Ο πρύτανης που έγινε... ηθοποιός!

Την άγνωστη πλευρά του αποκαλύπτει στο Secret ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών...
Θεοδόσης Πελεγρίνης. Με αφορμή την πρεμιέρα του θεατρικού έργου "Ιουλιανός," που έγραψε και πρωταγωνιστεί ο ίδιος στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο του Ιδρύματος Μ.Κακογιάννη στον Ταύρο, ο κ. Πελεγρίνης εξηγεί πως μοιράζει το χρόνο του μεταξύ της ακαδημαϊκής καριέρας του και της μεγάλης αγάπης του, του θεάτρου.

Όποιος τον γνωρίζει λέει ότι πρόκειται για έναν πολύ τολμηρό άνθρωπο, ένα καθηγητή Φιλοσοφίας με σκουλαρίκι που του φόρεσε ο γιός του. Εκλέχτηκε Πρύτανης του ΕΚΠΑ πριν 2.5 χρόνια, όταν πήρε τη σκυτάλη από τον προκάτοχό του Γ. Μπαμπινιώτη. Όμως όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, το βαθύτερο του όνειρο ήταν να γίνει ηθοποιός «Ναι! Τώρα που το βλέπω, θα μπορούσα να ήμουν μόνο ηθοποιός. Δεν είμαι δυσαρεστημένος με αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά θα ήμουν πιο ευτυχισμένος αν μπορούσα να πετύχω ως ηθοποιός» τονίζει. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο έγινε το 1990, όταν μετά από κάποιο συνέδριο, παρουσίασε ένα θεατρικό έργο με θέμα συναφές με το θέμα του συνεδρίου.

Στον «Ιουλιανό» που παρουσιάζει σήμερα μαζί με τον Κ.Καζάκο σε σκηνοθεσία Π.Ζούνη - Γ.Μανιώτη και μουσική Ν.Μαυρουδή, μετατρέπει τις φιλοσοφικές του σκέψεις σε ένα έξυπνο θεατρικό παιχνίδι, φτιάχνοντας μια παράσταση που βασίζεται στην έννοια του θεάτρου εν θεάτρω. Η ερμηνεία του τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από αυτή των έμπειρων ηθοποιών. Με καλοδουλεμένη ορθοφωνία παίζει με τις παύσεις, τη μουσική, την ένταση και την κίνηση, δημιουργώντας μοναδική θεατρική ατμόσφαιρα. Το έργο αποκαλύπτει πολλά στοιχεία από τη ζωή του, αφού είναι κατά μεγάλο μέρος αυτοβιογραφικό. Κάποιες φορές τον σχολιάζουν κακόβουλα οι συνάδελφοί του «μερικές φορές κάποιοι με λένε «θεατρίνο» επειδή θεωρούν το θέατρο ευτελές και εύκολο, αλλά καλύτερα πρώτα να έρθουν να με δουν πως παίζω και μετά να με κρίνουν».

Συνέντευξη στη Μαριάνθη Κουνιά / [email protected]

Το αθηναϊκό κοινό έχει την ευκαιρία φέτος να παρακολουθήσει τον Πρύτανη του Παν/μιου Αθηνών πάνω στη θεατρική σκηνή.
Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με το θέατρο και με ποια αφορμή;

