Ο «μικρός» έχει μπει σε άλλη διάσταση

Mamma mia...
τι Παναθηναϊκός ήταν αυτός στο Κάουνας; Οκ, η Ζαλγκίρις δεν είναι κανά θηρίο, δεν παίζει μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών (ο Τριφούνοβιτς φαίνεται να προτιμά να είναι υπάκουος στις προπονητικές συμβουλές του ιδιόρρυθμου Ρομανόφ παρά στα όσα του λένε οι εμπειρίες του, οπότε βοήθεια του...), αλλά έχει όνομα, διαθέτει κάποιους σπουδαίους παίκτες, έχει ώθηση από 15.000 οπαδούς της που κατακλύζουν την υπερσύγχρονη «Ζαλγκίριο Αρένα» και ουδείς νομιμοποιείται να πει ότι είναι ομάδα που μπορεί να παίξει το ρόλο του σάκου του μποξ.
Επομένως, ο βαθμός δυσκολίας (ή και ευκολίας αν θέλετε) είναι τέτοιος ώστε το δείγμα του Παναθηναϊκού είναι αρκούντως αξιόπιστο ως προς την κατάσταση που βρίσκεται ή για το επίπεδο που μπορεί να αγωνιστεί. Ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν ισοπεδωτικός. Είχε το ένστικτο του δολοφόνου. Είχε ενέργεια, προσήλωση στο παιχνίδι του, διάρκεια και περισσότερους παίκτες που έκαναν με τα βήματά τους το παρκέ να... τρίζει.
Προσωπικά θεωρώ πως το κυριότερο στοιχείο δεν είναι ούτε το 20-0 της δεύτερης περιόδου, που έγινε και 24-1, μα ούτε οι συσχετισμοί στα κλεψίματα, λάθη, ασίστ. Δεν είναι η εμφάνιση του Σμιθ, η γεμάτη και σταθερή απόδοση του Σάτο, ή ο νέος στραγγαλισμός αντίπαλης ομάδας με την ζώνη που χρησιμοποίησε ο Ομπράντοβιτς.
Σπουδαία, καθοριστικά και σημαντικά για μέλλον των πρωταθλητών Ευρώπης όλα αυτά, όμως πιο κρίσιμο από όλα αυτά εκτιμώ πως είναι η ηγετική εμφάνιση του Νικ Καλάθη. Ο Ελληνοαμερικανός διεθνής πόιντ-γκαρντ, για τον οποίο θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως γεννήθηκε το κοντινό 1989, δεν έχει καμία σχέση με τον... άγουρο παίκτη που υπέγραψε ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι του 2009.
Στα χέρια του Ομπράντοβιτς, δίπλα στον Διαμαντίδη, τον «Σάρας», αλλά και τον Σπανούλη, ο Καλάθης... ψήθηκε, μπορεί να κουμαντάρει μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό και γενικώς έχει πάρει το δρόμο της καταξίωσης και της αναγνώρισης ως παίκτης πρώτης γραμμής. Ο Καλάθης μπαίνει στο παρκέ και πλέον δεν δείχνει πως με την ακατάσχετη χρήση της ντρίμπλας θα βρει... πετρέλαιο κάτω από το γήπεδο, αλλά πως ο Παναθηναϊκός βρήκε κοιτίδα πετρελαίου, όταν τον απέκτησε.
Τη ντρίμπλα, άλλωστε, την... κουράζει, διότι συχνά οι συμπαίκτες του κουράζονται να τον ακολουθήσουν σε ταχύτητα, ή πάλι επειδή το μυαλό του δεν μπορεί να ακολουθήσει το τέμπο του και είναι προφανές πως έχει ρητή εντολή από τη γωνία του πάγκου πως δεν θα την σταματήσει αν δεν έχει αποφασίσει πού θα πασάρει τη μπάλα ή αν θα εκτελέσει. Όλα αυτά πάνω στη λογική καλύτερα να τελειώσει ο χρόνος με τον Καλάθη να ντριμπλάρει παρά να πάει η μπάλα σε αντίπαλο και δημιουργηθούν προϋποθέσεις για εύκολο καλάθι στο ανοικτό γήπεδο.
Από εκεί και πέρα, ο Καλάθης έχοντας εκπληκτικά γρήγορα πόδια και εκρηκτικότητα στις κινήσεις του, είναι εξαιρετικός στην πίεση πάνω στη μπάλα και την ανάληψη ειδικών αποστολών απέναντι σε δαιμόνιους σκόρερ (βλέπε Ναβάρο). Κλέβει μπάλες, κουράζει διπλά τον αντίπαλο, παίρνει ριμπάουντ και μετά τρέχει στο ανοικτό γήπεδο...
Όπως συνέβη στο Κάου