρας ή όταν παρακολουθώ διάφορες...
δακρύβρεκτες εκκλήσεις «για να διαδραματίσουν επιτέλους το ρόλο τους οι πνευματικοί ταγοί», είναι που χάνω και τα τελευταία αποθέματα αισιοδοξίας που μου έχουν απομείνει.

Από αισθητικής πλευράς όλα αυτά μου θυμίζουν τα αγαπημένα κλισέ που χρησιμοποιούν τα μαθητικά βοηθήματα εκθέσεων ή κάποιες παλιομοδίτικες ομιλίες πολιτευτών. Αυτές οι φράσεις πάντα μου φέρνουν ένα κάποιο άγχος. Σαν αυτό που μας πιάνει το απόγευμα της Κυριακής ή σαν αυτό που μας έπιανε όταν μας μιλούσε η φιλόλογος για τις χαρές της αγνής αγάπης…

Εκεί, όμως, που πραγματικά αγγίζω τα όρια της απελπισίας είναι όταν συναντηθώ με τις λογικές ακολουθίες που έχουν όλα αυτά περί «ευθύνης του πνευματικού κόσμου της χώρας». Είναι αλήθεια απελπιστικό να λέμε ακόμη τέτοια, καθώς αυτό αποδεικνύει ότι αρνούμαστε να σκεφτούμε το οτιδήποτε. Γιατί έστω και λίγο αν σκεφτόμασταν θα καταλαβαίναμε ότι:

Πρώτον, οι «πνευματικοί ταγοί αναλαμβάνουν την ευθύνη» τους χωρίς να τους εκλιπαρεί κανείς και, μάλιστα, με τον αυθορμητισμό της αυθεντικής σκέψης που θεωρεί αυτονόητο να εκφράζεται.

Δεύτερον, αν είχαμε τέτοιου διαμετρήματος πνευματικό κόσμο μάλλον θα τα είχαμε πάει καλύτερα, γιατί αν μη τι άλλο θα είχε εκπαιδεύσει τους πολιτικούς και πολίτες σε άλλη νοοτροπία και δεν θα είχε εκπαιδευτεί από αυτούς κατά τη θητεία του σε αναρίθμητες και παχυλά αμειβόμενες θέσεις «συμβούλων».

Τρίτον, στην Ελλάδα σήμερα ανάμεσα από κάποιον που καταλαβαίνει ότι κάτι πρέπει να γίνει και από κάποιον που επιμένει να αναλύει το πρόβλημα, μάλλον ο δεύτερος είναι που έχει τη διανοητική δύναμη, αφού έχει σαφώς καλύτερη αίσθηση της πραγματικότητας. Άρα «πνευματικός κόσμος» είναι στην ουσία αυτός που καταλαβαίνει ότι τώρα ό,τι είπαμε είπαμε, ό,τι αναλύσαμε αναλύσαμε, όσο μελαγχολήσαμε για την κατάντια της χώρας και την ανθρώπινη αποξένωση μελαγχολήσαμε και ήρθε η ώρα να κάνουμε, επιτέλους κάτι, στην πράξη.

Προφανώς, από τους διανοούμενους δεν ζητάει κανείς να μας φτιάξουν το μοντέλο ανάπτυξης, ούτε να μας πούνε που θα βρούμε τα 4 περίπου δις για να πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου.

Τους ζητάμε, όμως, αν συμφωνούν και αυτοί, να συνδράμουν λίγο ώστε να πέσει καμία σταγόνα διανοητικής αισιοδοξίας εκεί που οφείλουμε, πλέον, να σπείρουμε το καινούργιο. Και μετά ας τους πούμε και πνευματικούς ταγούς και πνευματικό κόσμο και όπως θέλουν. Άλλωστε, εκτός από τη δική τους ματαιοδοξία καλύπτουμε και την δική μας ανάγκη, την κοινωνική μας ανάγκη να έχουμε πνευματικούς ηγέτες και, ίσως, κάποια μέρα και πρωτότυπη πνευματική παραγωγή.

(ο φίλος επιμένει να μου λέει ότι ο λόγος που δεν αντέχω καθόλου να ακούω όλα αυτά περί πνευματικού κόσμου είναι γιατί έχω ένα παιδικό τραύμα με την έκθεση που για να το ξεπεράσω έγινα διαφημιστής!») 

aixmi.gr