Όλη η υπόθεση είναι να παίζω θέατρο και όχι τόσο να γράφω. Γιατί κι άλλοι καθηγητές παν.μιου γράφουν θεατρικά έργα, αλλά αυτοί δεν παίζουν… Εγώ είχα μια εμπειρία το 1990, όπου το Ελληνικό παν.μιο οργάνωσε ορισμένα συνέδρια που είχαν την εξής πρωτοτυπία. Στο τέλος ενός συνεδρίου παρουσιαζόταν μια θεατρική παράσταση κυρίως με κάποιο έργο του κλασικού ρεπερτορίου, όπως ο Οθέλος, ο Δον Ζουάν, ο Φάουστ και το θέμα του έργου ήταν συναφές με το θέμα του συμποσίου. Για παράδειγμα το πρώτο που έκανα το 1993 είχε θέμα τη σχέση φιλοσοφίας, επιστήμης και μαγείας. Έτσι, παρουσιάστηκε ο Φάουστ του Γκαίτε, που είχε σχέση με αυτό το τρίπτυχο. Με επαγγελματίες ηθοποιούς και σκηνοθέτη. Εκεί λοιπόν είχα παίξει έναν μικρό ρόλο στον πρόλογο του έργου. Έκτοτε έκανα τον παραγωγό στις παραστάσεις αυτές, που διήρκεσαν έως το τέλος της δεκαετίας του ’90 στο Παλιό Πανεπιστημίο, όπου είχε στηθεί ένα ολόκληρο θέατρο με καθίσματα κ.α. Ήταν ένας εντυπωσιακός χώρος. Έκανα τον παραγωγό εκεί, φρόντιζα για τα έργα που θα ανέβαιναν, πλήρωνα τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες κ.α. Υπήρχε λοιπόν εκεί μια όσμωση για το θέατρο εκ μέρους μου. Αλλά η μεγάλη πρόκληση ήρθε το 2006, που δέχτηκα πρόταση από το Μέγαρο Μουσικής να κάνω κάποιες διαλέξεις για τη Φιλοσοφία. Αλλά επειδή αυτό το είχα κάνει πάρα πολλές φορές στη ζωή μου, που δουλεύω ως καθηγητής Παν/μιου, τους αντιπρότεινα να κάνω φιλοσοφία μέσα από το θέατρο. Δηλαδή άρχισα να γράφω ιστορίες που αναφέρονταν σε καθημερινούς ανθρώπους ή σε ανθρώπους του περιθωρίου, που μέσα από τη ζωή τους αναδεικνύεται η διδασκαλία και η ζωή ενός φιλοσόφου. Η Φιλοσοφία με το θέατρο συναντιούνται με το διάλογο. Με το θέατρο η θεωρία γίνεται πράξη. Αυτό που προσπαθώ να κάνω τόσα χρόνια, είναι αυτά που σκέφτομαι για τη φιλοσοφία να τα μεταφέρω και στον απλό αναγνώστη - θεατή μου.

Πως σας γεννήθηκε η ιδέα για το μονόλογο του Ιουλιανού και πόσο σας πήρε για να τον ολοκληρώσετε;
Γράφω σχετικά γρήγορα, αλλά δεν ξέρω πόσο μου πήρε η επεξεργασία του έργου αυτού. Αλλά για την ιδέα του «Ιουλιανού», αν υποθέσουμε πως είμαι ένας καταπιεσμένος ηθοποιός, αφού όλα μου τα χρόνια τα έφαγα στο Πανεπιστήμιο και δεν έπαιξα ποτέ, είπα να κάνω κάτι για να παίξω θέατρο. Παρουσιάζω τον Ιουλιανό, που είναι στα τελευταία του και βρίσκεται από πάνω του στο κρεβάτι του πόνου ο δάσκαλός του που επιχειρεί να του πεί το παράπονό του που δεν τον πήρε μαζί του στην Αντιόχεια. Είναι ένα μπες-βγες, αφού ο ήρωας μιλάει και για τον ιουλιανό και για τη ζωή του την ίδια. Όλο αυτό στο τέλος ανατρέπεται, όταν αποκαλύπτεται ότι δεν είναι καν ηθοποιός, αλλά έχει την επιθυμία να είναι ηθοποιός. Αυτό το έργο χρωσταέι την παρουσία του στον κ. καζάκο. Του το έδωσα να το διαβάσει για να έχω τη γνώμη ενός μεγάλου ηθοποιού και αυτός με παρότρυνε να το παρουσιάσουμε.

Πρόκειται για έναν μονόλογο που διαρκεί 1 ώρα περίπου. Με ποιο τρόπο καταφέρατε να αποστηθήσετε ένα τόσο μεγάλο κείμενο.
Η βασική μου αρχή είναι αυτό που έλεγε ο Σοπενχάουερ, ότι τρία πράγματα χρειάζεται κανείς για να επιτύχει το στόχο του: δουλειά-δουλειά-δουλειά! Έχουμε δουλέψει τρεις ολόκληρους μήνες με την κ. Ζούνη για το έργο αυτό. Και εκτός από τη δουλειά μαζί της, δούλευα και μόνος μετά στο σπίτι. Εκείνο όμως που έχει πολύ σημασία στο θέατρο είναι η κίνηση. Αυτή είναι εκείνη που σου φέρνει στο νου τα λόγια και σε κάνει να μην τα ξεχνάς. Γιαυτό και κάποιες φορές, αν βρεθείς σε άλλο περιβάλλον, μπορεί να τα χάσεις. Έπειτα παίζουν ρόλο και η συγκέντρωση και η αγάπη που έχεις για κάτι. Γιατί εγώ στη ζωή μου γενικά δε θυμάμαι εύκολα. Αλλά το θέατρο είναι κάτι άλλο. Πολλοί φίλοι μου με ρωτούν «πως τα μαθαίνεις;»…. Τους λέω ότι είναι θέμα τεχνικής.

