Μούγκα στη στρούγκα

Ταλαιπωρημένοι τσιμεντόλιθοι και μια καμινάδα που θυμίζει αθηναϊκό σουβλατζίδικο, ρίχνουν...
στάχτη στα μάτια όσων αντικρίζουν για πρώτη φορά αυτό το κτίριο, που είναι μια συγκλονιστική νεομοντερνίστικη βίλα.

Αυτή ήταν μια βασική πρόθεση: να μην καταλαβαίνει κάποιος τι είδους κτίριο είναι. Εξάλλου είναι τόσο απομακρυσμένο και απομονωμένο, που λόγω θέσης και μόνο, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι μάλλον πρόκειται για μια μεγάλη στάνη προβάτων.

Με τη δεύτερη ματιά βέβαια τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Τα τρία υλικά που καθορίζουν την κατασκευή είναι οι απλοί τσιμεντόλιθοι, το ξύλο και η πέτρα. Και τα τρία είναι εντελώς ανεπίχριστα και αφημένα στο έλεος των κλιματικών συνθηκών, προκειμένου να αποκτήσουν την πιο φυσική πατίνα. Έτσι το ξύλο χάνει το φυσικό του χρώμα και γίνεται πιο γκρι, ενώ οι τσιμεντόλιθοι και η πέτρα αποκτούν ένα γαλαζωπό χρώμα, το οποίο δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η μονοκατοικία βρίσκεται στην περιοχή των Γαλάζιων Ορέων της Αυστραλίας. Αυτά όμως δεν είναι καθόλου γαλάζια αντίθετα με το τί δηλώνει το όνομά τους, αλλά φαίνονται σαν να είναι, εξαιτίας ενός παιχνιδίσματος που δημιουργούν οι αντανακλάσεις του φωτός πάνω στα φύλλα των ευκαλύπτων της περιοχής, οι οποίοι συνιστούν εκεί πυκνά φυσικά δάση. Κατ’ αναλογία και οι εξωτερικοί τοίχοι του σπιτιού, – κυρίως την ώρα του δειλινού-, αποκτούν μια κυανή απόχρωση, που κάνει το κτίσμα ιδιαίτερα υποβλητικό και η οποία γίνεται εντονότερη όποτε πέφτει η πάχνη γύρω του.

Το κτίριο στέκεται σαν ένας μονόλιθος στο χώρο, άψογα ορθογωνιασμένος με ασύμμετρες θέσεις ανοιγμάτων τις δύο μακρύτερες πλευρές του. Τα ανοίγματα επιβάλλουν στο μάτι εκείνου που βρίσκεται μέσα στο σπίτι να ακολουθήσει πορεία διαφυγής προς τον ανοικτό ορίζοντα – δηλαδή, το δάσος από ευκαλύπτους και φτέρες, που απλώνεται μπροστά του. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο δομημένο από τον άνθρωπο, που να παρεμβάλλεται στη θέα από το σπίτι, (το οποίο ας σημειωθεί ότι βρίσκεται σε απόσταση 45 λεπτών με αυτοκίνητο, από την κοντινότερη κατοικημένη περιοχή).

Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού λένε ότι αυτή ήταν μια κύρια απαίτησή τους από τους αρχιτέκτονες: τα μεγάλα ανοίγματα που επιτρέπουν στο φυσικό φως να διεισδύει και στο βλέμμα να δραπετεύει.

Το τζάκι στον κεντρικό λίβινγκ ρουμ είναι το μόνο στοιχείο που διατηρεί κάτι από την κλασική συμβολική αξία του ως δείκτης μεγαλοπρέπειας ενός χώρου. Αλλά και πάλι δεν δημιουργεί την παραμικρή παραφωνία με το «βιομηχανικόlook» που έχει στο σύνολό του το οικοδόμημα.

Μια άλλη απαίτηση των ιδιοκτητών αφορούσε στη θέση και στη λειτουργία της βιβλιοθήκης. Όντας και οι δύο άνθρωποι των γραμμάτων, (ας μην φανταστούμε όμως τίποτα φιλοσόφους: εκείνος ασχολείται με την τηλεόραση κι εκείνη έχει σχέση με τον χώρο του design), ήθελαν ο χώρος όπου θα βρίσκονται τα βιβλία τους να είναι ξεχωριστός, αλλά και σε άμεση επικοινωνία με το υπόλοιπο σπίτι.

Οι αρχιτέκτονες που ανέλαβαν τη δουλειά, εξομολογήθηκαν αργότερα ότι, προκειμένου