Ο μονόλογος του Ιουλιανού πρόκειται για θέατρο εν θεάτρω. Με αυτόν τον τρόπο έχετε βρει την ευκαιρία να εναλλάσσετε το ύφος της γλώσσας από λόγια σε λαϊκή και αντίθετο. Σας αρέσει αυτό το παιχνίδι που πλέκετε;
Δεν είμαι της γνώμης ότι ανάλογα με τον ήρωα που παρουσιάζεις, πρέπει να χρησιμοποιείς και την ανάλογη γλώσσα. Η γλώσσα πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο διακριτική για να μην είναι ένα εμπόδια στον θεατή να καταλάβει το έργο. Στον Ιουλιανό κάνω ένα παιχνίδι με τη γλώσσα. Όταν στην παράσταση μιλώ στον εαυτό μου λέω ο αυτοκράτορας, όταν όμως μιλώ στον Ιουλιανό λέω ο αυτοκράτωρ. Γιατί επιδίωξα αυτή η διακύμανση να αποτυπωθεί και στη γλώσσα.

Στο έργο αναφέρεστε και στην Τύχη. Πιστεύετε ότι τη φτιάχνουμε εμείς ή ο κάθε άνθρωπος έχει γραμμένο.
Εξαρτάται πως θα δει κάποιος τη ζωή του. Στην αρχή ξεκινάς με μεγάλη ορμή, νομίζοντας ότι έχεις μπροστά σου ένα πέλαγος και ότι μπορείς να ταξιδέψεις όπου θέλεις εσύ. Όταν φτάσεις στο τέλος, συνειδητοποιείς ότι υποχρεωτικά έπρεπε να ακολουθήσεις αυτόν το δρόμο για να φτάσεις εδώ…

Εσάς σας έχει βοηθήσει η τύχη;
Νομίζω ναι. Όταν τελείωνα το γυμνάσιο υπήρχαν πράγματα που δεν μου άρεσαν να τα κάνω και κάποιος συμμαθητής μου που έγινε και ηθοποιός μετά, μου είχε πει να πάω στη Φιλοσοφική σχολή, γιατί είχε σχέση με τις ανθρωπιστικές σπουδές . Και του είπα γιατί να πάω εκεί; Για να γίνω καθηγητής και να τραβάω αυτά που τραβάνε οι δικοί μας; Τότε μεσουρανούσε ο Β.βασιλικός με το «Ζ», που κι αυτός πήγε στο πανεπιστήμιο, αλλά μετά ακολούθησε κάτι άλλο. Έτσι πήγα στη φιλοσοφική σχολή με τη σκέψη να γίνω καθηγητής. Και μετά πήγα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, ώστε να αποφύγω διορισμό στην επαρχία. Εκεί έκανα και διδακτορικό. Όλα τότε στη ζωή μου έγιναν χωρίς να τα έχω υπολογίσει… Αλλά τώρα λέω «έτσι έπρεπε να γίνουν».

Αλλά ακολουθήσατε και την καρδιά σας…
Ναι. Αλλά η τύχη δεν είναι σαν τη θεραπαινίδα που κρατάει την ποδιά της κυρίας για να μην λερωθεί… Έίναι αυτή που μπαίνει μπροστά και κρατάει το καντήλι για να προχωράς. Από κει και πέρα, εξαρτάται από σένα αν θα προχωρήσεις.

Θα μπορούσατε να είστε μόνο ηθοποιός;
Τώρα που το βλέπω… Ναι! Δεν είμαι δυσαρεστημένος με αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου, αλλά έχω την εντύπωση ότι θα ήμουν πιο ευτυχισμένος αν ήμουν και μπορούσα βέβαια να πετύχω ως ηθοποιός.

Άρα έχει δικά σας αυτοβιογραφικά στοιχεία ο μονόλογος αυτός;
Βέβαια. Όλα τα έργα μου, ακόμα και το πιο επιστημονικό, έχουν μέσα αυτοβιογραφικά στοιχεία, όχι μόνο δικά μου, αλλά και των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μου. Αλλά ειδικά στο θέατρο, επειδή είναι τέχνη χρειάζεσαι πάντα αυτοβιογραφικά στοιχεία για να πλέξεις την υπόθεση του έργου. Αλλιώς αυτό που γράφεις είναι ένα άδειο πουκάμισο.

Επίσης μιλάτε αρκετά και για το κοινό. Τι θέλετε από αυτό; Τι ενέργεια παίρνετε από αυτό;
Αυτό που λένε πολλοί ότι γράφουν για τον εαυτό τους είναι μια υποκρισία. Είναι, όπως όταν είσαι στο σπίτι σου και ντύνεσαι πρόχειρα, ενώ όταν βγαίνεις έξω, ντύνεσαι καλά για να σε δούνε… Και στο θέατρο το ίδιο πράγμα συμβαίνει. Το κοινό είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Γράφεις επειδή υπάρχει αυτό. Αλλιώς θα μπορούσες να βρεις κάτι άλλο για να περάσεις την ώρα σου. Το κοινό είναι το κίνητρο.

Όμως έχετε κοινό και στα αμφιθέατρα. Ποιες οι διαφορές του θεατρικού κοινού με το κοινό των μαθητών σας;
Οι φοιτητές που έρχονται στα αμφιθέατρα, είναι κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένοι να με ακούσουν. Αντίθετα το κοινό στο θέατρο, πρέπει να το κερδίσεις για να έρθει να σε παρακολουθήσει. Και είναι στη δική του ευχέρεια να σε κρατήσει ή να σε απορρίψει . στο πανεπιστήμιο εγώ πρέπει να έχω κοινό, στο θέατρο δεν είναι υποχρεωτικό. Είναι πολύ πιο δύσκολο το θέατρο, αλλά πολύ πιο ελκυστικό και αγωνιστικό. Και το αποτέλεσμα αν το κερδίσεις, έχει μεγαλύτερη αξία.

Με τον κ. Καζάκο, την κ. Ζούνη και τον κ. Μανιώτη πως προέκυψε η συνεργασία σας;
Όταν εγώ στα 28 μου είχα διοριστεί ως υφηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, η κ. Ζούνη τελείωνε τις σπουδές της. Και εκεί γνωριστήκαμε. Μετά πήγε στο θέατρο, έκανε αυτή τη λαμπρή σταδιοδρομία. Βρεθήκαμε ξανά πριν δύο χρόνια, όταν είχε έρθει να με δει στο Σοπενχάουερ που παρουσίαζα και της άρεσε πολύ. Αλλά νιώθω ότι δεν έχει κυλήσει όλος αυτό ο χρόνος… Με τον Ιουλιανό ήρθε αβίαστα η συνεργασία μας. Δεν θυμάμαι ποιος το πρότεινε πρώτος. Τον κ. Καζάκο,τον γνώρισα όταν με κάλεσε στα μέσα της δεκαετίας του 90 να διδάξω φιλοσοφία στη δραματική σχολή του. Εκεί δίδασκε και ο κ. μανιώτης, ο οποίος με έχει ήδη σκηνοθετήσει σε τρία έργα στο Μέγαρο.

Παίζετε δίπλα σε έναν από τους πιο μεγάλους ηθοποιούς αυτού του τόπου, τον Καζάκο. Φοβάστε τη σύγκριση;
Ποτέ δε φοβήθηκα τη σύγκριση και την αποτυχία, γιατί όλα είναι μέσα στη ζωή. Θέλω και από την αποτυχία και την καταστροφή να μου μένουν έστω οι στάχτες. Ο κ. Καζάκος πρέπει να φοβάται, γιατί εγώ αν αποτύχω δε θα χάσω τίποτα… Αλλά όταν αναμετριέσαι με ένα τεράστιο μέγεθος, όπως είναι ο καζάκος στην υποκριτική συντελείται αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης, η κάθαρση. Στην τραγωδία αντιπαρατίθεται ο ήρωας με τρομερές έννοιες και στοιχεία. Παλεύει, φτάνει στην κορυφή και πάνω εκεί καταστρέφεται. Αλλά ήδη εκεί έχει κερδίσει πολλά, έχει γίνει άλλος από αυτό που ήταν. Η μαγεία του θεάτρου είναι, πηγαίνοντας σε αυτό να βγεις καλύτερος από αυτό σου ήσουν. Εγώ λοιπόν, αντιπαρατιθέμενος στον Καζάκο είναι βέβαιο ότι θα βγω καλύτερος από αυτό που ήμουν πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι. Υπάρχει κάθαρση

Πως συνδυάζετε το σανίδι με τη διοίκηση του μεγαλύτερου ΑΕΙ της χώρας;
Είμαι 2μισι χρόνια σε αυτήν τη θέση. Το πανεπιστήμιο έχει μια εκπληκτική διαχείριση, δεν έχει ακουστεί το παραμικρό. Είναι ένα Ίδρυμα που λειτουργεί καλά, όχι μόνο διοικητικά, αλλά αν δείτε εδώ τα τρία κτίρια στην Πανεπιστημίου (Εθν.Βιβλιοθήκη, Ακαδημία και Παν.μιο Αθηνών), το δικό μας λάμπει. Όταν ανέλαβα υπήρχαν αυτοκίνητα, βρωμιά κ.α. Τώρα δεν υπάρχει ούτε μια γρατζουνιά πάνω στο κτίριο. Κι αν υπάρξει, την επόμενη μέρα θα έχει σβηστεί. Το προσέχω πάρα πολύ το παν.μιο. έρχομαι στο γραφείο μου 6.30 το πρωϊ και φεύγω το βράδυ, ασχέτως τι κάνω μετά με το θέατρο. Ένας παλιός πρύτανης, μου έλεγε «εσύ δεν κάνεις για πρύτανης, γιατί είσαι κάθε μέρα στο γραφείο σου και δουλεύεις πολλές ώρες. Οι πρυτάνεις δεν κάνουν έτσι… Δίνουν μόνο εντολές». Όχι, εγώ δεν είμαι έτσι. Πιστεύω ότι η δουλειά του πρύτανη είναι δουλειά υπηρέτη για να προσφέρει σε αυτό για το οποίο έχει οριστεί.

Συνεχίζετε να διδάσκετε τώρα που είστε Πρύτανης;
Βεβαίως διδάσκω. Κάθε Τρίτη 3 ώρες στη Φιλοσοφική Σχολή. Και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσω να διδάσκω, όσο υπηρετώ στο πανεπιστήμιο.

Και οι πρόβες πότε γίνονται;
Απογεύματα και βράδια συνήθως.

Συναδελφοί σας στο Πανεπιστήμιο σας έχουν κρίνει αρνητικά για την απόφασή σας να ανεβείτε στη σκηνή και να παίξετε θέατρο; Έχετε κατηγορηθεί.
Κανένας και πουθενά. Γιατί με βλέπουν όλοι πως εργάζομαι. Απλώς μερικές φορές κάποιοι μ ε λένε «θεατρίνο», όχι μπροστά μου αλλά παρασκηνιακά. Υπάρχουν κουτσομπολιά, αλλά καλύτερα είναι όλοι αυτοί πρώτα να έρθουν να με δουν πως παίζω θέατρο και μετά να με κρίνουν. Κάποιοι έχουν μια κακή εντύπωση για το θέατρο, νομίζοντας ότι είναι κάτι εύκολο και ευτελές. Αλλά εγώ προσπαθώ να είμαι ακέραιος στις υποχρεώσεις μου και να είμαι αποδεκτός από την κοινότητα. Όταν το 2000 είχα εκλεγεί κοσμήτορ στη Φιλοσοφική σχολή, φορούσα σκουλαρίκι. Είχα πάει να επισκεφτώ το γιό μου στην Αγγλία, όπου σπούδαζε και ενώ μιλάγαμε, μεταξύ σοβαρού και αστείου μου είπε «να σου βάλω κι εσένα σκουλαρίκι;». Μου το έβαλε και εγώ το κράτησα για χρόνια. Όταν ήμουν υποψήφιος κοσμήτορ, ήρθαν και είπαν οι φίλοι μου να το βγάλω γιατί δε θα με ψηφίσει κανένας! Λέω όχι, δε θα το βγάλω. Όποιος θέλει να με ψηφίσει, θα με ψηφίσει με το σκουλαρίκι. Ψηφίστηκα, εκλέχτηκα και την επομένη το έβγαλα… Γιατί, επειδή πια εκπροσωπούσα τη Φιλοσοφική σχολή, δεν ήθελα να βρεθεί κάποιος να μου πει, ότι δε θέλω ο κοσμήτοράς μου να φοράει σκουλαρίκι. Το ίδια συμβαίνει και με το θέατρο. Από τη στιγμή που δεν ενοχλώ κανένα, θα το κάνω ότι και να λένε. Δεν πτοούμαι. Δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά πως το κάνεις και πόσο ειλικρηνής είσαι σε αυτό, χωρίς να ξεγελάς τον άλλο. Και εγώ ούτε ως Πρύτανης, ούτε ως ηθοποιός θέλω να ξεγελώ κανέναν.

Έρχονται συναδελφοί σας καθηγητές στο θέατρο να σας δουν;
Βέβαια. Και στην πρεμιέρα ήταν αρκετοί καθηγητές της ιατρικής. Έχει έρθει πολλές φορές και ο πρώην πρύτανης ο κ. Κίττας και μου έχει πει ότι θέλει να παίξει και εκείνος! Του είπα «αν το εννοείς θα σε φωνάξω». Όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν ηθοποιό, να το ξέρετε. Είναι η ανάγκη μας να δείξουμε έναν εαυτό που δεν έχουν παρατηρήσει οι άλλοι. Και αυτό το κάνεις με το θέατρο. Έχουμε ανάγκη το παιχνίδι. Το παιδί παίζει γιατί θέλει να διοχετεύσει δημιουργικά τις δυνάμεις που έχει μέσα του. Το ίδιο και ο καλλιτέχνης.

Με την πολιτική θέλετε να ασχοληθείτε ενεργά; Έίστε πολιτικοποιημένος αρκετά, ασχολείστε με τα κοινά. Είχατε κάνει κάλεσμα στον κόσμο λόγω της κρίσης μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη.
Δεν έχω καμία σχέση με την πολιτική, ως κομματική δραστηριότητα. Για τα κόμματα δεν έχω διαθέσει ούτε μισό λεπτό. Δεν τα υποτιμώ, κάθε άλλο. Αλλά εμένα δεν μου πάει… Δεν εντάσσομαι σε κανένα κόμμα. Όταν υπογράφηκε το μνημόνιο εγώ πίστευα ότι η ελλάδα περιήλθε σε μια περίοδο σκλαβιάς. Και στα Προπύλαια στην ομιλία μου τότε με το Μίκη Θεοδωράκη είχα πει τη φράση του Έζρα Πάουντ «δούλος είναι αυτός που περιμένει να το σώσουν απ’έξω». Άρα όταν εμείς περιμένουμε να μας σώσουν οι πάτρωνες του μνημονίου, είμαστε δούλοι. Οργάνωσα την εκδήλωση αυτή με το Θεοδωράκη, που ήταν μοναδική στα χρονικά και συμμετείχαν χιλιάδες κόσμου, γιατί πίστευα ότι έπρεπε να απευθυνθώ στην κοινωνία. Από κει και ύστερα δεν έχω καμία εμπλοκή με τα κόμματα. Κάποιοι λένε για μένα ότι ανήκω σε ένα συγκεκριμένο κόμμα. Λάθος. Απλώς έχω συναισθηματική σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, επειδή όταν εκλέχτηκα πρύτανης, ήταν ο μόνος αρχηγός κόμματος που ήρθε μαζί με δύο συνεργάτες του στο γραφείο μου να με συγχαρεί, πράγμα το οποίο με συγκίνησε.

Ήταν επίσκεψη μόνο καλής θελήσεως ή είχε και κάποιες άλλες προεκτάσεις;
Ήρθε μόνο για να με συγχαρεί. Δεν μου ζήτησε τίποτα άλλο. Απλώς, αργότερα όταν μπήκαν οι μετανάστες στη νομική σχολή με πήρε 2-3 φορές τηλέφωνο να με ρωτήσει αν θέλω κάποια βοήθεια, για να φύγω από αυτήν τη φοβερά δύσκολη θέση, στην οποία βρισκόμουν. Το εκτίμησα.

Πως θα μπορούσε να σας βοηθήσει δηλαδή;
Υπήρχαν άνθρωποι στη νομική από τον χώρο τον δικό του… Και με ρώτησε αν θέλω να τους μιλήσει για να βρεθεί μια λύση και να ηρεμίσουν τα πράγματα… Δεν έκανε τίποτα τελικά, αλλά προσπάθησε. Ήταν ο μόνος που με πήρε τηλέφωνο τότε, την ώρα που όλοι οι άλλοι θέλανε να με ξεσκίσουν. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Έκτοτε διατηρούμε μια καθαρά συναισθηματική σχέση. Τον εκτιμώ ως προσωπικότητα, αλλά ως εκεί. Δεν έχω καμία εμπλοκή με τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με κανένα άλλο κόμμα. Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Ο Τσίπρας δε μου έχει ζητήσει τίποτα σχετικό με το κόμμα του. Πορευτήκαμε μαζί τότε ενάντια στο νόμο 4009 της Διαμαντοπούλου, γιατί εγώ πίστευα ότι ο νόμος αυτός δεν προάγει το πανεπιστήμιο. Έχει μεγάλες αγκυλώσεις. Αλλά ήταν μια τυχαία συμπόρευση ιδεών. Δεν έχω σχέση με κόμματα.

Αν σας πρότειναν μια κυβερνητική θέση θα την δεχόσασταν;
Όχι βέβαια, δε με ενδιαφέρει. Δε θα με δείτε ποτέ υποψήφιο βουλευτή.

Ούτε ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός παιδείας όπως ο κ.Μπαμπινιώτης;
Σας λέω δε με ενδιαφέρει. Τώρα αν αύριο – μεθαύριο θα κινδύνευε η χώρα και χωρίς εμένα θα καταστρεφόταν… Θα έβλεπε τι θα έκανα. Αλλά ποτέ δε θα έμπαινε σε κάποιο κομματικό συνδυασμό. Αν ήθελα, θα είχα μπει τόσα χρόνια… είμαι μεγάλος πια.

Επειδή είστε πολύ κοντά στους νέους ανθρώπους στο Πανεπιστήμιο, πως αφουγκράζεστε τα παιδιά; Τι σας λένε, όταν συζητάτε μαζί τους;
Είχα πάντα μια καλή σχέση με τους φοιτητές. Αυτήν την εποχή είναι αρκετά οργισμένοι και απελπισμένοι πολλές φορές, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι σήμερα είναι πιο δημιουργικοί από τους φοιτητές της δεκαετίας του 1990 ή και πιο πριν. Κάνουν πολλά πράγματα. Και μάλιστα έχει ξεπεραστεί και ο έντονος κομματισμός που υπήρχε παλιά. Επίσης κάνουν και ελάχιστες καταλήψεις. Οι συνθήκες τους έχουν κάνει να βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Πριν 2 μήνες ήρθε στο γραφείο μου μια διακομματική επιτροπή φοιτητών της νομικής και μου ζήτησε να τους δώσω άδεια για να δημιουργήσουν ένα κοινωνικό καφενείο στη σχολή, όπου θα πωλούν τον καφέ 20 λεπτά και θα μπορούν να οργανώνουν εκεί διαλέξεις και ομιλίες. Τους έδωσα άδεια, αλλά τους είπα να φτιάξουν τους νομικούς όρους, ώστε να υπάρχει διαφάνεια και να απομακρύνουν από εκεί τα εξωπανεπιστημιακά στοιχεία.. Αυτό πριν 5 χρόνια θα ήταν αδιανόητο. Σήμερα δεν θεωρώ υπερβολικές τις απαιτήσεις των φοιτητών, που παλαιότερα θεωρούνταν παράλογες. Σήμερα πολλοί φοιτητές δεν έχουν φαγητό και στέγη. Γνωρίζω πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις . Είναι αλλιώς τα πράγματα σήμερα, πολύ δύσκολα.

Τα παιδιά σας τα συμβουλεύετε τα φύγουν στο εξωτερικό;
Έχω τρεις γιους. Ο μεγάλος μου γιός είναι ήδη δύο χρόνια στη Γαλλία μάγειρας. Και λέω ευτυχώς που έφυγε. Εγώ είμαι γιος μετανάστη. Ο πατέρας μου πήγε 13 χρόνων στο Σουδάν. Εκεί γεννήθηκα εγώ και τα αδέρφια μου. Μας έφερε στην Ελλάδα μικρούς για να μην υποστούμε αυτό που υπέστη αυτός, αλλά τώρα βλέπω τα παιδιά μου να είναι μετανάστες…. Δυστυχώς… Αλλά σήμερα το να είσαι μετανάστης δεν είναι το ίδιο με τις αρχές του περασμένου αιώνα. Σήμερα υπάρχει το τηλέφωνο και το skype, αλλά δεν παύει να είσαι μακριά από τον τόπο σου. Στα νέα παιδιά λέω να φύγουν έξω, για να αποκτήσουν εμπειρίες. Οι έλληνες φοιτητές είναι πολύ αξιόλογοι, όσοι έχουν φύγει και έχουν ξαναγυρίσει στην Ελλάδα, είναι επιτυχημένοι και με διακρίσεις.

Για ποιο έργο από αρχής της θητείας σας, ως πρύτανης είστε περίφανος έως τώρα, και τι στοχεύετε να κάνετε στο μέλλον; Τι σας απασχολεί κυρίως αυτόν τον καιρό;
Το πανεπιστημίο Αθηνών τυγχάνει του σεβασμού που του αξίζει. Το θέμα με τους μετανάστες δεν ήταν δικής μου αρμοδιότητας, αλλά λύθηκε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ήταν θέμα της πολιτείας που δεν έκανε καλά τη δουλειά της και οι μετανάστες βρήκαν καταφύγιο στη νομική. Στο εσωτερικό καταφέραμε να υπάρχει μια οικονομική αποκέντρωση, ώστε οι σχολές και τα τμήματα να διαχειρίζονται τα χρήματα μόνα τους χωρίς να τα ζητάνε από εμένα. Επίσης έχω φέρει ορκωτούς λογιστές να ελέγξουν τα πάντα, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα μπω σε κυνήγι μαγισσών. Γιατί και οι προκάτοχοί μου έκαναν με τον τρόπο τους πολύ καλή δουλειά στο πανεπιστήμιο. Αλλά όλοι ξέρουν ότι από τότε που έχω αναλάβει πρύτανης, όλα έχουν ελεγχεί και όλα έχουν αναρτηθεί στη Διάυγεια. Εγώ κάνω δήλωση πόθεν έσχες χωρίς να μου το ζητάνε. Το όραμά μου είναι το παν.μιο αθηνών να προχωρήσει ακόμα πιο μπροστά μέσα στην κοινωνία ως φορέας κοιν ιδεών.

Το πανεπιστήμιο έχει συμμετάσχει στην κατασπατάληση του χρήματος;
Κανένας πρύτανης δεν έχει καταχωρηθεί για κατάχρηση. Αλλά και γενικά δεν γνωρίζω κάτι συγκεκριμένο σχετικά. Σε ορισμένους χώρους ίσως έγινε κάποια κατάχρηση, αλλού ίσως υπήρχε μια πιο χρηστή διοίκηση. Λάθη κάνουμε όλοι, κι εγώ κάνω. Αλλά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν έχει γίνει κάποια καταγγελία. Επίσης το ΕΚΠΑ παλιότερα είχε περισσότερα χρήματα να διαχειριστεί. Τώρα έχουμε πολύ λιγότερα. Αλλά δε σημαίνει ότι όταν υπήρχε περισσότερο χρήμα, γινόταν κατασπατάλιση. Σημαίνει ότι οι προκάτοχοί μου έκαναν άλλες επιλογές. Το 2009 ο τακτικός προϋπολογισμός του ΕΚΠΑ ήταν 53 εκατ. Το 2011 ήταν 23 εκατ και φέτος θα πάει στα 17 εκατ. Αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορέσουμε να πληρώσουμε ούτε το ρεύμα…. Η ακίνητη περιουσία του ΕΚΠΑ κινδυνευει να περάσει στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Πως θα συντηρηθεί το Παν.μιο;

Το μήνυμά σας για την κρίση;
Η τέχνη, τα γράμματα και η επιστήμη μπορούν μας δώσουν μια αισιοδοξία ότι θα πάμε καλύτερα. Και πιστεύω πάρα πολύ στους νέους. Είναι πολύ καλύτεροι από εμάς και ξέρουν πολλά περισσότερα.

parapolitika.gr